Autumn2023

بودیم و کسی قدر ندانست که هستیم باشد که نباشیم و بدانند که بودیم

ما که پول نداشتیم دماغ مان را عمل کنیم و گونه بکاریم، ما که خط لب نداشتیم و مژه مصنوعی نداشتیم، ما که موی بلوند و قد بلند نداشتیم، ما که چشم هایمان رنگی نبود؛ رفتیم و کتاب خواندیم! و با هر کتابی که خواندیم، دیدیم که زیباتر شدیم، آنقدر که هربار که رفتیم در آینه نگاه کردیم، گفتیم: خوب شد خدا ما را آفرید وگرنه جهان چیزی از زیبایی کم داشت. می دانی آن جراح که هرروز ما را زیباتر می کند، اسمش چیست؟ اسمش "کتاب" است! چاقویش درد ندارد، امّا همه اش درمان است. هزینه اش هرقدر هم که باشد به این زیبایی می ارزد. من نشانی مطب این پزشک را به همه ی شما می دهم! بی وقت قبلی داخل شوید! این طبیب مشفق، اینجا نشسته است، منتظر شماست!

Աշունը եկավ եկավ քո չարած բաները հաշվելու ժամանակը Էնքան շատ են դրանք իրար վրա դնես Արարատ սարը կծածկեն Բայց դու մի հուսահատվի չէ դու մի հուսահատվի որովհետև դու արդեն կորցնելու բան չունես դու կորցրել ես արդեն էն ամենը որ կարող էիր կորցնել Եվ դու մերկ ես հիմա առաջին մարդու պես մերկ ես և աշխարհն էլ ա մերկ աշխարհը մերկ փռված ա քո առաջ Բարձրացրու ոտքդ շարժիր ձեռքերդ և գնա առաջ Կառուցիր քո տունը կառուցիր քո քաղաքը կառուցիր քո երկիրը Բայց էս անգամ ինքդ քեզ չխաբես Մարինե Պետրոսյան پاییز آمد وقت شمردن نکرده های تو آمد آنها آنقدر زیاد اند که اگر روی هم بگذاری، کوه آرارات را می پوشانند اما تو ناامید مشو نه، تو نا امید مشو، برای اینکه تو حالا چیزی برای گم کردن نداری تو دیگر همه آنچه را که می شد گم کرد، گم کرده ای و تو برهنه ای حالا مانند انسان نخستین برهنه ای و دنیا هم برهنه است دنیای برهنه در برابرت گسترده شده است پایت را بالا ببر دستت را حرکت ده و جلو برو شهرت را بساز کشورت را بساز اما این دفعه خودت را فریب ندهی. مارینه پطروسیان

کتابی نوشتم با عنوان مردی با کبوتر [رمانی هجوآمیز درباره سازمان ملل متحد] که با اسم مستعار فوسکو سینی‌بالدی چاپ شد و حالا به کل از چرخه نشر خارج شده و نمیشود پیدایش کرد. البته قصد هم ندارم تجدید چاپش کنم، چون زیادی طعنه‌دار است، زیادی سطحی، زیادی خنده‌دار. بیشتر از همه اینها غم‌انگیز است. این روزها نمیشود درباره سازمان ملل حرف زد، حتی به سبک و سیاق #ولتر، حتی به طنز و طعنه. حالا که دیگر خیلی غم‌انگیزتر از این حرفها شده. فعالیت در سازمان ملل برایم تجربه‌ای باورنکردنی بود؛ در سازمان ملل بود که برای اولین بار دورویی را دیدم، دروغ را، توجیهات و بهانه‌تراشی‌ها را، و تضاد مطلق میان واقعیت مشکلات تاسف‌انگیز جهان و راه‌حل‌های ساختگی و ریاکارانه‌ای که برایشان ارائه میشد. رومن گاری گذر روزگار؛ گفتگو با رادیو کانادا

بازی سیاسی سیاد با چشم های روشن و براقش حرفای زیادی برای گفتن داره سنش زیاد نیست اما سختی روزگار موهاشو سفید کرده دستاش پینه بسته از بس با نخ سوزن کفش های مردمو دوخته اون صبح ساعت ده سر چهار راه مخصوص کنار داروخانه چرخ دستیشو میاره برای کار تا حوالی نه شب کسب و کار کوچکی داره و خرج زن و بچه اش رو درمیاره گهگاهی ازش بند کفش و واکس میخرم مرد مهربونیه ، از مزارشریف اومده اینجا سرزمینی که تا همین صد و پنجاه سال پیش بخشی از سرزمینمان بود و اهالی آن هم زبان خودمان هستند.... از جنگ و قحطی افغانستان به ایران پناه آورده اونم مثل ما گرفتار طالبان !! شده ، حوالی محله ماچند مهاجر افغانستانی زندگی میکنن، که همگی زحمتکش و بی آزار هستند متاسفانه اخیراً حکومت داعشی ما یک بازی برعلیه این بندگان خدا راه انداخته و ناکارآمدی خود را گردن این عزیزان می اندازد ... و متاٌسفانه موجی از نفرت را بین مردم از این عزیزان ایجاد میکند، و عده ای نیز مثل همیشه فریب میخورند ،حکومتی که داعیه افزایش جمعیت تا سیصدمیلیون نفر را در سردارد ، توان نگهداری از سه چهار میلیون مهاجر که در سخت ترین مشاغل اعم از رفتگری در شهرداری، کارهای ساختمانی ،راهسازی و.... مشغول کار هستند را ندارد... کارهایی که هیچ یک از ما حاضر نیستیم برای یک ساعت انجام دهیم... و از تحمل ما خارج است....

این عربهای دزد گردنه‌گیر تازه به پول و زور رسیده‌اند و می‌خواهند رنگ و روی عدل و داد به پستیهای خودشان بدهند، و بدتر از همه ایرانیها برای افکار پست آنها فلسفه می‌بافند و آنها را بر ضد خودمان علم می‌کنند! مازیار صادق هدایت

این تقصیر خودمان بود که طرز مملکت‌داری را به عربها آموختیم. قاعده برای زبانشان درست کردیم، فلسفه برای آئینشان تراشیدیم، برایشان شمشیر زدیم، جوانهای خودمان را برای آنها بکشتن دادیم، فکر، روح، صنعت، ساز، علوم و ادبیات خودمان را دو دستی تقدیم آنها کردیم تا شاید بتوانیم روح وحشی و سرکش آنها را رام و متمدن بکنیم. ولی افسوس، اصلاً نژاد آنها و فکر آنها زمین تا آسمان با ما فرق دارد و باید هم همینطور باشد. این قیافه‌های درنده، رنگهای سوخته، دستهای کوره‌بسته برای سر گردنه‌گیری درست شده. افکاری که میان شاش و پشگل شتر نشو و نما کرده بهتر ازین نمی‌شود. تمام ساختمان بدن آنها گواهی میدهد که برای دزدی و خیانت درست شده. این عربهایی که تا دیروز پای برهنه دنبال سوسمار می‌دویدند و زیر سایه چادر زندگی می‌کردند ، نباید هم بیش ازین از آنها متوقع بود.  آخرین لبخند  صادق هدایت

مذهبیـون از اندیشمندان متنفر هستند درست به همان دلیل که دزدها از پاسبان و تبهکاران از شاهد در دادگاه متنفرند !!

سکینه خانوم زن آبروداریه، همسرش تو کارخونه روغن نباتی مشغول کاره صبح ساعت شیش میره سرکار پنج عصر برمیگرده خونه مرد زحمتکشیه سکینه از زرق و برق دنیا هیچ چیز نمیفهمه، یعنی انقدر مشکلات و سختی های زندگیش زیاده که اصلا نمیدونه، رنگ مو چیه، کاشت ناخون یا آرایش چیه چهره معصومش به یک دنیا می ارزه کوچیکتر که بود خیلی دوست داشت یه چیز دیگه صداش بزنن، از اسمش خوشش نمیومد اما الان دیگه این چیزا براش مهم نیست جونش به بچه هاش بنده دوتا بچه کوچیک داره ، یک پسر شانزده ساله و یک دختر ده ساله خرج و مخارج مدرسه اونا امانشو بریده اونروز صف نونوایی درد دل میکرد، دلم براش سوخت میگفت صاحبخونه گفته پول پیش اجاره خونشو صدتومن اضافه کرده میگفت نمیدونم از کجا باید جور کنم... دلش پر بود از باعث و بانیش .... هروقت بهش فکر میکنم حالم بد میشه چادرش براش حکم پوشش رو داره و نه حجاب اون برااینکه لباسای مندرس و رنگ و رورفتش نمایان نشه چادر سر میکنه خودش میگه خیلی دوست دارم لباسای رنگی پنگی بپوشم اما ندارم بخرم ... اونا هیچوقت گوشت نمیخورن، یعنی با درآمد اونا اصلا گوشت کیلویی چهارصد پونصد تومنی نمیشه خورد شاید در ماه یکبار مرغ بخورن اینروزا میوه هم نمیتونن بخورن دنیای نامردی شده

پیش از تولد هم کارگر بوده‌ام سابیر هاکا می‌گوید که من کارگری خواهرم و مادرم را در گرمای 60 درجه تابستان دیده‌ام،من خیلی خسته‌ام و انگار خستگی من به پیش از تولدم برمی‌گردد. .... پدرم کارگر بود. مرد با ایمانی که هر بار نماز می خواند ، خدا از دست هایش خجالت می کشید! ..... ‏آنها پای مذهب را وسط میکشند تا کارگر بجای اعتراض ، دعا کند...

انشا آخرهفته خود را چگونه گذراندید!؟ بنام خدا! سه شنبه : یک روز کاری سخت و ناتمام داشتم...از چهارونیم صبح بعد از سه ساعت خواب! از خواب ببدارشدم (اصلا اون ساعت سگو بزنی بیرون نمیره که راننده تاکسی واتوبوس بیرون بره! )...گشنه و تشنه پیاده!! روانه اداره شدم ...قراربود کاری را تمام کنم ...ساعت دو نیم شد نیمه کاره رهایش کردم که به شیفت دوم کاری ام برسم...خلاصه شیفت دوم هم با همه مصائب اش آغاز شد ...ابتدا دردسر خرابی سیستم هارا داشتیم ...چون برعکس ما!بدون دون و آب سیستم ها مشغول به کار نمیشن...اونا هم فهمیدن ما باربر مفتیم!! خلاصه آب و دون اوناروهم دادیم تا ساعت هفت شد منتظر شام شدیم...گشنه و تشنه خبری نشد تا ساعت هشت شد که سروکله سرویس غذای شیفت پیداشد... جاتون خالی ماکارونی سرد و ماسیده و سالاد شیرازی یک روز مونده که آب پیاز توش روون شده!!! خلاصه از سر ناچاری خوردیم ... جاتون خالی دل درد شدیدی تمام وجودمو گرفت... نمیدونم تو معده چی منفجر شده بود که تا کمر و ران پام درد میکرد... هرچی آب جوش نبات و عرق نعنا زدیم افاقه نکرد ساعت ده و نیم شد اسنپ گرفتم صاف تا درمونگاه ولی عصر!!! خیابون کاشان ..بلکه اون شفامون بده.. جاتون خالی شصت تومن پول اسنپ شد ...اونجا هم بیمه کارمند ننه مرده رو باعرض شرمندگی!! قبول ندارن! شصت هفتاد تومن ویزیت یه رزیدنت هالو شد...شصت هفتاد تومن هم دارو و پول یه آمپول زنم دادم.... دوتا آمپول زد که بجای خوب شدن رفتم هوا!!! یعنی قلبم داش از جا کنده میشد !!! سرگیجه و خشک شدن گلو ازونور هم دل درد خوب نشد که نشد ...خلاصه اومدم خونه یکساعت خوابیدم گلاب به روتون انقدر دل پیچه و حالت تهوع داشتم ..که پریدم تو حموم .و به اندازه نصف غذا که خوردمو با ناله بالا آووردم کارم که تموم شد همونطور با حوله اومدم بیرون و یه چرت دیگه زدم تا ساعت چهار دوباره از دل درد بیدارشدم ایندفعه هم ناچار رفتم حموم بقیه غذای کوفتی! رو بالا آووردم و همونطور خزیدم زیر لحاف اصلا لباس هم نپوشیدم! انقدر که حالم بد بود صبح بیدارشدم یکم حالم بهتر شده بود ولی دیگه کار از کارگذشته بود سرکاررفتن افاقه نمیکرد ...ازونطرفم به این حال و روزم امیدی هم نیست...چون هر لحظه ممکنه دوباره بپیچونه منو! خلاصه رفتم یه نون خامه بگیرم صبحونه کووووووفت کنم!.. به شوخی از آقا سعید لبنیات محل و هم محلی محل کارم تو شیخ هادی پرسیدم خامه کوچولو!!همین الان چند؟! اونم زد به خال و گفت به برکت رئیسی امروز پونصد کشیدن روش! فروردین دوازده بود اردیبهشت شد ۱۴ و خرداد شد شونزده ...الانم پونصد گذاشته تا بقیشو ماه بعد اضاف کنه!!! به سختی کارت کشیدم ... و یک خامه هم گرفتم... سه شنبمون که خراب شد چهار شنبه هم شروع نشده خراب شد.... خدا بقیشو به خیر کنه!! اونوقت میگن ایران جای خوبیه برا زندگی!! قدرشو نمیدونیم!!!

