Azar1401

دبیرستانLeRoseyدرسوئیس به مدرسه شاهان معروف است. چراکه 7پادشاه ازجمله محمدرضاشاه،پادشاه موناکو،شاه مصر و بسیارى دیگر از شاهان در این مدرسه درس خوانده اند. List of alumni of Institut Le Rosey

"فلسفه زرتشت" ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺮ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﯿﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺪﺑﻪ، ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺗﺮﮐﯿﻪ، ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ... ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ و از خرافات... ﻋﯿﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﺨﺸﺶ و گرفتن پاداش در دنیای دگر..! ﺑﯿﺴﺖ ﺷﻬﺮ بزرگ ﻭ ﻫﻔﺖ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﮔﺸﺘﻢ... ﺣﺘﯽ "ﺩﺍﻻﯾﯽ ﻻﻣﺎ" که من را ﺗﺤﺖ ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮﺩ ! ﺁﯾﺎ ﺑﯿﮓ ﺑﻨﮓ ﺑﻮﺩه ؟ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﯿﮓ ﺑﻨﮓ ﭼﻪ ﺑﻮﺩه ؟ ﺁﯾﺎ ﺭﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍﻣﺪه ﺍﯾﻢ؟!! ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...؟؟؟ اما در ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﺭﺳﯿﺪﻡ... ﺍﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺣﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ! او ادعا معجزه ی نداشت! او از جهانی بهتر نگفته بود! او به کسی وعده بهشت نداده بود! او از خرافات و غیب و اینکه خداوندی در آسمان است، نگفته بود! او فقط از انسان و انسانیت گفته بود..! او بهشت را همین زمین واقعی میدانسته، معتقد بوده بهشت را باید ساخت. ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ واقعیت : ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﯿﮏ ، ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻧﯿﮏ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻧﯿﮏ ﺍﺳﺖ.... ﺭﺍه ﻫﻤﺎﻧﺎ ﯾﮑﯿﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ، ﺭﺍه ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺍﺳﺖ....  ﻣﻮﺭﮔﺎﻥ ﻓﺮﯾﻤﻦ Morgan Freeman Talks Religious Journeys for ‘The Story of God’ Along the way, Freeman, who has long identified himself as agnostic, discovered his religion: Zoroastrianism. “It is a belief system that is intrinsically me: ‘Good thoughts, good words, good deeds’ pretty much sums it up,’” he said.

کسانی که می توانند تو را معتقد به چرندیات کنند، می توانند تو را وادار به انجام کارهای وحشیانه کنند. (ولتر) اینجا درس هایت به هیچ درد نمی خورد پسر جان! اینجا نیامده ای فکر کنی، آمده ای همان کاری را که یادت می دهند، انجام بدهی.. ما در کارخانه هامان به روشنفکر احتیاجی نداریم، به بوزینه احتیاج داریم.. بگذار نصیحتی بهت بکنم: هرگز از فهم و شعورت حرفی نزن! ما جای تو فکر خواهیم کرد، دوست عزیز...هرگز یادت نرود! - سفر به انتهای شب -  لویی فردینان سلین

باشناختی که بنده از آخوندها پیداکردم بهشت اگر وجود داشت... هیچ آخوندی امکان نداشت لو بده چنین جایی وجود داره، چه برسه بخواد ملت رو به زور ببره! فربدون فرخزاد

وقتی می خواهید به گنجشکی غذا بدهید فرار می کند، چرا که می داند آزادی باارزشتر از نان است!