خدمت سربازی بودم یادش بخیر دوستای خوبی داشتم از همه جای تهران پیروزی ، تهرانپارس ، شریعتی ، خاوران و محله خودمون هاشمی معمولا با بچه محل ها بیشتر ارتباط داشتم چون نزدیکتر بودن یکیشون بچه قصرالدشت بود اونجا مصالح فروشی داشتن  اسمش مهران بود یه دوست مشترک هم داشتیم به اسم شادمهر پسر خوبی بود اونم ساکن خیابون قصرالدشت بود آخرین بچه خونشون بود پدر پیری داشت که بازنشسته راه آهن بود یه برادر بزرگ هم داشت از خودش بیست سال بزرگتر بود شادمهر صدای خوبی داشت اون موقع همه عشق نوار کاست بودیم روی آهنگ ها می خوند تازه خدمتش تموم شده بود یه کلاس موسیقی هم میرفت گیتار میزد ماهم باهاش میخوندیم کم و بیش باهاش ارتباط داشتیم تا اینکه یک باره رفت رو اوج .... این بود که دیگه سرش شلوغ شد حسابی تقریبا چهار سال بعد همون حوالی دیدمش از یه عشق صحبت کرد ...که ...منزلشون همون حوالی بود سال آخر دبیرستان درس میخوند ماهم بهش خندیدیم اونم خندید ولی شوخی شوخی دلباخته ژینا شده بود خیلی دختر خوبی بود... ولی فقط تو همون عشق باقی موند شادمهر یه باره غیبش زد گفتن بارشو بسته و‌ رفته... ....گاهی تو زندگی آدما ژیناهایی میان و میرن اما قدرشونو نمیدونیم ....اونا ستاره هایی میشن که فقط با خاطراتشون زندگی میکنیم

ای آزادی پرندگان هیچ ‌گاه در قفس لانه نمی‌سازند می دانی چرا؟ زیرا که نمی‌خواهند اسارت را برای جوجه‌های خویش به میراث بگذارند محمود درویش

کشوری را میشناسم که ریختن " کنجد " بر روی " بربری " برای مردمانش یک " آپشن " محسوب میشود در آن کشور،مردمانش بجای حل مشکلاتشان سعی میکنند به بهترین شکل ممکن، زندگی خود را با آن تطبیق دهند ... در آنجا مردم،خانه ی رو به آفتاب را گرانتر میخرند... و بعد با هفت لایه پرده ، تمام پنجره ها را می پوشانند ... جالب است در آن کشور یک دختر کنار خیابان ... میتواند مهمترین عامل یک ترافیک سنگین باشد !!! در آن کشور اگر آدمها دلشان بگیرد باید بروند قبرستان ...بیمارستان...تیمارستان یا آسایشگاه سالمندان !!! تا بفهمند غمهای بزرگتری هم هست ... نکند که دلشان هوای شادی بکند ... و همه در آنجا،برای هر تغییر و هر اتفاقی بدنبال منجی اند ... هر کسی غیر از خودشان ... !!! در آن کشور تفاوت بین شادی کردن و عزاداری را تنها با دیدن محل برخورد دستها میتوان فهمید ... هر کسی که گفته : آن کشور از جهان سوم است یقین دارم تا سه بیشتر بلد نبوده بشمارد....

فراموشی سوار تاکسی که شدم شاخ درآوردم. راننده تاکسی، علی احمدی شاگرد اول کلاس‌مان در دبیرستان بود.‌ ‌ علی نابغه بود و همان سال که کنکور دادیم، مهندسی الکترونیک سراسری قبول شد بعد یک‌دفعه غیبش زد. هیچ‌ کس خبر نداشت کجاست. علی عاشق مارکز بود؛ صد سال تنهایی را پنج بار خوانده بود وقتی از مارکز حرف می‌زد با خال بزرگی که بغل گوش چپش بود، بازی می‌کرد و چشم‌هایش می‌درخشید.‌ ‌ به علی نگاه کردم خال بغل گوشش بود ولی چشم‌هایش فروغ همیشگی را نداشت.‌ تعجب کردم که چطور الکترونیک را ول کرده و راننده تاکسی شده است. ‌ ‌‌گفتم: «سلام علی...» ‌ راننده گفت: «اشتباه گرفتید!»‌‌ ‌ پرسیدم: «شما علی احمدی نیستید؟»‌‌ ‌ راننده گفت: «نخیر.»‌ ‌به راننده نگاه کردم؛ ولی راننده نگاهم نمی‌کرد. روی داشبورد مقوایی بود که روی آن نوشته بود «بزرگ‌ترین موفقیت زندگی‌ام این بوده که با چشم‌های خودم ببینم که چطور فراموشم می‌کنند! گابریل گارسیا مارکز.»‌ ‌ دیگر چیزی نگفتم؛ راننده هم چیزی نگفت. موقع پیاده شدن که کرایه را دادم بدون اینکه نگاهم کند گفت: «کرایه نمی خواد» و رفت.‌ ‌‌ تاکسی دور شد و گم شد و تمام شد.

ترانه ای که اواخر دهه شصت با آن زندگی میکردیم بخاطر اینکه تو جوانی قلبی اندوهگین..قلبی اندوهگین...قلبی که از جنس طلا بود فقط باعث افسردگیت شد تنهایی ... تنهایی .. سالهایی که ازدست رفت تو یک برنده ای با خاطر ات بد تو یک قهرمانی ....تو یک مردی تو یک برنده ای ... دست مرا بگیر........ از سی سی کچ (C C Catch)  Cause You Are Young (1986) Heartache, heartache, heart was gold All it had you instant cold Lonely, lonely wasted years You're a winner with bad souvenirs You're a hero, you're a man You're a winner, take my hand 'cause you are young You will always be so strong Hold on tight to your dreams, hold on You are right, don't give up (Baby, baby, baby) 'cause you are young You are right and you are wrong You are a hero, next day you're done So hold on to your dreams All or nothing you can give Live your life, love to live Oh man, oh man, feel the night Strong enough till the morning light You're a hero, you're a man You're too tough to lose this game

Սարի Սիրուն Եար Գուսան Աշոտ Հազար նազով, եար, հովերի հետ եկ, Ծաղիկ փնջելով՝ սարւորի հետ եկ, Սեւ ձիուս վրայ ձեր գիւղն եմ եկել, Դուռդ փակ տեսել, մոլոր մնացել։ Սարի սիրուն եար, սարի մեխակ բեր, Ա՜խ, չէ ի՞նչ մեխակ, սիրոյ կրակ բեր։ Հազար մի ծաղկի մէջ ես մեծացել, Ծաղկանց ցողերով մազերդ թացել, Մազերիդ բոյրը հեռւից է գալիս, Զեփիւր բերում սրտիս է տալիս։ Սարի սիրուն եար, սարի մեխակ բեր, Ա՜խ, չէ ի՞նչ մեխակ, սիրոյ կրակ բեր։ Երբ քո հայեացքը երկնին ես յառում, Վառ աստղերն ասես նոր լոյս են առնում, Քո ձայնն են առնում հավք ու հովերը, Ա՜խ, ե՞րբ կ՚առնեմ ես քո մատաղ սէրը։ Սարի սիրուն եար, սարի մեխակ բեր, Ա՜խ, չէ ի՞նչ մեխակ, սիրոյ կրակ բեր։ Սարից է գալիս էս առուի ջուրը, Բերում է, եար, քո բոյրն ու համբոյրը, Աշոտ, թէ կարաս քո երգ ու հանգով Եարիդ կախարդիր, թող տուն գայ հանդով։ Սարի սիրուն եար, սարի մեխակ բեր, Ա՜խ, չէ ի՞նչ մեխակ, սիրոյ կրակ բեր։ یار زیبای کوهستان  گوسان آشوت ای یار با هزاران ناز، همراه باد ملایم بیا با دسته گل در دستانت از کوهستان بیا سوار بر اسب سیاه به روستایتان آمدم درب خانه ات را بسته دیدم و حیران گشتم ای یار زیبای کوهستان بیاور برایم میخک کوهی آه! چه میخکی برایم آتش عشق بیاور روییده ای در میان هزار و یک گل موهایت را تر کرده ای با شبنم های شکوفا بوی خوش موهایت از دور می آید نسیم آن را آورده و به قلبم می رساند ای یار زیبای کوهستان بیاور برایم میخک کوهی آه! چه میخکی برایم آتش عشق بیاور آنگاه که نگاه خیره ات را به آسمان می چرخانی گویی ستارگان روشن از نو می درخشند بادها و نسیم ها صدای تو را بر می گیرند آه! چه هنگام من قربانی عشق تو خواهم شد؟ ای یار زیبای کوهستان بیاور برایم میخک کوهی آه! چه میخکی برایم آتش عشق بیاور این جریان آب از کوهستان می آید و بوی خوش تو را به همراه می آورد ای آشوت! اگر می توانی با واژگان و ترانه هایت یارت را سِحر کن تا با لذت به خانه بیاید ای یار زیبای کوهستان بیاور برایم میخک کوهی آه! چه میخکی برایم آتش عشق بیاور

https://www.youtube.com/watch?v=miobP2nm9uE پاییز عاشقانه ما (Ruben Haghverdyan) Մեր Սիրո Աշունը Դու կարծում ես այդ անձրևն է արտասվում պատուհանիդ, Այդ ափսոսանքի խոսքերն են գլորվում հատիկ-հատիկ։ Գլորվում են ու հոսում են, ապակուց թափվում են ցած, Այս խոսքերը, որ լսվում են իմ երգի մեջ ուշացած։ Ու՞մ է պետք խոստովանանքդ, ափսոսանքդ ուշացած, Սերը քո մի հանելուկ էր ու գաղտնիք էր չբացված։ Դա գուցե աշնան կատակն էր, տերևներն էին դեղնած, Ծառուղում լուռ արտասվում էր մի աղջիկ՝ մենակ կանգնած։ .................. Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի, Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի, Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի... Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։ Ես հիմա նոր հասկանում եմ՝ անցյալը ետ չես բերի, Այս ամենը հատուցումն է իմ գործած հին մեղքերի։ Այն աղջիկը և աշունը բախտն էր իմ, որ կորցրի, Դա ջահել իմ խենթությունն էր, որ երբեք ինձ չեմ ների։ Ես գիտեմ՝ երջանկությունը մի անգամ է այցելում, Իսկ հետո, երբ հեռանում է, այցետոմսն է իր թողնում։ Ու հետո, ամբողջ կյանքում մեր մենք նրան ենք որոնում, Այն հասցեն, որ նա թողնում է, երբեք ոչ ոք չի գտնում։ .................. Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի, Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի... Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։ پاییز عاشقانه ما پنداری که باران است که پشت شیشه پنجره سوگواری می کند کلمات اندوهی که قطره قطره می بارند می بارند ، از شیشه پنجره سر می خورند و به زمین می ریزند کلماتی که دیر به آوازی برای شنیده شدن در آمدند برای چه کسی اعتراف می کنی حسرتی را که دیر به سراغت آمد عشق تو یک معما بود، یک راز فاش نشده شاید هم شوخی پاییز بود با برگهایی که زرد شده بودند دختری تنها در کنار جاده ایستاده بود و در سکوت می گریست پاییز عاشقانه ما هرگز تکرار نخواهد شد گذشته هر پاییز به دیدارمان می آید و در سکوت پشت شیشه پنجره می گرید تازه فهمیدم گذشته تکرار نمی شود و این جبران تمام خطاهای کهنه من است آن دختر و آن پاییز بخت من بودند که از دست دادمشان این حماقت جوانیم بود که خودم را به خاطرش نمی بخشم میدانم که خوشبختی فقط یک بار به سراغ آدم می آید و وقتی می رود کارت ویزیت خود را می گذارد و ما تمام زندگی در به در به دنبالش می گردیم ولی هیچ کس نمی تواند نشانی که خوشبختی گذاشته است را پیدا کند پاییز عاشقانه ما هرگز تکرار نخواهد شد گذشته هر پاییز به دیدارمان می آید و در سکوت پشت شیشه پنجره می گرید روبن حق وردیان

Spring2023

عاشق کسانی باشید که شما را دیدند، وقتی برای هرکس دیگری ناپیدا بودید.

کشور تیره‌بخت لگدکوب ستوران اهریمنان شدی!... همه مردمان آزاد جهان نمیتوانند... نه دیگر نمیتوانند تو را از زیر منجلاب چرکین تازیان برهانند... ستمکاران پشت تو را زخم کردند... ایران در دم واپسین است... آهسته خفه میشود... ریسمان دور گردن آنرا فشار میدهد... پروین دختر ساسانی صادق هدایت

دانای کل  از آقایی پرسیدم : آقا ببخشید ساعت چنده ، خیلی جدی به من گفت : به وقت گرینویچ یا تهران!! منم گفتم من اینجام!!  بعد زد به فلسفه که ساعت ازکجا اومده ، کی اختراعش کرده ، دقتش چقدر باید باشه ، ساعت خوب ساعت اتمیه و ازین مزخرفات، که بغل دستیش رو به من کرد و گفت ساعت دوازده و بیست دقیقست ، منم ازش تشکر کردم و بدون توجه به اون دانشمند راهمو کشیدم و رفتم... دکترای استراتژی داشت. به او گفتم: فلان دوست من کمی افسرده است. گفت: اگر ماموریت و چشم‌انداز زندگیش مشخص بود، به این نقطه نمی‌رسید. به او گفتم: اقتصاد کشور آزارم می‌دهد. گفت: من از اول هم به چشم‌انداز ۱۴۰۴ انتقاد داشتم. فرصت‌ها و تهدید‌ها درست دیده نشده. به او گفتم: آب‌میوه‌های فلان شرکت را دوست دارم. گفت: موقعیتش در بازار مشخص نیست. ساندویچ شده است. از بالا توسط برندهای متمایز و از پایین توسط برندهای ارزان له خواهد شد. به او گفتم: نوشته‌های ولتر را دوست دارم. گفت: نخ تسبیح یکسانی بین همه دانه‌های نوشته‌هایش وجود ندارد. هر روز حرفی را زده…

یادی کنیم از ترانه مرضیه : در کنار گلبنی خوشرنگ و بو طاووس زیبا با پر صدرنگ خود مستانه زد چتری فریبا از غرورش هرچه من گویم یک از صدها نگفتم نکته ای در وصف آن افسونگر رعنا نگفتم تاج رنگینی به سر داشت ، خرمنی گل جای پرداشت در میان سبزه هرسو ، بی خبر از خود گذر داشت هر زمان بر خود نظر بودش سراپا نخوتش افزون شد از آن چتر زیبا ...بی خبر از کار دنیا من که خود مفتون هر نقش و جمالم هر زمان پابند یک خواب و خیالم ....خوش بُودم گرم تماشا چو شد زِ شور او فزون غرور او پای زشتش شد هویدا هر کسی در این جهان باشد اسیر زشت و زیبا..... چو غنچه بسته شد پرش شکسته شد تا بدید آن زشتی پا...