بسیاری نمی دانند وقتی رژه می روند دشمن پیش قراولشان است. صدایی که به آنها فرمان می دهد صدای دشمنان شان است. آن که از دشمن سخن می گوید، خود دشمن است. « برتولت برشت »

مرگ او را از کجا باور کنم ! صحبت از پژمردن یک برگ نیست وای جنگل را بیابان میکنند دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان میکنند هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا آنچه این نامردمان با جان انسان میکنند صحبت از پژمردن یک برگ نیست فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرُست فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست در کویری سوت و کور در میان مردمی با این مصیبت ها صبور صحبت از مرگ محبت،مرگ عشق گفتگو از مرگ انسانیت است …

باید به کودکان آموخت که جهان بی باتوم و گلوله زیباتر است! باید به فکر ساختن یک بادبادک بود! هنوز هم با مُشتی نخ کمی کاغذ می شود به گیسِ طلای خورشید رسید! کودکی که با مسلسل بازی کند، جهان را نجات نخواهد داد. اوریانا فالاچی

مردمی که تحت قانون ظلم به سر میبرند؛ شهامت و فضیلت اخلاقی را از دست میدهند و به مرضِ ترس و چاپلوسی گرفتار میشوند که ریشه حیاتشان را میسوزاند ! میرزا آقاخان کرمانی

حکومت ۱۲۰ ساله مغول ها در ایران چگونه به پایان رسید؟ کورش نیکنام به روزگاری که ایرانیان در اوج ناامیدی‌، گروه گروه خودکشی می کردند و می پنداشتند که برای همیشه ایران از دست رفته است. خیزش برای رهایی از بیداد مغول ها نخست در یک روستا آغاز شده است. مغول ها، هرگونه ستم و بیدادی را در گذر یکسد و بیست سال بر سر ایرانیان آوردند. جنایتی نبود که از آن چشم پوشیده بماند. از کشتن هزاران نفر در یک روز گرفته تا تجاوز به ایرانیان و غارت هر شهر و روستایی که بر آن یورش می آوردند. برخی از تیره های مغول‌ پس از یورش به ایران در خراسان ساکن شدند، ولی چون بیابانگرد بودند، کمتر در شهرها زندگی می‌کردند. مغول‌ها همه گونه دستبردی را برای خود باور داشتند، هر که را مایل بودند از بین می بردند یا به آنها تجاوز می کردند، هر چه را نیاز داشتند غارت می کردند و با ایرانیان همانند چارپایان رفتار می کردند. در این دوران بیداد، آنچنان ناامیدی بر ایرانیان وارد شده بود که نیاکان ما گاهی در برابر کشته شدن خودشان نیز پایداری نمی‌کردند. آغاز پیروزی ایرانیان؛ از روستای "باشتین" و پایداری دو برادر که همسایه بودند، روی داده است. چند مغول بیابانگرد، به خانهٔ این‌ دو خانواده هجوم آورده تا زن و دخترانشان را به یغما ببرند. دو برادر برخلاف ۱۲۰ سال سازش که بر روزگار ایرانیان گذشته بود، خشمگین شده و به کشتار این مغول ها می پردازند. مردم باشتین، ازین رویداد نخست می ترسند. ولی مرد دلاوری(:شجاعی) به نام "عبدالرزاق" آنان را به پایداری و مبارزه فرا می خواند. خبر این پیشنهاد به روستا و شهرها می‌رسد. آنگاه فرمانروای سبزوار مامورانی را می‌فرستد تا دو برادر را دستگیر کنند. عبدالرزاق به یاری مردم روستا ماموران را نیز می‌کشند. سپس فرمانروای سبزوار، سپاهی چند صد نفره را به باشتین می‌فرستد ولی چون بسیاری در این خیزش، توان پایداری را در خود آزمایش کرده بودند. به مبارزه می پردازند. عبدالرزاق فرمانده این خیزش می‌شود. در چند روستا، مردم مغول ها را می‌کشند و رویداد مغول‌کشی، اندک اندک فراگیر می‌شود عبدالرزاق نام "سَربداران" را بر سپاهیان از جان گذشته‌اش می‌گذارد. گروه گروه از ایرانیان رنج کشیده از بیداد وستم مغول‌ها، به باشتین می‌ آیند تا با عبدالرزاق همراهی کرده و در برابر سپاه ارغونشاه(فرمانده سبزوار) بایستند. عبدالرزاق با سپاه خویش بر ارغونشاه پیروز می‌شود و سبزوار را از دست بیگانگان ستمگر پس می گیرند و پس از سد و بیست سال، ایرانیان بر مغول‌ها پیروز می‌شوند. تیمور ایلخان مغول، یک ایلچی مغول را می‌فرستد تا سفارش کند سربداران از او فرمانبری(: اطاعت) کنند، سربداران او را نیز از پای درآورده و از طغای‌تیمور درخواست فرمانبرداری می کنند. سربداران به جنگ با طغای تیمور رفته و او را نیز شکست می دهند. این رویداد، آغازی بر پایان روزگار وحشی گری و ستم ایلخانان مغول بر کشورمان بوده است. "سیف فَرَغانی"، چکامه سرای آن دوران، هشدار زیبایی را از زبان مردم ایران اینگونه به حکومت مغول داده است: هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد هم رونق زمان شما نیز بگذرد آن کس که اسب داشت،غبارش فرونشست باد سُم خران شما نیز بگذرد در مملکت که غرش شیران گذشت و رفت این عوعو ی سگان شما نیز بگذرد.