چیزی که بیش تر از همه نگرانم می کند، رفتار بعضی از آدمهاست چیزی‌ که بیش‌تر از همه نگرانم می‌کند، رفتار بعضی از آدمهاست. از آدم های متعصّب و تندرو و از متجاوزان می‌ترسم. از همه‌ی آن‌ها که خود را عقلِ کُل می‌دانند. از همه‌ی آن‌ها که هیچ‌ گاه به خود شک نمی‌کنند. آن‌ها برای جامعه خطرناکند. «ویسلاوا شیمبورسکا»

شجاعت یعنی: «خودم» را زندگی کنم… من، من، من، من، من… من: آنچنانکه والدینم می خواهند باشم. من: آنچنانکه سنت ها و ارزشهایم میخواهند باشم. من: آنچنانکه شغلم میخواهد باشم. من: آن چنانکه تاریخ و جغرافیایم، آموخته اند که باشم. در میان همه ی این من ها، یکی گم شده است: من، آنچنانکه خودم می خواهم باشم: فارغ از والدین و جامعه و فرهنگ و سنت و تاریخ و جغرافیا. دردناک این واقعیت است که چنان در میان «منی که میخواهند باشم» گم می شویم که «منی که میخواهم باشم» را به سادگی پیدا نمی کنیم. این درد، در جوامعی که پشتوانه فرهنگی تاریخی جمع گرا دارند، شدیدتر لمس می شود. در فرهنگ جمع گرا، در شخصی ترین تصمیم هایت هم، «روح جمعی» حضور دارد. در انتخاب رنگ پیراهنی که بر تن میکنی، باید نظر تمام دوستان و بستگان و همکاران را در نظر بگیری. انبوهی از قانون ها و سلیقه های نانوشته که دست و پایت را می بندد. کت و شلوار آبی روشن دوست داری، اما در نهایت با کت و شلوار خاکستری از فروشگاه بیرون میایی، کفش های قرمز گوجه ای دوست داری، اما وقتی به نگاه کنجکاو همکارانت فکر میکنی، در نهایت با کفش های قهوه ای به خانه باز میگردی. همه، با نقابی بر چهره، با یکدیگر مواجه میشویم. همه شبیه هم، اما دور از همیم. و خوب میدانیم که بدون این نقابها، شاید شبیه هم نباشیم اما به هم نزدیک تریم…

خانم میم در روابطش خیلی زودرنج است. آنقدر به جزئیات توجه می‌کند که هر تغییر کوچکی را زود می‌بیند و احساس می‌کند. گاهی می‌فهمد حواس مخاطبش با اون نیست و رنج می‌کشد، گاهی می‌بیند برای آدم‌هایی که برایش ارزشمندند، ارزشمند نیست و دوباره رنج می‌کشد، گاهی می‌شنود پشت سرش حرف‌هایی می‌زنند که اصلا درباره‌ی او صدق نمی‌کند و رنج می‌کشد، گاهی وقت‌ها محبت می‌کند ولی محبتی نمی‌بیند و رنج می‌کشد. خانم میم آنقدر رنج کشیده ‌است که دیگر با چشم‌های بسته هم می‌تواند رنج بکشد. دفترچه‌ی کوچکی که همراه دارد پر از خط‌خطی‌های رنج است. خانم میم خیلی وقت‌ها حرف‌هایش را می‌خورد، بغض‌هایش را قورت می‌دهد  و به همین خاطر کمی چاق شده است. ضربان قلبش حالت سینوسی دارد، تند می‌شود و به ناگاه، از تپش می‌افتد و نفسش را تنگ می‌کند. اوایل فکر می‌کرد نفسش به این خاطر تنگ شده‌ است که خودش اندکی چاق شده اما حالا فهمیده‌ است تنگ شدن نفس، ربطی به چاق شدن ندارد و هرچه هست زیر سرِ خودِ نفس است.   تنهایی را دوست دارد و از آدم‌ها فرار می‌کند. دنیای خانم میم آنقدر کوچک است که حتی خودش هم درون آن جا نمی‌شود. خانم میم از اینکه به کسی دل بدهد می‌ترسد، چون یکبار دلش را دزدیده‌اند و سال‌ها بعد آن را در حالیکه تمام وسایلِ ارزشمندش را برداشته‌اند در کنار خیابان رها کرده‌اند. خانم میم از صدای زنگ تلفن می‌ترسد و صدایِ زنگِ خانه‌اش، آواز چکاوکی است که سرما خورده و به زحمت می‌خواند. خانم میم تنهاست و گاهی همراهِ تنهایی‌اش اشک می‌ریزد ولی بازهم هیچ حرفی به هم نمی‌زنند. دنیا هرقدر بزرگ باشد و هستی هرقدر نامتناهی، ماه کامل باشد یا داسی شکل، پاییز باشد یا نیمه‌ی بهار، کسوف باشد یا خسوف، برای خانم میم فرقی نمی‌کند. دنیای خانم میم همیشه خالی است...

علوفه حیوانات کم و کمتر میشد. همه به جان هم افتاده بودند و حتی ادای احترام به یادبود موسس مزرعه نه بخاطر احترام و اعتقاد که از سر اجبار و ترس بود! گوسفندان بیشتری به کشتارگاه برده میشدند و صاحب مزرعه مدام از دسیسه های دشمنی خونخوار به نام "گرگ" باعنوان سرمنشا تمامی مشکلات سخن میگفت. قلعه حیوانات جرج ارول

بی‌سوادان برنده‌اند و دنیا را به کام گرفته‌اند!   معلم پیر ریاضی در کنار خیابان ایستاده بود، جوانی با BMW جدید جلوی معلم ترمز کرد و گفت: آقا معلم‌ بفرمایید بالا برسانمتان، معلم گفت: شما؟ گفت: منم فلانی، فلان سال شاگرد شما بودم. معلم گفت: آهان یادم اومد، ریاضی‌ات که خیلی ضعیف بود، چطوری تونستی همچی تیپ و تاپی به هم بزنی؟ گفت: هیچ چی یه جنس میخرم ۱۰ تومان، ده درصد می‌کشم روش، می‌فروشم۴۰ تومان!!!.. معلم گفت: بازم که غلط حساب کردی؟ ۱۰ درصد بکشی روش می‌شه ۱۱ تومان. گفت: آقا معلم اگر قرار بود درست حساب کنم که الان باید مثل شما منتظر اتوبوس می‌ایستادم! «بی‌سوادان برنده‌اند و دنیا را به کام گرفته‌اند.» چرا این داستان اینقدر شباهت به عملکرد دولت و مجلس کنونی دارد! افزایش حقوق ها ۱۰ درصد ! تورم ۵۰ درصد به بالا ، افزایش قیمتها تا بی نهایت درصد بصورت روزانه! حال بازنشسته تا کی باید منتظر اتوبوس باشه!....

بلایی که جمهوری اسلامی بر سرمردم  آورد زمان شاه یه دبستانی میرفتم ، مختلط بود من و دختر خاله و دختر عمو با هم همکلاس بودیم من خیلی با دختر عموم صمیمی بودم ، رفاقتی صمیمی و به دور از غرض و مرض همیشه با هم درس می خوندیم و هیچ نگاه منفی در روابطمون نبود تا اینکه سال 57 شد، و شورش مردم ... اسفتد ماه بود که از منطقه آموزش پرورش نامه دادن که پسرها برن مدرسه روبرو و مدرسه شد کلا دخترونه ... از همین نقطه نگاه حریصانه در روابط بین دختر و پسرها شکل گرفت یادمه وقتی مدرسه ما که پسرونه بود تعطیل میشد ، اراذل و اوباش مدرسه میرفتن و جلوی مدرسه دخترونه که صد متر اونورتر بود صف میکشیدن تا مخ اونا رو بزنن از همین جا شروع شد که امروز نود و نه درصد آقایون بیمار جنسی و هیز و نود و نه درصد خانم ها خاله زنک و فضول و عقده ای باراومدن... تک تک این جماعتو تو بستگان و آشنایان میتونید رصد کنید... یه بنده خدایی از همین خانم جلسه ای ها بود ، عضو بسیج بود، خیلی هم بی ریخت بود!! (یعنی اصلا بسیج هرچی دختر ترشیده بود رو جذب میکرد تا به جون دختر خوشکل ها بندازه!) اینم ازون دسته دختر ترشیده ها بود که بدبختانه نصیب یکی از آشناها  شد، حالا این بنده خدا!! هم تنش به تن این خورد و شد مثل کبوتری که با کلاغا گشت و پراش سیاه شد... ...... این روزا کافیه یه خانوم تو خیابون ماشینش خراب بشه هزار تا کارشناس آقا پیدا میشن و میشن آچار به دست که ماشین طرفو درست کنن و بقول یارو گفتنی میشن سوپرمن! اما اگر یه آقا ماشینش خراب بشه... حالا هی به اینو اون علامت بده هر کی رد بشه یه قیژ میکشه و میره!!! انقدر بستن ، بستن ، بستن تا اینکه جامعه ی سرکوب شده آبستن یک انفجار بزرگ شده، طوری که دیگر خود حکومت هم توان کنترلشو نداره... حال اینکه این جامعه به کدام سمت و سو می رود...کسی نمی داند... انقدر فاصله حکومت و رسانه و شیوه آموزش با مردم زیاد شد تا نسل امروز مانند علف هرز رشد کرده و دیگر از هیچ فرهنگ و تربیتی پیروی نمی کند... و این بزرگترین مصیبت برای کسانی است که در آینده قرار است این مملکت را راهبری کنند.. چنان ویرانه ای که شاید مغول و تیمور هم از خود باقی نگذاشت... متاسفانه نسل جوان جامعه هم همسو با حکومت بازیگر اشتباهات حکومت هستند و بجای جستجو کردن هویت اصیل ایرانی خود ، به دنبال بی هویتی میگردند نسلی که باید دغدغه اش غارت مملکت توسط حکومت و عمالش باشد ، کمال خوشبختی خود را در پوشیدن شلوارجین پاره پاره ، تی شرت بالای بند ناف ، و خالکوبی و سوراخ سوراخ کردن گوش و بند ناف می بیند... و مدلینگ شدن در دنیای مجازی و اینستاگرام....

غیر اخلاقی‌ترین عادت بشر این است که مدام و بی‌وقفه، درباره هر کس و پیش از آنکه بفهمد و درک کند قضاوت می کند. این آمادگی پرشور برای قضاوت کردن، نفرت انگیزترین حماقت و مخرب ترین شرارت‌هاست. وصیت خیانت شده میلان کوندرا https://www.youtube.com/watch?v=9d9a4eP9nZQ سکانسی جذاب از فیلم خاطره انگیز مالنا با هنرمندی مونیکابلوچی و آهنگی زیبا از گروه جیپسی کینگز درد و رنج نتیجه‌ی قضاوت کردن است.

زن ها، گاهی اوقات حرفی نمی زنند چون به نظرشان لازم نیست که چیزی گفته شود! تنها با نگاهشان حرف می زنند… به اندازه یک دنیا با نگاهشان حرف می زنند. اگر زنی برایتان اهمیت دارد، از چشمانش به سادگی نگذرید! به هیچ وجه… – سوءتفاهم اثر سیمون دوبوار

آخر واقعا چطور می‌شود آدم خوشحال باشد از اینکه ساعت ۶:۳۰ با زنگ ساعت بیدار بشود، از تخت بیاید بیرون، لباس بپوشد، زورکی چیزی بخورد، ب...د، بش...د، مسواک بزند، شانه کند، و بعد از یک نبرد طولانی با ترافیک، برسد جایی که درواقع زور می‌زند برای کس دیگری!!! کلی پول دربیاورد و درنهایت هم ازش می‌خواهند بابت این فرصتی که در اختیارش گذاشته شده، قدردان باشد؟ – هزار پیشه اثر چارلز بوکوفسکی

عشق من زیبا بود چون کودکی خفته که در خواب هم لبخند می زند... -چرا بیدارش کردی؟ با گریاندن... بارویر سِواک Սերն իմ գեղեցիկ էր քնած մանկան նման Որ ժպտում է նաև երազի մեջ Ինչո՞ւ արթնացրիր՝ Լացացնելո՜վ Պարույր Սևակ

به دلیل شوربختی ها، دغدغه ها و افکار خویش، ما اغلب به اطراف خود توجه نداریم. ما هنوز قادر نیستیم بدون حرف زدن، با همدیگر حرف بزنیم. ما هنوز کامل نیستیم و این مسیر پنجاه، شصت، هفتاد ساله که عمر نامیده می شود مسیر انسان شدن است. ما به طور مداوم و هر روزه آدم می شویم؛ و آهسته آهسته. شیر دو ساله، دیگر شیر است اما آدم دو ساله هنوز کودکی بی دفاع است که نوک زبانی حرف می زند. روبِن هوسپیان Սեփական դժբախտություններով, հոգսերով, մտքերով պատյանավորված, մենք հաճախ չենք նկատում մեր շրջապատը: Մենք դեռ չենք կարողանում խոսել միմյանց հետ, առանց խոսելու, մենք դեռ լիարժեք չենք և այս հիսուն, վաթսուն, յոթանասուն տարի տևողությամբ ճանապարհը, որ կյանք է կոչվում, մարդ դառնալու ճանապարհ է: Մենք անընդհատ, ամեն օր մարդ ենք դառնում: Եվ դանդա՜ղ, դանդա՜ղ: Երկու տարեկան առյուծն արդեն առյուծ է, իսկ մարդը` դեռ անպաշտպան, լեզուն թլոլ մանուկ: Ռուբեն Հովսեփյան

‏Երբ էս հին աշխարհը մտա ես տաղով, սազով-քամանչով ‏Ի՞նչ պիտի անե աշխարհում էս անմիտ-անճարը, ասին։ ‏Սակայն երբ խալխի քեֆերին ես անուշ տաղերս ասի՝ ‏Ամառվա մրգերի նման անո՛ւշ է քո բառը, ասին։ ‏Բայց խալխի անսիրտ քեֆերին ես տխուր, մենակ մնացի ‏Ուզեցի թողնեմ-հեռանամ՝ հպարտ է ու չար է, ասին ‏Եվ սրտիս ցավից հուսահատ ես մե թաս օղի խմեցի ‏Չարենցը ցնդած-գինեմոլ, հարբեցող-հիմար է, ասին։ ‏Ու ձմռան բուքերի միջին ես բոբիկ ու մերկ մնացի ‏Դուրսը ցուրտ, ձմեռ է, սակայն հոգուդ մեջ ամառ է, ասին ‏Ասի թե՝ մա՛րդ եք ախար դուք, չե՞ք տեսնում մարմինս ծվատ ‏Չարենցի հոգին տաղերում աննկուն[1], համառ է, ասին։ ‏Խնդացին, քրքջացին միայն, որ այդպես մնացել եմ մերկ ‏Դարերի հիացմունքը վսեմ տաղերիդ համար է, ասին։ ‏Եղիշե Չարենց وقتی وارد این دنیای کهن شدم با قصیده و ساز و کمانچه گفتند: چه باید کند در دنیا، این بی عقل و بی چاره؟ اما وقتی آوازهای شیرینم را سرودم در بزم های خلایق گفتند: کلامت چون میوه های تابستان شیرینند و لایق اما در بزم های بی روح مردم من ماندم غمگین و تنها خواستم بگذارم بروم، گفتند: چارنتس مغرور است، ناروا و از غم دلم یک پیمانه عرق خوردم من نومیدانه گفتند:چارنتس عقل رمیده، احمق و مست است هماره و در میان بوران های زمستان دست خالی ماندم و پا برهنه گفتند: بیرون سرد است و زمستان ولی روحت تابستانی گداخته گفتم: آخر آدمید شما! نمی بینید مگر پیکر پاره پاره ام را؟ گفتند: روح چارنتس پر صلابت است در آوازها خندیدند و زدند قهقهه که مانده ام آنچنان برهنه گفتند: حیرت قرنها می ماند برای آوازهایت جاودانه یِقیشه چارِنتس

Ի՜նչ կ՚ըսեն Ինծի կ՛ըսեն — ինչո՞ւ լուռ ես».— «Ո՛հ, միթե բառ կամ խոսք ունի՞ Արշալույսը, որ կը բռընկի, Զի անհուն է այն ալ ինձ պես»։ Ինծի կ՚ըսեն — միշտ տխուր ես».— «Ի՞նչպես չըլլամ, մեկիկ մեկիկ Թոթափեցան գլխուս աստղիկք… Արշալույս մը չ՚անցավ սըսրտես»։ Ինծի կ՚ըսեն — կրակոտ չ՚ես, Լըճակի մը պես ես մեռած, Դալկահա՛ր դեմքդ ու հայեցված»։— «Ո՜հ, հատակն են իմ փրփուրներս»։ Ես ինձ կ՚ըսեմ — ժամդ է հասեր, Քու երկրորդ սև մորդ գընա գոգ, Գերեզմա՛ն, հո՛ն գտնես դու գոգ Վարդեր, թրթռում, թռիչ ու աստղեր…»։ Պետրոս Դուրյան چه می گویند؟ به من می گویند "چرا خاموشی". آه مگر سپیده دمی که شعله می کشد حرفی و کلمه ای دارد! سپیده دمی که همچون من بیکرانست. به من میگویند : "همیشه غمگینی!" چسان نباشم، که روشنان فلکی یک یک فروافتادند.... اما سپیده از دلم هرگز نرفت. به من می گویند: " آتشین نیستی" و بسان دریاچه مرده ای، رخساره ات پژمرده است و نگاهت خسته. آه ای کف های من، من کف دریای خود هستم من به خود می گویم..."لحظه ات فرارسیده است" به آغوش سیاه مادر دیگرت جای گیر تا درآن آغوش گل های سرخ را شور و شعف و پرواز ستارگان بازیابی... پترس دوریان

Քեզ չեմ սիրում, որովհետև սիրում եմ քեզ և քեզ սիրելով և չսիրելով գալիս եմ և քեզ սպասելուց, երբ քեզ չեմ սպասում, սիրտս սառում է, հետո ջերմանում: Քեզ սիրում եմ, որովհետև հենց քեզ եմ սիրում, ատում եմ անվերջ և քեզ ատելով` խնդրում, իսկ թափառող սիրուս չափը` քեզ չտեսնելն է, բայց և կույրի պես սիրելը: Իսկ գուցե սպառվի Հունվարի լույսը նրա դաժան շողը, սիրտս` ամբողջովին, ինձնից խլելով խաղաղությունս: Այս պատմության մեջ միայն ես եմ մեռնում և կմեռնեմ սիրուց, որովհետև սիրում եմ քեզ, որովհետև սիրում եմ քեզ, սեր իմ, արյամբ ու կրակով: Պաբլո Ներուդա دوستت نمی دارم فقط به این دلیل که دوستت دارم از ورای دوست داشتنت به سرای دوست نداشتن تو خواهرم رفت و از کشیدن انتظارت به نکشیدن انتظارت خواهم رفت قلبم از سرمای عشقت به آتش می گراید فقط تو را دوست می دارم چون فقط تویی که دوستت می دارم بسیار از تو بیزارم و این بیزاری از تو مرا به سمت تو می کشد، و تدبیر عشق بی ثبات من از برای تو این است که دگر تو را نبینم اما کورکورانه دوستت خواهم داشت شاید روشنای ژانویه با پرتوهای بی رحم و سوزانش قلب مرا بخواهد سوزاند و راه مرا به آرامشی حقیقی بخواهد بست این جای داستان است که من تنها کسی خواهم بود که می میرد، تنها کس، و من از عشق بخواهم مرد چون تورا دوست می دارم چون دوستت دارم، دوستت دارم، در آتش و خون پابلو نرودا

Էլի գարուն կգա Էլի գարուն կգա, կբացվի վարդը, Սիրեկանը էլի յարին կմնա: Կփոխվին տարիքը, կփոխվի մարդը, Բլբուլի երգն էլի՛ սարին կմնա: *** Ուրիշ բլբուլ կգա կմտնի բաղը, Ուրիշ աշուղ* կասե աշխարհի խաղը, Ինչ որ ե՛ս չեմ ասե - նա՛ կասե վաղը. Օրերը ծուխ կըլին, տարին կմնա: *** Հազար վարդ կբացվի աշխարհի մեջը, Հազար աչք կթացվի աշխարհի մեջը, Հազար սիրտ կխոցվի աշխարհի մեջը - Էշխը կրակ կըլի՝ արին կմնա: *** Ուրիշ սրտի համար կհալվի խունկը, Կբացվի շուշանը, վարդերի տունկը. Գոզալը լաց կըլի, կընկնի արցունքը - Գերեզմանիս մարմար քարին կմնա: دوباره بهار می آید بازهم بهار می آید و گل سرخ باز می شود بازهم معشوق ازبرای عاشق می ماند سالها درمیگذرند،انسان تغییر می یابد بازهم آواز بلبل به کوه ها می ماند *** بلبلی دیگر می آید و وارد باغ می شود چگوری* دیگری نغمه دنیا را سر می دهد آنچه را که من نگفته ام، او باز می گوید روزها دود می شود ، و تنها سال می ماند *** در دنیا هزاران گل سرخ، باز می شود و هزاران چشم، اشکبار وهزاران قلب، جریحه دار عشق آتش می گردد و خون باز می ماند *** عود و کندر از برای قلبی دیگر آب می شود سوسن و گل سرخ باز می گردد معشوق می گرید و اشک می ریزد و بر سنگ مرمر مزارم باز می ماند یقیشه چارنتس --------------------------------- چگوری : نوازنده ساز سیمی ، عاشوق

Revolution2023

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی .... دل بی تو به جان آمد، وقت است که باز آیی https://www.youtube.com/watch?v=qnxbUQwEtyw

رضا شاهی دِگر باید.....

People who bite the hand that feeds them usually lick the boot that kicks them ... Eric Hoffer(1902-1983) آنان که دستی را که نانشان میداد.. گاز گرفتند،، محکوم اند به بوسیدن پاهایی که لگدشان میزند....

از دستاوردهای انقلاب سیاه 57

ما در زندگی‌مان نیازمند دوستی و عشق هستیم. ما نیاز داریم نگرانِ کسی باشیم، و کسی هم ‌نگرانِ ما باشد. وقتی نگران کسی هستیم دنیا برایمان معنا پیدا میکند. این نگرانی در مورد دیگران است که به ما شخصیت میدهد. در واقع ما همان نگرانی‌هایمان هستیم.‌ ‌ اگر نگران کسی یا چیزی نباشیم هیچ چیز نیستیم. اگر صرفاً نگران خودمان باشیم در یک دورِ باطلِ خالی گرفتار می‌آییم. ما نیاز داریم که نیازمندمان باشند. ما نیازمندِ این هستیم که قدرِ کسانی را بدانیم که قدرِ ما را میدانند.‌  فلسفه تنهایی‌  لارس اسوندسن‌

And I watch with breaking heart as you slowly fade away. I find myself straining to remember everything about this moment, everything about you But soon, always too soon, your image vanishes and the fog rolls back to its faraway place and I am alone on the pier and I do not care what others think as I bow my head and cry and cry and cry. Garrett «با قلبی شکسته ایستاده بودم و تو را می‌دیدم که از نظرم ناپدید می‌شدی. تلاش می‌کردم تا هرچه را به تو مربوط می‌شود به خاطر بیاورم. اما خیلی زود تصویر تو از نظرم محو‌ شد. مه نیز به تدریج رفت و من در اسکله تنها ماندم. سرم را خم کردم و زار زار گریستم. مهم نبود دیگران درباره‌ام چه فکر می‌کنند.» نامه از گارت به کاترین  کتابِ «پیامی در بطری» نیکلاس اسپارکس    دانلود کتاب      کتابخانه جامع

لذتی بالاتر از بابالنگ دراز بودن نیست اینکه بدون بهانه کسی را دوست داشته باشیم...محبت کنیم و عشق بورزیم.. این حلقه گمشده جامعه امروز ماست... من هم بابا لنگ دراز کسی بودم... هرچند دست انداز زندگی مارا از هم دور کرد اما دوباره اورایافتم هرچند دیر اما نمی خواهم دِگربار، اورا از دست بدهم... از بابا لنگ دراز به جودی ابوت جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و اگر هم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند. دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. … جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم. هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود. پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم.

وقتی دلواپس اجاره خانه و صورتحساب قصاب هستی، دیگر نگرانیِ چندانی برای آزادی نخواهی داشت... وقتی نیچه گریست اروین د یالوم

عادت داشت نوک خودکار را بین لب‌هایش بگیرد. یک روز جامدادی‌اش را دزدیدم و تمام خودکارهایش را بوسیدم. می‌دانم صورت خوشی ندارد ولی عصر خودمانی‌ای بود، فقط من و خودکارها. وقتی بابا آمد خانه ازم پرسید چرا لب هایم آبی شده، می‌خواستم بگویم برای این‌که او آبی می‌نویسد. همیشه آبی ... جزء از کل استیو تولتز

از پنجره به پیاده‌رویِ مملو از جمعیّت نگاه کرد. گفت: می‌بینی؟ لباس‌هایی هستند که راه می‌روند، دروغ می‌گویند، عاشق می‌شوند، می‌میرند... کمتر لباسی آن بیرون است که درونش "انسان" وجود داشته باشد. به‌ راستی که این دنیا یک رختکنِ بزرگ است. رومن گاری

بهترین شیوۀ زندگی آن نیست که نقشه‌هایی بزرگ برای فردایت بکشی؛ بلکه آن است که وقتی آفتاب غروب می‌کند،‌ لذت یک روز آرام را چشیده باشی دونالد بارتلمی

همیشه می خواستی یه پروانه شی که دوست داره از پیله زودتر بره یه عمره که بعد تو هر روز سحر یه پروانه می شینه رو پنجره

«مادرم گفت : برایش یک شاخه گل رز بگذار. سر بی‌گناه پای دار می‌رود ولی بالای دار هم می‌رود!.»

خدانور است.. خدا مهساست... خدا سلطان قلب ، نیکاست  خدا تو کوچه ها.. امروز، شهامت در وجودِ ماست خدا توماج ، خدا صالح ، خدا امروز دوتا بالِ که باید پرکشید با اون.. وگرنه معصیت دارِ خدا زلفای در بادِ.. خدا ایرانِ آبادِ..خداوند ، گوهرعشقیست که تا مرگ پای ستارِ... خدا از ما، خدا با ماست، خدا امید.. برا فرداست خدا اسمش عوض میشه.. یه روز عرفان ، یه روز اسراست  یه روزم‌ تو خیابوناست،و با امید میجنگه یه روز شالِ روی چوبه ، یه روز قیچی برا موهاست خدا خونِ ندامونه ، خدا یلدا ، خدا پویاست خدا تو روز ناامیدی ، کنارِ برکه ی دُرناست خدا اون تیکه ی نونی ست که مهرشاد ،داشت، میچرخوند خدا نویدِ افکاری ست .. که حرفاش قلبو میلرزوند خدا فریادِ این نسلِ ، که از تزویر بیزاره خدا وجدانُ و آگاهیست ، خدا هرلحظه بیداره صدایی تو سرم میگه ، خدا اینجاست ، تو آیینه پاشو امروز خدایی کن ، که راز زندگی اینه... اینا هی از حسین گفتن ، رُقَیه زینب و اصغر دیدید چه رونقی داره تجاوز ها به یک دختر خدا.. با ظلم میجنگه ، خدا مفهوم آزادی ست خدا.. پایان این شبها ، نویدِ میهن آبادی ست خدا زن زندگی آزادیُ ، پایان این درداست خدایا نورو برگردون.. رهاشه مادرم ایران

تفاوت نگاه پدر و مادر ندا آقاسلطان در روز تولد دخترشان و نگاه پدر و مادر یاسمین مقبلی فضانورد ناسا نشانگر فاصله آرزوهای دو خانواده یکی در یک دیکتاتوری مذهبی و‌ دیگری در جهان آزاد است. یکی به فضا و دیگری به جزا می اندیشد.

از آن روز که ریشه هایمان را بیرون کشیدند و دوباره ما را کاشتند اما وارونه! آموختیم با دهانمان خون و خاک بنوشیم با ریشه هایمان آفتاب

حکایت است که ملانصرالدین زنش را هر روز کتک میزد از او پرسیدند چرا او را بی دلیل میزنی ؟ گفت : من که نمیتوانم برایش غذایی بیاورم او را سفر ببرم - برایش لباسی بخرم یا وظیفه همسری بجا آورم پس او را میزنم که یادش نرود من شوهرش هستم ... حالا در یکی از کُرات ، در کهکشانی دور ، وادی ای را میشناسم که نه تنها حاکمانش قادر به تامین رفاه و آسایش مردمانشان نیستند. بلکه مدام میزنند و میگیرند و میبندند تا مردم یادشان نرود که حکومت در اختیار چه کسانی است ...