بعد از دستگیری میرزا رضا کرمانی و هنگام بازجویی, از او پرسیدند: چرا حضرت ناصر الدین شاه را کشتی؟ او پاسخ داد: سراسر مملکت را فساد و فقر گرفته و همه تقصیر از او بود، چرا که سر رشته ی همه چیز در مملکت به او ختم میشد و تمام قوا در شخص او متمرکز بود.... گفتند: این ربطی به حضرت آقا!!  ندارد و اطرافیان او مقصرند، او از خیلی امور و بی عدالتی ها و ناهنجاری ها بی اطلاع بود.... پاسخ میرزا شنیدنی و تاریخی است و همیشه در تاریخ ایران به یادگار خواهد ماند.... او پاسخ داد: اگر اطلاع داشت که حقش بود, و اگر بی اطلاع بود, وای به حال مملکتی که سلطانش! از این همه دزدی, بی عدالتی, فقر و فساد بی اطلاع باشد. همان به که بمیرد.

گمان میکنی که پشت در پشت به این ننگ ادامه خواهی داد؟ اشتباه است. اگر تا یک نسل دیگر سرنوشت این مردم به دست شماها باشد، نابود خواهند شد. اگر دور خودتان دیوار چین هم بکشید، دنیا به سرعت عوض میشود. شماها کبک‌وار سر خودتان را زیر برف قایم کردید. بر فرض که ما نشان ندهیم که حق حیات داریم، دیگران به آسانی جای ما را خواهند گرفت. آنوقت خداحافظ حاجی‌آقا و بساطش. اما آسوده باش. آنوقت تخم و ترکه‌ات هم توی همین گوری که برای همه می‌کنی، به درک واصل خواهند شد. اگر با پولت به خارجه هم فرار بکنی، حالا محض مصلحت روزگار تو رویت لبخند میزنند، اما فردا بجز اخ و تف و اردنگ چیزی عایدت نمیشود و همه‌جا مجبوری مثل گربه کمر شکسته این ننگ‌ را به دنبال خودت و نسلت بکشانی. حاجی آقا صادق هدایت

مردم دوست ندارند شکست بخورند و شکست هم نخواهند خورد. مردم آزاد جنگ را شروع نمی‌کنند، اما شروع که شد، هرگز اسلحه‌شان را زمین نمی‌گذارند، حتی وقتی شکست بخورند. این کار از گله‌های انسانی که همه‌شان پیرو یک پیشوا هستند برنمی‌آید. به همین سبب است که گله‌های انسانی در عملیات‌ها پیروز می‌شوند و مردمان آزاد در نبردها. خواهید دید که جز این نیست، آقا. *برشی از رمان ماه پنهان است اثر جان استاین‌بک