هر کجـــا مـــرز کشیدند، شمـــا پُل بزنید حرف “تهران” و “سمرقند” و “سرپُل” بزنید هرکه از جنگ سخن گفت، بخندید بر او حرف از پنجـــره ی رو به تحمــل بزنید نه بگویید، به بت‌های سیاسی نه، نه! روی گــور همه ی تفرقـــه‌ها گُل بزنید مشتی از خاک “بخارا” و گِل از “نیشابور” با هم آرید و به مخروبــه ی “کابل” بزنید دختران قفس‌ افتاده ی “پامیــر” عزیز گُلی از باغ خراسان به دوکاکل بزنید جام از “بلخ” بیارید و شراب از “شیراز” مستی هر دو جهـان را به تغزل بزنید هرکجــــا مرز… -ببخشید که تکرار آمد فرض بر این که- کشیدند، دوتا پُل بزنید  نجیب بارور  شاعر پارسی گوی افغانستان

زوال‌ها و ابدی‌ها آسان است اگر زمین تمام شود زمین ابدی نیست آن‌چه تمام‌ناپذیراست آسمان است با افق‌های غم‌گین‌اش! اگر گل زوال پذیرد عجیب نیست این باغ‌ها هستند که زوال‌ناپذیراند! آسان است اگر من و تو نیز تمام شویم من و تو ابدی نیستیم! آسان است اگر ما تاریک شویم جنگل‌ها نیز تاریک شوند و خیابان‌ها غروب‌ها دیجور خورند! اگر شکوفه‌ها غروب‌ها تریاک ظلمت بکشند نترس آن‌چه تمام‌نشدنی است روشنایی است! از خنجر و تنِ شکوفه‌زده در مرگ نیز نترس مردن ابدی است! آسان است اگر خیابان‌ها به پایان رسند خیابان‌ها ابدی نیستند رفتنِ من نیز چون یک جهان‌گرد ابدی است شهرها نیز نابود شوند عجیب نیست شهرها ابدی نیستند این سرگردانیِ من است که ابدی‌ست! بختیار علی شاعر کرد

ՆՈՐ ԳԱՐՈԻՆ Քեզ ըսպասող չըմընաց, Ո՞ւր ես գալի, ա՛յ գարուն, Գովքդ ասող չըմնաց, Զուր ես գալի, ա՛յ գարուն։ Սև-մութ պատեց աշխարհին, Սար ու ձոր դառան արին, Մեց վայ բերեց էս տարին — Ո՞ւր ես գալի, ա՛յ գարուն։ Բյուլբյուլը* գա՝ թող ձեն տա, էյ ո՞վ պիտի քեզ խնդա, էլ ո՞ր սիրտը կըթնդա — Զուր ես գալի, ա՛յ գարուն։ Բյուլբյուլն եկավ՝ վարդ չունի, Ծաղկոցը կա՝ վարդ չունի — Էլ ո՛վ ա որ դարդ չունի — Ո՞ւր ես գալի ա՛յ գարուն։ Դու ետ բերիր հավքերին, Ո՞նց տեր ըլնեն բըներին — Սա՚դ տեղ չկա մեր երկրին — Զուր ես գալի, ա՛յ գարուն։ Աշուղի* բերանը փակ, Սազ-քյամանչեն փակի տակ, Սիրտն ա էրվում անկրակ — Ո՞ւր ես գալի, ա՛յ գարուն։ Քես ըսպասող չըմընաց, Զուր ես գալի, ա՛յ գարուն. Գովքըդ ասող չըմընաց — Ո՞ւր ես գալի, ա՛յ գարուն։ Հովհաննես Հովհաննիսյան 1897 بهار تازه ترا منتظری نماند چرا باز می آیی! ای بهار ترا ستایشگری نماند بیهوده می آیی ای بهار سیاهی ظلمت، جهان را فراگرفت کوه و دره خونین شدند درسالی که مرا افسوس به ارمغان آورد چرا باز می آیی ای بهار بگذار هزاردستان* بیاید و بخواند دیگر چه کسی باید برتو بخندد؟ دیگر کدامین قلب به هیجان درخواهد آمد بیهوده می آیی ای بهار با هزاردستانی که آمد، گل سرخی نیست گلزار هست ، اما آن را جلوه یی نیست دیگر، چه کسی هست که اورا دردی نیست چرا می آیی ای بهار مرغانی را که بازآوردی چگونه به جستجوی آشیانه ها بروند. در دیار ما جائی سالم نیست بیهوده می آیی ای بهار عاشوق* را لب بسته .. کمانچه وسازش پنهان است. با دلی بی آتش می سوزد بیهوده می آیی ای بهار... هوانس هوانیسیان ------------------------------------------- *عاشوق : خواننده و نوازنده دوره گرد و عاشق *هزاردستان : بلبل

تمامی جاده ها از آنِ تو،اَند Ու՞ր գնամ հիմա և ու՞ր թափառեմ, Երբ ամեն ճամփա ձեր տունն է բերում, Ո՞ր հեռուներում կարոտս մարեմ, Երբ քոնն են հավետ մոտիկն ու հեռուն: Մենք բաժանվեցինք, ու թվում էր ինձ, Քեզ կմոռանամ անցնող օրերում, Ի՞նչ իմանայի, որ քամու շնչից Թույլ կրակներն են միմիայն մարում: Ի՞նչ իմանայի, որ հեռվից հեռու Կանչելու է միշտ քո ձայնը թովիչ, Ու սիրտս, սիրտս քո ձայնին հլու Ձեր տան ճամփան է փնտրելու նորից: Ո՞ւր գնամ հիմա և ու՞ր թափառեմ. Երբ ամեն ճամփա ձեր տունն է բերում, Ո՞ր հեռուներում կարոտս մարեմ, Երբ քոնն են հավետ մոտիկն ու հեռուն: 1944թ. ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ اکنون به کجا روم، و کجا آوارگی کنم وقتی که تمامی جاده ها به خانه تو باز می رسند خاموشی اشتیاقم در کدامین دور دستهاست وقتی که تمامی دورها و نزدیک های جاودانه ازآن تو،اند آنزمان که ازهم جداگشتیم،برآن شدم که در روزهای گذران، ترا از یاد ببرم اما چگونه میدانستم که در برابر وزش باد تنها آتش های بی شعله خاموش میشوند چگونه میدانستم؟ که از دورادور تنها صدای تست که مرا باز میخواند و قلب اسیر من ، اسیر صدای تو باردیگر راه خانه ترا جستجو خواهد کرد به کجا روم و کجا آوارگی کنم وقتیکه تمامی جاده ها به خانه تو باز میرسند خاموشی اشتیاقم درکدامین دوردستهاست وقتی که تمامی دور و نزدیک ها از آن تواند. واهاگن داوتیان

Այսօրն անցա՜վ, հիմա խոսի վաղվանի՜ց Ինչ չգտար, սի՜րտ, սպասիր վաղվանի՜ց Այսպես տարի՛ք անցան, թվում է ինձ դեռ Կյանքըս պիտի նո՛ր սկսվի, վաղվանի՜ց Սիլվա կապուտիկյան امروز گذشت، اینک از فردا سخن بگو آن چه نیافتی دل! از فردا طلب کن و بجو گذشت عمر بدین سان و من هنوز بدین پندار که زندگی ام از فردا تازه شروع شود انگار .... سیلوا کاپوتیکیان

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند من ار چه در نظر یار خاکسار شدم رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند چو پرده دار به شمشیر می‌زند همه را کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است چو بر صحیفه هستی رقم نخواهد ماند سرود مجلس جمشید گفته‌اند این بود که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند توانگرا دل درویش خود به دست آور که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند بدین رواق زبرجد نوشته‌اند به زر که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند Ձեզ ավետիս, որ տխրության օրը երկար մնալու չէ, Եթե ուրախն արագ անցավ, տխուրն էլ հար մնալու չէ։ *** Ու ես, թեև յարի աչքին դարձա չնչին հող ու փոշի, Իմ ռաղիբն էլ մինչ հավիտյան այդպես կամկար մնալու չէ։ *** Սենեկապետը սիրածի, երբ սրածում է բոլորին, Նրա կողքին ո՛չ մի կենվոր ու սիրահար մնալու չէ։ *** Արժե՞ փառք տալ կամ տրտնջալ լավ ու վատից այս աշխարհի, Երբ գոյության այս մատյանում նախշ ու նկար մնալու չէ։ *** Ասում են թե Ջամշիդ արքան այսպես ասաց իր մեջլիսում. «Գինի՛ տվեք, քանզի այս Ջամ գավաթն էլ հար մնալու չէ»։ *** Մոմին ասեք, թո՛ղ այս գիշեր թիթեռնիկին չփախցնի, Սերն ու լույսն այս մինչ լուսաբաց այսպես վարար մնալու չէ։ *** Մեծահարու՛ստ, քո դերվիշի սիրտը շահի՛ր, չէ՞ որ քեզ էլ Հուր հավիտյան այսքան առատ գանձ ու գումար մնալու չէ։ *** Տեսե՛ք, զմրուխտ այս կամարին ի՞նչ է գրված ոսկե տառով. «Բարի մարդու անունից թանկ ոչ մի գոհար մնալու չէ»։ *** Սիրեցյալի գթոտ սրտից դեռ հույսդ մի՛ կտրիր, Հա‎ֆե՛զ, Նրա տված տառապանքից քո մեջ խավար մնալու չէ։

winter2023

Մի լար բլբուլ Մի՛ լար, բլբո՛ւլ, քեզ մի՛ տանջիր, Որ փոթորիկն անիրավ վարդդ սիրուն, վարդդ կարմիր Թփից պոկեց ու տարավ... Կանցնեն օրեր... Կգա կրկին Մի նոր գարուն վարդաբեր, Եվ մոռացած քո վիշտը հին, Նորից կերգես վարդին սեր։ Բայց վա՜յ կյանքի այն խեղճ երգչին, Որ վաղաժամ որբացած, Յուր սիրելի, խոսուն վարդին Ցուրտ հողին է նա հանձնած... Երգչի համար գարուն չի գա, Ո՛չ նա նոր վարդ կսիրե, Նա պետք է լա, պետք է սգա, Մինչ հավիտյան կլռե... Ալեքսանդր Ծատուրյան ای بلبل گریه مکن ای بلبل گریه مکن ، خود را عذاب مده، که طوفان ستمگر، گل سرخ زیبا را ، از ساقه اش جداکرد و برد... روزها می گذرد .... و دیگر بار بهار گلبار می آید، و تو اندوه دیرین خودرا فراموش خواهی کرد. و بار دیگر ترانه ی عشق گل سرخ را سر خواهی داد. اما وای برآن شاعر بینوا، که چه بسیار زود یتیم شده است. و گل سرخ محبوب و زبان دار خود را ، به خاک سرد سپرده است. برای شاعر بهار نمی آید، و او گل سرخ تازه را دوست نخواهد داشت. او باید بگرید، سوگواری کند، تا به سکوت جاودان بپیوندد.

بودیم و کسی قدر ندانست که هستیم ... باشد که نباشیم و بدانند که بودیم

ما توضیحی به کسی بدهکار نیستیم! بگذار بگویند غیرمنطقی یا غیراجتماعی هستیم؛ اما به این می‌ارزد که خودمان باشیم. تا زمانی که رفتار ما و تصمیم‌های ما به کسی آسیبی نمی‌زند، ما توضیحی به کسی بدهکار نیستیم؛ چقدر زندگی‌ها که با این توضیح خواستن‌ها و تلاش‌های بیهوده برای قانع کردنِ دیگران بر باد رفته‌اند. اریش فروم

قدیما قیچی ها دوتا تیغه  داشتن یکی کند بود اون یکی تیز...همه ازون تیغه تیز میترسیدن...درحالی که این دوتا بازوی مولد قیچی بودن که باعث تکه تکه کردن میشد!!...سیستم حکومتی و اداری ناکارآمد ما هم مثل همون قیچی میمونه ...دوتا تیغه داره..یکیش برنده است که ما فقط اونو می بینیم که شامل مدیران رده بالای حکومتی میشه..در حالی که اونا خود واقعیشونن..اما اون سمتش یک تیغه کند است که همراه اون تیغه تیز بازوی مولد سرکوب هستند که شامل مدیران میانی و رئیسان و معاونان ومشاوران!! دستگاه دولتی هستند....  که با چاپلوسی و سیاست یکی به میخ یکی به نعل رشد میکنن و همگی مغزی کوچک و دهان گشادی دارن و به مراتب خطرناک تر از تیغه تیز هستند...آنها سخنرانان!! قابلی هستند...و همیشه بلندگو دست اوناست و یک دیکتاتور کوچک درونی دارند!! خلاصه منم درارتباط با یکی از این دستگاه های فشل! هستم که تا دلتون بخواد مفت خور پرورش میده ...انگل هایی که با وصل شدن به قدرت مثل زالو خون دستگاه دولتی را میمکند و مانند دوزیستان هم هوای سیستم را دارند و هم گاهی زیر لحاف کارمند میخوابند...و باید در جلسات و اتاق فکر به مزخرفاتشون گوش بدهیم و غالباً اینها در زندگی شخصی هم افرادی شکست خورده هستند.

جز خرابی و ویرانی ذخیره دیگری برای من در مملکت انباشته نشده. از قصر گلستان تهران تا بنادر خلیج فارس و دریای خزر همه جا خراب است. خزانه مملکت تهی‌ است. اخلاق عمومی در منتها درجه انحطاط است. هیچکس به وظیفه خود آشنا نیست... سالها نهال چاپلوسی و دروغ را آبیاری کردند و من باید آن را بچینم. اما من تصمیم گرفته‌ام مملکت خود را آباد کنم. تمام افکاری را که راجع به عمران مملکت اندیشیده‌ام قطعا باید به موقع به اجرا گذارم چون تصمیم گرفته‌ام و تغییر پذیر نیست. بخشی از سفرنامه مازندران، نوشته رضاشاه

یک تکه کتاب یاد پدر افتادم که می‌گفت: نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. هر کی هر چی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن. آدم‌ها که عقیده‌ات را می‌پرسند، نظرت را نمی‌خواهند. می‌خواهند با عقیده‌ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم‌ها بی‌فایده است. چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم زویا پیرزاد

ﺗﻮ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺴﯽﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮﯾﯽ! ﻧﯿﻤﮑﺖﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺪ ﭼﯿﺪﻩﺍﻧﺪ... زویا پیرزاد

یک بار دزدکی با هم رفتیم سینما و من دو ساعت تمام به جای فیلم او را تماشا کردم. دو سال گذشت. جیب‌هایم خالی بود و من هنوز عاشق فروغ بودم. گرسنگی از یادم رفته بود. یک روز فروغ پرسید: «کی ازدواج می‌کنیم؟» گفتم: «اگر ازدواج کردیم دیگر به جای تو باید به قبض‌های آب و برق و تلفن و قسط‌های عقب افتادهٔ بانک و تعمیر کولر آبی و بخاری و آبگرمکن و اجاره نامه و اجاره نامه و اجاره نامه... و شغل دوم و سوم و دویدن دنبال یک لقمهٔ نان از کلهٔ سحر تا بوق سگ و گرسنگی و جیب‌های خالی و خستگی و کسالت و تکرار و تکرار و تکرار ...و مرگ فکر کنم و تو به جای عشق باید دنبال آشپزی و خیاطی و جارو و شستن و خرید و میهمانی و نق و نوق بچه و ماشین لباسشوئی و جارو برقی و اتو و فریزر و فریزر و فریزر... باشی. هر دومان یخ می‌زنیم. بیشتر از حالا پیش همیم... اما کمتر از حالا همدیگر را می‌بینیم!. نمی‌توانیم ببینیم. فرصت حرف زدن با هم را نداریم. در سیالهٔ زندگی دست و پا می‌زنیم، غرق می‌شویم و جز دلسوزی برای یک دیگر کاری از دستمان ساخته نیست. عشق از یادمان می‌رود و گرسنگی جایش را می‌گیرد...! عشق روی پیاده رو مصطفی مستور

افراد متعصب به ‌ندرت بذله ‌گو هستند. در واقع، آنها طنز را تهدیدی برای یقین‌های خودشان می‌دانند. طنز عموما از یک سو قطعیت را به سخره می‌گیرد و از سوی دیگر پشتیبان کسی است که با افراد متعصب مخالفند. برای همین است که بازار جوک عمدتا در شرایط سرکوب سیاسی گرم می‌شود. اتحاد شوروی و اقمارش بستری مناسب برای انبوه جوک‌هایی بودند که هم رژیم‌های مختلف کمونیست را به سخره می‌گرفتند و هم حامی مخالفین این رژیم‌ها بودند. برشی از کتاب اعتقاد بدون تعصب اثر پیتر برگر و آنتون زایدرولد*

نگاه که هرزه" باشد حجاب هم که داشته باشی آن طور که می خواهند تو را تصور خواهند کرد.... پس به فکر نگاه هرزه خود باش نه نوع پوشش دیگران....!

این شیخ کوچولو که در عکس می بینید سید جواد امامی معروف به "ظهیرالاسلام" نوه دختری ناصرالدین‌شاه بود که از پنج سالگی به کسوت روحانیت درآمد! او از مخالفان سرسخت مشروطه بود و مجلس رو هم حرام می‌دونست! پدر سید جواد، «میرزا زین العابدین ظهیرالاسلام» امام جمعه تهران بود که سخت بیمار شد. پزشک ناصرالدین شاه را به بالینش فرستادند؛ او برای دوای دردش شراب کهنه تجویز کرد. میرزا نالان اظهار دلتنگی کرد که اگر بخورم به جهنم خواهم رفت!...دکترهم در پاسخ گفت : اگر نخورید زودتر (به جهنم) خواهید رفت...

ما ایرانی ها وقتی به مشکلی بر می خوریم، آسان ترین راه را انتخاب می کنیم. وقتی سر دو راهی ناگزیری قرار می گیریم، راه سومی می سازیم که نه آن است و نه این؛ راهی که بعداً اشکالات زیادی برایمان به بار خواهد آورد؛ زیرا این راه آسان را با زیر پا گذاشتن "اصول" پیدا کرده ایم. آنچه ما "زرنگی" می نامیم، در حقیقت بی انضباطی مطلق است.. نادیده گرفتن "اصول" است! مثلا: میان ماندن و توضیح دادن، رفتن را انتخاب می کنیم تا نمانده باشیم و توضیح دهیم! میان عشق و نفرت، بی تفاوتی را انتخاب می کنیم تا مجبور نباشیم با اصول احساسی مان وارد جنگ شویم...

خائنانه ترین خیانت ها آن هایی هستند که وقتی یک جلیقه ی نجات در کمدت آویزان است به خودت دروغ می گویی که احتمالا اندازه ی کسی که دارد غرق می شود نیست. این جوری است که نزول می کنیم و همین طور که به قعر می رویم، تقصیر همه ی مشکلات دنیا را می اندازیم گردن استعمار و کاپیتالیسم و شرکت های چند ملیتی و سفیدپوستِ احمق و امریکا، ولی لازم نیست برای تقصیر، اسمِ خاص درست کرد. "نفعِ شخصی"، ریشه ی سقوطِ ما همین است و در اتاقِ هیئت مدیره و اتاقِ جنگ هم شروع نمی شود. در خانه آغاز می شود... جز از کل استیو تولتز

ای ارباب حلقه ها... گاندولف خاکستری، مرده باشد         یا نباشد تو به خاک سیاه خواهی نشست. به شرق نگاه کن ای اهریمن به سوی آن جنگل باستانی هابیت ها دارند می آیند با لشکری از درختان درختانی که تشنه ی خونند! ای خدایگان تاریکی تو پیروز نبودی و نخواهی بود

دیکتاتورها درباره خود چه دیدگاهی داشتند: ایوان مخوف [تزار خون ریز روسیه] : من ماموریت‌یافته از سوی "خدا و مسیح" برای نجات و رستگاریِ روس‌ها هستم. بنیتو موسولینی: من نظرکرده‌ی "خدا" هستم. فرانسیسکو فرانکو: من فقط نسبت به "خدا" و تاریخ احساس مسئولیت می‌کنم. معمر قذافی: من رئیس جمهوری نیستم که از سمَتِ خود کنار بروم. من رهبر انقلاب لیبی هستم و تا ابدالدهر و وقتی که “شهید” شوم در این سمت باقی خواهم ماند. رابرت موگابه: ریاست جمهوری برای من ماموریتی "آسمانی و الهی" است که نمی‌توانم از آن سر باز زنم و شانه خالی کنم. هایله سلاسی: بدانید که من از نسل داوود و سلیمان نبی هستم. خداوند زمام امور کشور را به دست من سپرده است. آنانکه وضعیت موجود را زیر سوال میبرند کافرانی هستند که میخواهند ایمان شما را سست کنند. فرزانه انقلاب :.....!!!

برای متوقف کردن خشونت، پناه بردن به عقل دیگر بسنده و کارآمد نیست. انسان باید گفت‌وگو کند، نه با دیگری که با خودش. اگر در گفت‌وگو با دیگری، مخالفت او از حد گذشت و کاسه‌ی حوصله‌مان لبریز شد، می‌توانیم بحث را قطع کنیم و برخیزیم و به راه خود برویم ولی در گفت‌وگو با خود، چنین چیزی ممکن نیست. اگر کسی نتواند آن دیگری را که در درون خود اوست، آن خود دیگر را قانع کند، نمی‌تواند به آسانی روز را به شب و شب را به روز رساند. در جنگ مدام با خویش، آرامش و سعادتی نیست. جدال مستمر با خود، تنها به خودویرانگری می‌انجامد. هانا آرنت میان گذشته و آینده

در کشور دانمارک با قطار سفر میکردم. بچه ای بسیار شلوغ میکرد... خواستم او را آرام کنم به او گفتم اگر آرام باشد برای او شکلات خواهم خرید. آن بچه قبول کرد و آرام شد. قطار به مقصد رسید و من هم خیلی عادی از قطار پیاده شده و راهم را کشیدم و رفتم... ناگهان پلیس مرا خواند و اعلام نمود شکایتی از شما شده مبنی بر اینکه به این بچه دروغ گفته ای. به او گفته ای شکلات میخرم ولی نخریدی!! با کمال تعجب بازداشت شدم! در آنجا چند مجرم دیگر بودند مثل دزد و قاچاقچی!! آنها با نظر عجیبی به من می نگریستند که تو دروغ گفته ای آن هم به یک بچه!! به هر حال جریمه شده و شکلات را خریدم و عبارتی بر روی گذرنامه ام ثبت کردند که پاک نمودن آن برایم بسیار گران تمام شد!! آنها گدای یک بسته شکلات نبودند. آنها نگران بدآموزی بچه شان بودند و اینکه اعتمادش را نسبت به بزرگترها از دست بدهد و فردا اگر پدر و مادرش حرفی به او زدند او باور نکند! اما در کشور ما، گول زدن به عنوان روش تربیتی استفاده می شود. چرا عقب مانده‌ایم علی محمد ایزدی

ماکسیم گورکی، نویسنده روس، مدتی در یک نانوایی کار می‌کرد. ۵۰ کارگر شب‌ها در نانوایی، روی همان میزها که خمیر ورز می‌دادند، می‌‌خوابیدند و روزها بدون استراحت در سرمای مرگبار نان و شیرینی می‌پختند. صاحب نان‌پزی «سیمونوف»، مرد قلدری بود که از آزار کارگران لذت می‌برد. گورکی در خاطرات‌اش نوشته، ما زیاد بودیم ولی هیچ‌وقت، هیچ‌کس در مقابل گردن‌کلفتی، ظلم و آزارهای این یک‌نفر نمی‌ایستاد. آن‌ها نه این نانوایی را ترک می‌کردند، نه چیزی را تغییر می‌دادند و نه به خاطر حق‌شان که دستمزد محترمانه‌ای بود، اعتراضی می‌کردند. یک روز که گورکی در حال کار برای کارگران شعر می‌خواند، سیمونوف سرزده وارد می‌شود و کتاب را از او می‌گیرد تا در تنور بیاندازد. گورکی می‌گوید: «حق نداری این کار را بکنی.» سیمونوف میخکوب می‌ماند. از اینکه یکی از زیردستان جلویش ایستاده، بهت‌زده است. سیمونوف از فردا متوجه می‌شود چیزی آرام در وجود بقیه جان می‌گیرد؛ آنها مزه عصیان را چشیده بودند. پیش از این، همه‌چیز ابدی به نظر می‌رسید، اما از آن شب، بازگشت به قبل ناممکن شد. دانشگاه‌های من ماکسیم گورکی

ژان بلز با قیافه پیروزمندانه ای گفت: شما خواب هستین،من بیدارم.حرفم را قبول بفرمائین، دوست عزیز ، انقلاب حوصله همه رو سربرده، چون زیاد به درازا کشیده. پنج سال شور و شوق، پنج سال ماچ و بوس برادرانه، کشتار و سخنرانی،سرود انقلابی و ناقوس عزا، اعدام اشراف در کوچه پس کوچه ها، سرهایی که بر نیزه کرده اند، زنانی سوار بر عراده های توپ شده اند، نهال آزادی با شب کلاه سرخ انقلابی، دختران و سالخوردگانی که درمیان ارابه های گل آذین با پیراهن بلند سفید، دور شهر گشته اند، زندان و اعدام، جیره بندی ، آگهی های رنگارنگ، نشان  سه رنگ و کاکل پر و شمشیر کمر و قبای سرخ انقلابی ، جداً زیاد است. وانگهی ، رفته رفته از قضایا هم سر درنمی آوریم. از این شهروندان برجسته و خدمت گزاری هم که اول به اوج عزت می رسانید و بعد هم به خاک سیاهشان می کوبید زیاد دیده ایم ; نکر، میرابو،لافایت،بایی، پسیون و آن همه مادر مردهٌ دیگر چه شدند؟ چه اطمینانی هست که قهرمانان تازهٌ شما هم دچار سرنوشت همان فلک زده ها نشوند؟ .... فقط خدا از عاقبت کارها خبر دارد. خدایان تشنه اند نویسنده آناتول فرانس ----------------------------- من خود شیفته خرد هستم، ولی تعصبی به آن ندارم. عقل راهنمای ما و چراغ راه ماست، ولی اگر از عقل خدایی بسازید، کورتان می‌کند و شما را به‌راه خطا و جنایت می‌کشاند.

ای شرقی غمگین بازم خورشید در اومد کبوتر آفتاب روی بوم تو پر زد بازار چشم تو پر از بوی بهاره بوی گل گندم تو رو به یاد میاره ای شرقی غمگین تو مثل کوه نوری نذار خورشیدمون بمیره تو مثل روز پاکی مثه دریا مغروری نذار خاموشی جون بگیره ای شرقی غمگین وقتی آفتاب تو رو دید تو شهر بارونی بوی عطر تو پیچید شب راهشو گم کرد تو گیسوی تو گم شد آفتاب آزادی از تو چشم تو خندید ای شرقی غمگین زمستون پیش رومه با من اگه باشی گل و بارون کدومه آواز دست ما می پیچه تو زمستون ترس از زمستون نیست که آفتابش رو بومه

در این شعر برف می بارد اگر جویباری را تشنه بگذاری دلِ رودی را می شکنی اگر پرتوی را در بند کنی آفتاب را از خود می رنجانی اگر آفتاب را زخمی کنی خون را دشمن خویش خواهی کرد و آنکه خون روشنایی ، دشمن اش شود تاریکی شب او را خواهد کشت... شیرکو بی کس شاعر پرآوازه کرد

Ջահել չես, հագի´ր վերարկուդ Շու´տ հագիր, ձմեռ է գալիս Իրար բեր դուռ ու լուսամուտ Ու փակի´ր, ձմեռ է գալիս Սուտ մարդկանց ականջ մի՛ կախիր Մի՛ վիճիր, ժամանակ չկա Չթողնես բերքերդ ձյան տակ Հավաքի´ր, ձմեռ է գալիս։ Սիլվա Կապուտիկյան جوان نیستی، پالتو ات را بپوش، به شتاب بپوش، زمستان می آید! در و پنجره ها را محکم کن، ببند همه را، زمستان می آید! گوش به آدمهای دروغ مسپار، مجادله نکن، وقت نمانده محصولت به زیر برف نماند جمع آوری کن، زمستان می آید! سیلوا کاپوتیکیان