مرگ تمدن ها زمانى فرا میرسد که بزرگان مردم، به پرسش هاى جدید آن ها پاسخ هاى کهنه میدهند!! ویل دورانت

"میگم بمون میگی نمیشه/ میگم برو میگی نمیشه/ میگم میشه میگی نمیشه"  لیلا فروهر

دین برای زندگی کردن است، نه زندگی برای دین داشتن! دینی که نتواند جواب‌گوی نیازهای زندگی زمانه‌ی خودش باشد، حق طبیعی آن حذف از صحنه‌ی زندگی است. اعمالی که بنا بر سنت برای جلب رضای خدا انجام می‌شود از قبیل نذر، زیارت اماکن مقدس و غیره جزو اغوای دینی است، و دین حقیقی جز کوشش برای اصلاح اخلاق چیز دیگری نیست. به‌عبارت دیگر دین طبیعی، دین اصالت عقل است و در تقابل هر کاستی و لغزشی هرکس باید به عقل خود پناه ببرد.  دین درمحدوده عقل‌تنها  امانوئل کانت

هرچند... دوست ندارم واژگان ناامید کنانه بنویسم هرچند هنوز هم هستند قدیمی هایی که با واژگان زیر زندگی میکنند اما در فرزندان جدید کم کم رنگ می بازد و یا دست کم امیدوارم این گونه باشد ما که با این اندیشه زندگی خودمان را نابود کردیم...دست کم به آیندگان بیاموزیم که مانند ما زندگی نکنند... ----- ﭼﺮﺍﻍ ﺟﺎﺩﻭ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮﺩمان اینجا ﺑﮕﯿﺮ..... ﻧﻔﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﭘﻮﻝ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ، ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﭘﻮﻝ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ، ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﻮﻝ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ، ﺁﻥ ﯾﮑﯽ 3000 ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﻃﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﯿﻦ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺛﺮﻭﺕ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﺮﻭﺩ.. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾنجا، ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬﺍﺭﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ، ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ: ﺍﮔﺮ ﺷﻔﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ، 500 ﺗﻮﻣﻦ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ﮐﻨﺎﺭ.. ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ‏« ﻧﺬﺭ ﮐﺮﺩﻥ‏» ، ﺍﺭﺍﺋﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﻧﺬﺭ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﺶ ﺣﻞ ﺷﺪ، بعد ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﻭﻍﮔﻮﯾﯽ ﯾﺎ ریاکاری ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. آنان دور قبر امام زاده پول میریزند و اعتقاد دارند تا پول ندهند نذرشان پذیرفته نیست. ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻘﯿﻪ ﺩﻭﺳﺖﺷﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞﻫﺎﯼ ﻣﺪﻝﺑﺎﻻ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻋﺎﺷﻖﺷﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﺿﻊﺷﺎﻥ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ، ﻃﺮﺩﺷﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻨﺪ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﯿﻤﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﺑﺨﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍین ﺩﺭ صورت است که پراید ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ اینجا! ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻃﻼﯼ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺩﻻﺭ ﻭ ﯾﻮﺭﻭ ﺧﺮﯾﺪﻩﺍﻧﺪ ﯾﺎ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺳﻮﺩ ﺣﺴﺎﺏﺑﺎﻧﮑﯽ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭘﺲ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺻﺒﺢ، ﻇﻬﺮ ﻭ ﻋﺼﺮ، ﻗﯿﻤﺖ ﺍﺭﺯ ﻭ ﺳﮑﻪ ﺭﺍ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ، ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾنجا ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ و در واقع زندگی ندارند ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﯾﺨﭽﺎﻝ ﺳﺎﯾﺪ ﺑﺎﯼ ﺳﺎﯾﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥﻫﺎﯼ ﺗﺨﺖ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻗﺴﻂ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻭ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯿﮑﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥﻧﯿﺎﺯﯼ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﺭﮐﯿﻨﮓ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﮔﺮﺍﻥﻗﯿﻤﺖ ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ ﻭ ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﮊﯾﺮ ﺩﺯﺩﮔﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﭘﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﺍینجا، با اینکه وضع خوبی دارند، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧد. ﺁﻥﻫﺎ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﻣﺪﺭﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﯿﻤﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ ﻭ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﮔﻮﺷﯽﻫﺎﯼ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻭ ﺗﺒﻠﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ. ولی روز و شب تکراری و زندگی شبیه مردگان دارند. دروغ و فریب و تظاهر و بی هدفی شخصیت اصلی آنان است تمام سخن آنان دم زدن از معنویات است در حالیکه دروغ میگویند و تمام فکر آنها پول است آنان ازدواج را مقدس میدانند ولی تمام عقدنامه آنها پولی و مادی است. آنان به خدا و عذابهای او اعتقاد دارند ولی همه نوع جرم و گناهی را هم مرتکب میشوند اعمالی که محال است یک ژاپنی که پیرو مکتب شینتو است انجام دهد. آنان مشروب را حرام میدانند ولی از ژاپنیها که شراب را مقدس می دانند بیشتر میخورند... در یک کلمه ملتی سرشار از تناقض و تهی از زندگی واقعی هستیم.... همه این ها از مواهب حکومت دینی در این 40 و اندی سال است..... ما مردمانی بودیم که در لحظه زندگی میکردیم شعارمان این بود اجاره نشینی ...خوش نشینی... آخر هفته ها کازینو رویال ... سالی یکبار با لوفت هانزا به سفر خارجه میرفتیم... دغدغه فردا نداشتیم تا لحظاتمان را خراب کنیم... این چنین شد که گرفتار عنکبوت مقدس شدیم و در تارهای آن گرفتار...هرچه بیشتر دست و پا زدیم بیشتر گرفتار آمدیم..