Լճակ Ինչո՞ւ ապշած են, լըճա՛կ, Ու չեն խայտար քու ալյակք, Միթե հայլվույդ մեջ անձկավ Գեղուհի մը նայեցավ։ Եվ կամ միթե կըզմայլի՞ն Ալյակքդ երկնի կապույտին, Եվ այն ամպոց լուսափթիթ, Որք նըմանին փրփուրքիդ։ Մելամաղձոտ լըճա՛կդ իմ, Քեզ հետ ըլլա՛նք մըտերիմ, Սիրեմ քեզի պես ես ալ Գրավվիլ, լըռել ու խոկալ։ Որքան ունիս դու ալի Ճակատս այնքան խոկ ունի, Որքան ունիս դու փրփուր՝ Սիրտս այնքան խոց ունի բյուր։ Այլ եթե գոգդ ալ թափին Բույլքն աստեղաց երկնքին, Նըմանիլ չես կրնար դուն Հոգվույս՝ որ է բոց անհուն։ Հոդ աստղերը չեն մեռնիր, Ծաղիկներն հոդ չեն թոռմիր, Ամպերը չեն թրջեր հոդ, Երբ խաղաղ եք դու և օդ, Լըճա՛կ, դու ես թագուհիս, Զի թ՝հովե մալ խորշոմիս, Դարձյալ խորքիդ մեջ խըռով Զ՝իս կը պահես դողդղալով։ Շատերը զիս մերժեցին, «Քնար մ՝ունի սոսկ - ըսին. Մին՝ «դողդոջ է, գույն չունի-» Մյուսն ալ ըսավ - «Կը մեռնի»։ Ոչ ոք ըսավ - «Հե՜գ տղա, Արդյոք ինչո՞ւ կը մըխա, Թերեւս ըլլա գեղանի, Թե որ սիրեմ չը մեռնի»։ Ոչ ոք ըսավ - «Սա տըղին Պատռե՛նք սիրտը տըրտմագին, Նայինք ինչե՜ր գրված կան...» - Հոն հրդեհ կա, ոչ մատյան։ Հոն կա մոխի՜ր... հիշատա՜կ... Ալյակքդ հուզի՚ն թող, լըճա՚կ, Զի քու խորքիդ մեջ անձկավ Հուսահատ մը նայեցավ... ՊԵՏՐՈՍ ԴՈՒՐՅԱՆ دریاچه ای دریاچه چرا امواجت سرگردانند و چرا نمی خندند مگر در آئینه ات ماهروئی حسرت بار نگریسته است، ویا شاید امواجت حیران آسمان آبی اند با ابرهای سپیدش که کف دریاچه را ماننداند. دریاچه غمگینم! بگذار باتو همدم شوم و همچون تو دوست بدارم شیفتگی را، خاموشی و اندیشمندی را. همچون امواجت پیشانیم پرچین است و همچون کف هایت قلبم از اندوه فراوان لبریز. هرگاه تمامی اختران آسمان بردامنت بنشینند هرگز به روح من که شیفته لایتناهی ست شباهت نخواهی یافت آنجا اختران نمی میرند و گلها پژمرده نمی شوند آنجا ابرها نمی بارند آنگاه که تو و هوا در آرامی به سر می برید ای دریاچه ، شاه بانوی من توئی زیرا هرگاه از نسیم باد متلاطم شوی بازهم در رژفنای پرخروشت مرا همچنان لرزان نگاه خواهی داشت. چه بسیار کسان که مرا ندیده اند و گفتند : چنگی بیش ندارد آنکه گفت لرزانست و بی رنگ و آن دگر گفت : مردنی ست هیچکس نگفت ، پسرک زیبا از چه می نالد پسرک زیبا که زنده ماندن او در دوست داشتن ماست... هیچکس به این پسرک نگفت قلب دردمندش را بشکافیم تا ببینیم در آنجا چه کتیبه ایست در آنجائی که آتش است و هرگز نوشته ئی نیست در آنجا خاکستر است ... یادگار تو بگذار ای دریاچه ، امواجت بخروشد چرا که به ژرفنای حسرت بارت تنها نومیدی، نگریسته است. پتروس دوریان

Azar1401

دبیرستانLeRoseyدرسوئیس به مدرسه شاهان معروف است. چراکه 7پادشاه ازجمله محمدرضاشاه،پادشاه موناکو،شاه مصر و بسیارى دیگر از شاهان در این مدرسه درس خوانده اند. List of alumni of Institut Le Rosey

"فلسفه زرتشت" ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺮ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﯿﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺪﺑﻪ، ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺗﺮﮐﯿﻪ، ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ... ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ و از خرافات... ﻋﯿﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﺨﺸﺶ و گرفتن پاداش در دنیای دگر..! ﺑﯿﺴﺖ ﺷﻬﺮ بزرگ ﻭ ﻫﻔﺖ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﮔﺸﺘﻢ... ﺣﺘﯽ "ﺩﺍﻻﯾﯽ ﻻﻣﺎ" که من را ﺗﺤﺖ ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮﺩ ! ﺁﯾﺎ ﺑﯿﮓ ﺑﻨﮓ ﺑﻮﺩه ؟ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﯿﮓ ﺑﻨﮓ ﭼﻪ ﺑﻮﺩه ؟ ﺁﯾﺎ ﺭﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍﻣﺪه ﺍﯾﻢ؟!! ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...؟؟؟ اما در ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﺭﺳﯿﺪﻡ... ﺍﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺣﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ! او ادعا معجزه ی نداشت! او از جهانی بهتر نگفته بود! او به کسی وعده بهشت نداده بود! او از خرافات و غیب و اینکه خداوندی در آسمان است، نگفته بود! او فقط از انسان و انسانیت گفته بود..! او بهشت را همین زمین واقعی میدانسته، معتقد بوده بهشت را باید ساخت. ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ واقعیت : ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﯿﮏ ، ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻧﯿﮏ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻧﯿﮏ ﺍﺳﺖ.... ﺭﺍه ﻫﻤﺎﻧﺎ ﯾﮑﯿﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ، ﺭﺍه ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺍﺳﺖ....  ﻣﻮﺭﮔﺎﻥ ﻓﺮﯾﻤﻦ Morgan Freeman Talks Religious Journeys for ‘The Story of God’ Along the way, Freeman, who has long identified himself as agnostic, discovered his religion: Zoroastrianism. “It is a belief system that is intrinsically me: ‘Good thoughts, good words, good deeds’ pretty much sums it up,’” he said.

کسانی که می توانند تو را معتقد به چرندیات کنند، می توانند تو را وادار به انجام کارهای وحشیانه کنند. (ولتر) اینجا درس هایت به هیچ درد نمی خورد پسر جان! اینجا نیامده ای فکر کنی، آمده ای همان کاری را که یادت می دهند، انجام بدهی.. ما در کارخانه هامان به روشنفکر احتیاجی نداریم، به بوزینه احتیاج داریم.. بگذار نصیحتی بهت بکنم: هرگز از فهم و شعورت حرفی نزن! ما جای تو فکر خواهیم کرد، دوست عزیز...هرگز یادت نرود! - سفر به انتهای شب -  لویی فردینان سلین

باشناختی که بنده از آخوندها پیداکردم بهشت اگر وجود داشت... هیچ آخوندی امکان نداشت لو بده چنین جایی وجود داره، چه برسه بخواد ملت رو به زور ببره! فربدون فرخزاد

وقتی می خواهید به گنجشکی غذا بدهید فرار می کند، چرا که می داند آزادی باارزشتر از نان است!

بسیاری نمی دانند وقتی رژه می روند دشمن پیش قراولشان است. صدایی که به آنها فرمان می دهد صدای دشمنان شان است. آن که از دشمن سخن می گوید، خود دشمن است. « برتولت برشت »

مرگ او را از کجا باور کنم ! صحبت از پژمردن یک برگ نیست وای جنگل را بیابان میکنند دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان میکنند هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا آنچه این نامردمان با جان انسان میکنند صحبت از پژمردن یک برگ نیست فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرُست فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست در کویری سوت و کور در میان مردمی با این مصیبت ها صبور صحبت از مرگ محبت،مرگ عشق گفتگو از مرگ انسانیت است …

باید به کودکان آموخت که جهان بی باتوم و گلوله زیباتر است! باید به فکر ساختن یک بادبادک بود! هنوز هم با مُشتی نخ کمی کاغذ می شود به گیسِ طلای خورشید رسید! کودکی که با مسلسل بازی کند، جهان را نجات نخواهد داد. اوریانا فالاچی

مردمی که تحت قانون ظلم به سر میبرند؛ شهامت و فضیلت اخلاقی را از دست میدهند و به مرضِ ترس و چاپلوسی گرفتار میشوند که ریشه حیاتشان را میسوزاند ! میرزا آقاخان کرمانی

حکومت ۱۲۰ ساله مغول ها در ایران چگونه به پایان رسید؟ کورش نیکنام به روزگاری که ایرانیان در اوج ناامیدی‌، گروه گروه خودکشی می کردند و می پنداشتند که برای همیشه ایران از دست رفته است. خیزش برای رهایی از بیداد مغول ها نخست در یک روستا آغاز شده است. مغول ها، هرگونه ستم و بیدادی را در گذر یکسد و بیست سال بر سر ایرانیان آوردند. جنایتی نبود که از آن چشم پوشیده بماند. از کشتن هزاران نفر در یک روز گرفته تا تجاوز به ایرانیان و غارت هر شهر و روستایی که بر آن یورش می آوردند. برخی از تیره های مغول‌ پس از یورش به ایران در خراسان ساکن شدند، ولی چون بیابانگرد بودند، کمتر در شهرها زندگی می‌کردند. مغول‌ها همه گونه دستبردی را برای خود باور داشتند، هر که را مایل بودند از بین می بردند یا به آنها تجاوز می کردند، هر چه را نیاز داشتند غارت می کردند و با ایرانیان همانند چارپایان رفتار می کردند. در این دوران بیداد، آنچنان ناامیدی بر ایرانیان وارد شده بود که نیاکان ما گاهی در برابر کشته شدن خودشان نیز پایداری نمی‌کردند. آغاز پیروزی ایرانیان؛ از روستای "باشتین" و پایداری دو برادر که همسایه بودند، روی داده است. چند مغول بیابانگرد، به خانهٔ این‌ دو خانواده هجوم آورده تا زن و دخترانشان را به یغما ببرند. دو برادر برخلاف ۱۲۰ سال سازش که بر روزگار ایرانیان گذشته بود، خشمگین شده و به کشتار این مغول ها می پردازند. مردم باشتین، ازین رویداد نخست می ترسند. ولی مرد دلاوری(:شجاعی) به نام "عبدالرزاق" آنان را به پایداری و مبارزه فرا می خواند. خبر این پیشنهاد به روستا و شهرها می‌رسد. آنگاه فرمانروای سبزوار مامورانی را می‌فرستد تا دو برادر را دستگیر کنند. عبدالرزاق به یاری مردم روستا ماموران را نیز می‌کشند. سپس فرمانروای سبزوار، سپاهی چند صد نفره را به باشتین می‌فرستد ولی چون بسیاری در این خیزش، توان پایداری را در خود آزمایش کرده بودند. به مبارزه می پردازند. عبدالرزاق فرمانده این خیزش می‌شود. در چند روستا، مردم مغول ها را می‌کشند و رویداد مغول‌کشی، اندک اندک فراگیر می‌شود عبدالرزاق نام "سَربداران" را بر سپاهیان از جان گذشته‌اش می‌گذارد. گروه گروه از ایرانیان رنج کشیده از بیداد وستم مغول‌ها، به باشتین می‌ آیند تا با عبدالرزاق همراهی کرده و در برابر سپاه ارغونشاه(فرمانده سبزوار) بایستند. عبدالرزاق با سپاه خویش بر ارغونشاه پیروز می‌شود و سبزوار را از دست بیگانگان ستمگر پس می گیرند و پس از سد و بیست سال، ایرانیان بر مغول‌ها پیروز می‌شوند. تیمور ایلخان مغول، یک ایلچی مغول را می‌فرستد تا سفارش کند سربداران از او فرمانبری(: اطاعت) کنند، سربداران او را نیز از پای درآورده و از طغای‌تیمور درخواست فرمانبرداری می کنند. سربداران به جنگ با طغای تیمور رفته و او را نیز شکست می دهند. این رویداد، آغازی بر پایان روزگار وحشی گری و ستم ایلخانان مغول بر کشورمان بوده است. "سیف فَرَغانی"، چکامه سرای آن دوران، هشدار زیبایی را از زبان مردم ایران اینگونه به حکومت مغول داده است: هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد هم رونق زمان شما نیز بگذرد آن کس که اسب داشت،غبارش فرونشست باد سُم خران شما نیز بگذرد در مملکت که غرش شیران گذشت و رفت این عوعو ی سگان شما نیز بگذرد.

بعد از دستگیری میرزا رضا کرمانی و هنگام بازجویی, از او پرسیدند: چرا حضرت ناصر الدین شاه را کشتی؟ او پاسخ داد: سراسر مملکت را فساد و فقر گرفته و همه تقصیر از او بود، چرا که سر رشته ی همه چیز در مملکت به او ختم میشد و تمام قوا در شخص او متمرکز بود.... گفتند: این ربطی به حضرت آقا!!  ندارد و اطرافیان او مقصرند، او از خیلی امور و بی عدالتی ها و ناهنجاری ها بی اطلاع بود.... پاسخ میرزا شنیدنی و تاریخی است و همیشه در تاریخ ایران به یادگار خواهد ماند.... او پاسخ داد: اگر اطلاع داشت که حقش بود, و اگر بی اطلاع بود, وای به حال مملکتی که سلطانش! از این همه دزدی, بی عدالتی, فقر و فساد بی اطلاع باشد. همان به که بمیرد.

گمان میکنی که پشت در پشت به این ننگ ادامه خواهی داد؟ اشتباه است. اگر تا یک نسل دیگر سرنوشت این مردم به دست شماها باشد، نابود خواهند شد. اگر دور خودتان دیوار چین هم بکشید، دنیا به سرعت عوض میشود. شماها کبک‌وار سر خودتان را زیر برف قایم کردید. بر فرض که ما نشان ندهیم که حق حیات داریم، دیگران به آسانی جای ما را خواهند گرفت. آنوقت خداحافظ حاجی‌آقا و بساطش. اما آسوده باش. آنوقت تخم و ترکه‌ات هم توی همین گوری که برای همه می‌کنی، به درک واصل خواهند شد. اگر با پولت به خارجه هم فرار بکنی، حالا محض مصلحت روزگار تو رویت لبخند میزنند، اما فردا بجز اخ و تف و اردنگ چیزی عایدت نمیشود و همه‌جا مجبوری مثل گربه کمر شکسته این ننگ‌ را به دنبال خودت و نسلت بکشانی. حاجی آقا صادق هدایت

مردم دوست ندارند شکست بخورند و شکست هم نخواهند خورد. مردم آزاد جنگ را شروع نمی‌کنند، اما شروع که شد، هرگز اسلحه‌شان را زمین نمی‌گذارند، حتی وقتی شکست بخورند. این کار از گله‌های انسانی که همه‌شان پیرو یک پیشوا هستند برنمی‌آید. به همین سبب است که گله‌های انسانی در عملیات‌ها پیروز می‌شوند و مردمان آزاد در نبردها. خواهید دید که جز این نیست، آقا. *برشی از رمان ماه پنهان است اثر جان استاین‌بک

مرگ تمدن ها زمانى فرا میرسد که بزرگان مردم، به پرسش هاى جدید آن ها پاسخ هاى کهنه میدهند!! ویل دورانت

"میگم بمون میگی نمیشه/ میگم برو میگی نمیشه/ میگم میشه میگی نمیشه"  لیلا فروهر

دین برای زندگی کردن است، نه زندگی برای دین داشتن! دینی که نتواند جواب‌گوی نیازهای زندگی زمانه‌ی خودش باشد، حق طبیعی آن حذف از صحنه‌ی زندگی است. اعمالی که بنا بر سنت برای جلب رضای خدا انجام می‌شود از قبیل نذر، زیارت اماکن مقدس و غیره جزو اغوای دینی است، و دین حقیقی جز کوشش برای اصلاح اخلاق چیز دیگری نیست. به‌عبارت دیگر دین طبیعی، دین اصالت عقل است و در تقابل هر کاستی و لغزشی هرکس باید به عقل خود پناه ببرد.  دین درمحدوده عقل‌تنها  امانوئل کانت

هرچند... دوست ندارم واژگان ناامید کنانه بنویسم هرچند هنوز هم هستند قدیمی هایی که با واژگان زیر زندگی میکنند اما در فرزندان جدید کم کم رنگ می بازد و یا دست کم امیدوارم این گونه باشد ما که با این اندیشه زندگی خودمان را نابود کردیم...دست کم به آیندگان بیاموزیم که مانند ما زندگی نکنند... ----- ﭼﺮﺍﻍ ﺟﺎﺩﻭ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮﺩمان اینجا ﺑﮕﯿﺮ..... ﻧﻔﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﭘﻮﻝ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ، ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﭘﻮﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ، ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﻮﻝ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ، ﺁﻥ ﯾﮑﯽ 3000 ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﻃﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﯿﻦ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺛﺮﻭﺕ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﺮﻭﺩ.. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾنجا، ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬﺍﺭﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ، ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ: ﺍﮔﺮ ﺷﻔﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ، 500 ﺗﻮﻣﻦ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ﮐﻨﺎﺭ.. ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ‏« ﻧﺬﺭ ﮐﺮﺩﻥ‏» ، ﺍﺭﺍﺋﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﻧﺬﺭ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﺶ ﺣﻞ ﺷﺪ، بعد ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﻭﻍﮔﻮﯾﯽ ﯾﺎ ریاکاری ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. آنان دور قبر امام زاده پول میریزند و اعتقاد دارند تا پول ندهند نذرشان پذیرفته نیست. ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻘﯿﻪ ﺩﻭﺳﺖﺷﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞﻫﺎﯼ ﻣﺪﻝﺑﺎﻻ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻋﺎﺷﻖﺷﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﺿﻊﺷﺎﻥ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ، ﻃﺮﺩﺷﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻨﺪ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﯿﻤﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﺑﺨﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍین ﺩﺭ صورت است که پراید ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ اینجا! ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻃﻼﯼ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺩﻻﺭ ﻭ ﯾﻮﺭﻭ ﺧﺮﯾﺪﻩﺍﻧﺪ ﯾﺎ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺳﻮﺩ ﺣﺴﺎﺏﺑﺎﻧﮑﯽ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭘﺲ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺻﺒﺢ، ﻇﻬﺮ ﻭ ﻋﺼﺮ، ﻗﯿﻤﺖ ﺍﺭﺯ ﻭ ﺳﮑﻪ ﺭﺍ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ، ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾنجا ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ و در واقع زندگی ندارند ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﯾﺨﭽﺎﻝ ﺳﺎﯾﺪ ﺑﺎﯼ ﺳﺎﯾﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥﻫﺎﯼ ﺗﺨﺖ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻗﺴﻂ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻭ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯿﮑﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥﻧﯿﺎﺯﯼ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﺭﮐﯿﻨﮓ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﮔﺮﺍﻥﻗﯿﻤﺖ ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ ﻭ ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﮊﯾﺮ ﺩﺯﺩﮔﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﭘﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﺍینجا، با اینکه وضع خوبی دارند، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧد. ﺁﻥﻫﺎ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﻣﺪﺭﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﯿﻤﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ ﻭ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﮔﻮﺷﯽﻫﺎﯼ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻭ ﺗﺒﻠﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ. ولی روز و شب تکراری و زندگی شبیه مردگان دارند. دروغ و فریب و تظاهر و بی هدفی شخصیت اصلی آنان است تمام سخن آنان دم زدن از معنویات است در حالیکه دروغ میگویند و تمام فکر آنها پول است آنان ازدواج را مقدس میدانند ولی تمام عقدنامه آنها پولی و مادی است. آنان به خدا و عذابهای او اعتقاد دارند ولی همه نوع جرم و گناهی را هم مرتکب میشوند اعمالی که محال است یک ژاپنی که پیرو مکتب شینتو است انجام دهد. آنان مشروب را حرام میدانند ولی از ژاپنیها که شراب را مقدس می دانند بیشتر میخورند... در یک کلمه ملتی سرشار از تناقض و تهی از زندگی واقعی هستیم.... همه این ها از مواهب حکومت دینی در این 40 و اندی سال است..... ما مردمانی بودیم که در لحظه زندگی میکردیم شعارمان این بود اجاره نشینی ...خوش نشینی... آخر هفته ها کازینو رویال ... سالی یکبار با لوفت هانزا به سفر خارجه میرفتیم... دغدغه فردا نداشتیم تا لحظاتمان را خراب کنیم... این چنین شد که گرفتار عنکبوت مقدس شدیم و در تارهای آن گرفتار...هرچه بیشتر دست و پا زدیم بیشتر گرفتار آمدیم..

فرازی از شعر من درخت را صدا می زنم سروده بختیار علی...شاعر کرد ای درخت ای تاریخ نهان من. سکوت زمستان هایت را صدا می زنم که سرشار از سرمای جنگل است. پلنگ خفته ی سرشاخه هایت را صدا می زنم که خواب شکار مانده می بیند. باد بندآمده در چشمانت را صدا می زنم ...گردباد ایستاده در رگ هایت را اشک به جامانده ی شکارچیان روی برگ های کهنه ات لقمه دهان شیرانی که آمده اند سایه تو را بخورند. آن بلبلان پیری را صدا می زنم که آواز خودشان را از خون تو سر می دهند سنجاب های مرده ات را صدا می زنم آن کبوتران سیاهی را صدا می زنم که از آفتاب تو می خورند و از سایه تو می چشند لانه های کهنه ات را صدا می زنم تخم مرغ کهنه ای را صدا می زنم که پرنده سیاه در تو می گذارد. تو را صدا می زنم که بر گردباد غلبه کردی که طوفان را شکست دادی که مثل ما نترسیدی و مثل ما فرار نکردی ایستادی و دست به دل زمین بردی نترسیدی و تا به مرگ یقه ی خدا را ول نکردی و یقه ی بادهای جنوبی را گرفتی.

به شوق نور در ظلمت قدم بردار به این غم های جان آزار دل مسپار که مرغان گلستان زاد که سرشارند از آواز آزادی نمی دانند هرگز لذت و ذوق رهایی را و رعنایان تن در تورپرورده نمی دانند در پایان تاریکی شکوه روشنایی را

هنوز روی درختا فقط جای کلاغه گلا پرپرن ای وای یه دیوونه تو باغه دلم یک گل آتیش تنم کورهء داغه ولی تو همه دنیا دریغ از یک چراغه از اون گوشه دنیا به این گوشه رسیدم نگین دنیا قشنگه قشنگی شو ندیدم نگام خیره به راهه نه آفتاب و نه مهتاب چقدر دنیا سیاهه چقدر دنیا سیاهه

Գուրգեն Մահարի Դու մի նուրբ աղջիկ ես, Դու մի նուրբ աղջիկ ես, Դու մի սև վերջալույս, Ես քո դեմ կապույտ կայմ, Նրբաթև, միգասույզ... *** Մի օր երբ կլռեն ծովերը մշտարթուն, Ծղրիդները կերգեն պատերազմ ու արտում, Մի օր, երբ լեռներում արևը կքնի, Ծերացած լուսինը մահվան ծովը կընկնի, *** Կապույտ կայմը հագնած Կկորչի մթնասույզ, Դու սառա'ծ կմնաս, Դու մի սև՝ վերջալույս... گورگِن ماهاری تو دختری زیبا هستی تو غروبی تیره من در برابر تو دکل بادبانی هستم سبکبال و غرقه اندر مه... یک روز، وقتی که دریاهای همیشه بیدار خاموش می‌شوند و جیر جیرک‌ها در باغچه‌ها و مزارع آواز سَر می‌دهند یک روز، وقتی که آفتاب پس پشت کوه‌ها به خواب می‌رود و ماه پیر به دریای مرگ فرو می‌غلتد دکل کبود خسته - غرقه در تاریکی - گم می‌گردد و تو در یخبندان به جا می‌مانی تو! غروبی تیره!

خانوادهٔ ماهاری اهل وان بودند. شهر وان در ارمنستان غربی (مناطق شرقی ترکیه‌ی امروزی) واقع شده بود و مهم‌ترین شهر ارمنی‌نشین ولایات ارمنی امپراتوری عثمانی بود. در سال ۱۹۱۵ در دوران نسل‌کشی، مردم وان در مقابل یورش نیروهای نظامی ترک و مردم ترک شهر به مقاومت برخاسته بودند و با رسیدن قوای روسیه به شهر توانسته بودند از قتل‌عام نجات پیدا کنند. اما چند ماه بعد، نیروهای روس تصمیم به عقب‌نشینی گرفته بودند و این به معنای تخلیهٔ شهر بود. خانواده ماهاری هم در میان این مهاجران و متواریان به روسیه بودند. خود ماهاری آن زمان نوجوانی سیزده‌ساله بود و بعد از پناهندگی به ارمنستان روسیه در یتیم‌خانه بزرگ شده بود. گورگن ماهاری از پیشکسوتان ادبیات ارمنستان شوروی بود... او توسط پلیس مخفی شوروی دستگیر شد در دورهٔ استالینیسم و آزاد شد پس از مرگ استالین (ماهاری در سال ۱۹۳۷ به ۱۰ سال حبس محکوم شد که در سال ۱۹۴۷ بازگشت و یک سال بعد دوباره تبعید گشت).

Նախ գումարեցին, հետո բազմապատկեցին, ապա բաժանեցին և ի վերջո հանման գործողությամբ լուծեցին խնդիրը: Մնացորդը ստացվեց 40: Դրանք այն համեմատական երջանիկներն էին, որոնք չնայած ամեն ինչի, իրենց ծոծրակին չզգացին ատրճանակի փողի սառնությունը. ես այդ 40-ից մեկն էի Գուրգեն Մահարի ابتدا جمع بستند، بعد ضرب کردند، سپس تقسیم نمودند و در انتها عمل تفریق را انجام دادند. باقیمانده شد: 40. آنها از آن نسبتاً خوشبختهایی بودند که علی رغم همه جریانات، بر پشت گردن خود سردی لوله طپانچه را احساس نکردند. من یکی از آن 40 بودم. گورگِن ماهاری، از کتاب «سیم خاردارهای شکفته»، ( خاطرات سالهای تبعیدگاه در سیبری)

https://www.youtube.com/watch?v=W2oNmSgcow8 ՇՆԵՐԸ Ես գիտեմ, թե ովքեր են տերերը, Ում ձեռքից են ուտում էս շները, ________________ես գիտեմ, Ու թեև միշտ էլ կուշտ են տերերը, Բայց սովից կատաղած են շները, ________________և հիմա Հենց էնպես չեն հաչում էս շները, Ուշացրել են մի քիչ նրանց կերը. ________________ուշացրել, Կերակրե՛ք. չէ՞ որ դուք եք տերերը, Որ հանկարծ մեզ չուտեն էս շները, ________________կերակրե՛ք, Վայելե՛ք ձեր համեղ պատառները, Մնացորդը ուտեն թող շները, ________________որ լռեն, Թե չէ վախն այցելում է գիշերը, Երբ սովից կատաղած են շները, ________________զգուշացե՛ք, Փակեցեք շատ ամուր ձեր դռները, Փողոցում թող մնան պոետները, ________________և մարդիկ, Ում համար միևնույն են տերերը, Եվ հատուկ կատաղացրած շները՝ ________________միևնույն: سگها ՇՆԵՐԸ روبن هاخوردیان Ruben Hakhverdian من می دانم صاحبانشان چه کسانی هستند من میدانم که این سگها از دست چه کسانی می خورند می دانم و با وجود انکه همیشه صاحبانشان سیرند اما این سگها از گرسنگی به خشم آمده اند و اکنون این سگها بی دلیل پارس نمی کنند چرا که غذایشان کمی دیر شده است دیر شده است به آنها غذا دهید زیراصاحبانشان شمائید تا این که یک موقع این سگها ما را نخورند غذا دهید لقمه های خوشمزهء خود را بخورید بگذارید پس مانده ها را سگا بخورند تا ساکت بمانند وگر نه ترس شب هنگام به سراغتان می اید زمانی که سگها از گرسنگی به خشم آمده اند مواظب باشید درهای خود را بسیار محکم ببندید بگذار این سراینده ها در کوچه ها بمانند و عجبا که برای مردم صاحبان سگها و سگهایی که عمداً آنها را خشمگین ساخته اند تفاوتی نمی کنند !!!!!!!!!!!!