فرازی از شعر من درخت را صدا می زنم سروده بختیار علی...شاعر کرد ای درخت ای تاریخ نهان من. سکوت زمستان هایت را صدا می زنم که سرشار از سرمای جنگل است. پلنگ خفته ی سرشاخه هایت را صدا می زنم که خواب شکار مانده می بیند. باد بندآمده در چشمانت را صدا می زنم ...گردباد ایستاده در رگ هایت را اشک به جامانده ی شکارچیان روی برگ های کهنه ات لقمه دهان شیرانی که آمده اند سایه تو را بخورند. آن بلبلان پیری را صدا می زنم که آواز خودشان را از خون تو سر می دهند سنجاب های مرده ات را صدا می زنم آن کبوتران سیاهی را صدا می زنم که از آفتاب تو می خورند و از سایه تو می چشند لانه های کهنه ات را صدا می زنم تخم مرغ کهنه ای را صدا می زنم که پرنده سیاه در تو می گذارد. تو را صدا می زنم که بر گردباد غلبه کردی که طوفان را شکست دادی که مثل ما نترسیدی و مثل ما فرار نکردی ایستادی و دست به دل زمین بردی نترسیدی و تا به مرگ یقه ی خدا را ول نکردی و یقه ی بادهای جنوبی را گرفتی.

به شوق نور در ظلمت قدم بردار به این غم های جان آزار دل مسپار که مرغان گلستان زاد که سرشارند از آواز آزادی نمی دانند هرگز لذت و ذوق رهایی را و رعنایان تن در تورپرورده نمی دانند در پایان تاریکی شکوه روشنایی را

هنوز روی درختا فقط جای کلاغه گلا پرپرن ای وای یه دیوونه تو باغه دلم یک گل آتیش تنم کورهء داغه ولی تو همه دنیا دریغ از یک چراغه از اون گوشه دنیا به این گوشه رسیدم نگین دنیا قشنگه قشنگی شو ندیدم نگام خیره به راهه نه آفتاب و نه مهتاب چقدر دنیا سیاهه چقدر دنیا سیاهه

Գուրգեն Մահարի Դու մի նուրբ աղջիկ ես, Դու մի նուրբ աղջիկ ես, Դու մի սև վերջալույս, Ես քո դեմ կապույտ կայմ, Նրբաթև, միգասույզ... *** Մի օր երբ կլռեն ծովերը մշտարթուն, Ծղրիդները կերգեն պատերազմ ու արտում, Մի օր, երբ լեռներում արևը կքնի, Ծերացած լուսինը մահվան ծովը կընկնի, *** Կապույտ կայմը հագնած Կկորչի մթնասույզ, Դու սառա'ծ կմնաս, Դու մի սև՝ վերջալույս... گورگِن ماهاری تو دختری زیبا هستی تو غروبی تیره من در برابر تو دکل بادبانی هستم سبکبال و غرقه اندر مه... یک روز، وقتی که دریاهای همیشه بیدار خاموش می‌شوند و جیر جیرک‌ها در باغچه‌ها و مزارع آواز سَر می‌دهند یک روز، وقتی که آفتاب پس پشت کوه‌ها به خواب می‌رود و ماه پیر به دریای مرگ فرو می‌غلتد دکل کبود خسته - غرقه در تاریکی - گم می‌گردد و تو در یخبندان به جا می‌مانی تو! غروبی تیره!

خانوادهٔ ماهاری اهل وان بودند. شهر وان در ارمنستان غربی (مناطق شرقی ترکیه‌ی امروزی) واقع شده بود و مهم‌ترین شهر ارمنی‌نشین ولایات ارمنی امپراتوری عثمانی بود. در سال ۱۹۱۵ در دوران نسل‌کشی، مردم وان در مقابل یورش نیروهای نظامی ترک و مردم ترک شهر به مقاومت برخاسته بودند و با رسیدن قوای روسیه به شهر توانسته بودند از قتل‌عام نجات پیدا کنند. اما چند ماه بعد، نیروهای روس تصمیم به عقب‌نشینی گرفته بودند و این به معنای تخلیهٔ شهر بود. خانواده ماهاری هم در میان این مهاجران و متواریان به روسیه بودند. خود ماهاری آن زمان نوجوانی سیزده‌ساله بود و بعد از پناهندگی به ارمنستان روسیه در یتیم‌خانه بزرگ شده بود. گورگن ماهاری از پیشکسوتان ادبیات ارمنستان شوروی بود... او توسط پلیس مخفی شوروی دستگیر شد در دورهٔ استالینیسم و آزاد شد پس از مرگ استالین (ماهاری در سال ۱۹۳۷ به ۱۰ سال حبس محکوم شد که در سال ۱۹۴۷ بازگشت و یک سال بعد دوباره تبعید گشت).

Նախ գումարեցին, հետո բազմապատկեցին, ապա բաժանեցին և ի վերջո հանման գործողությամբ լուծեցին խնդիրը: Մնացորդը ստացվեց 40: Դրանք այն համեմատական երջանիկներն էին, որոնք չնայած ամեն ինչի, իրենց ծոծրակին չզգացին ատրճանակի փողի սառնությունը. ես այդ 40-ից մեկն էի Գուրգեն Մահարի ابتدا جمع بستند، بعد ضرب کردند، سپس تقسیم نمودند و در انتها عمل تفریق را انجام دادند. باقیمانده شد: 40. آنها از آن نسبتاً خوشبختهایی بودند که علی رغم همه جریانات، بر پشت گردن خود سردی لوله طپانچه را احساس نکردند. من یکی از آن 40 بودم. گورگِن ماهاری، از کتاب «سیم خاردارهای شکفته»، ( خاطرات سالهای تبعیدگاه در سیبری)

https://www.youtube.com/watch?v=W2oNmSgcow8 ՇՆԵՐԸ Ես գիտեմ, թե ովքեր են տերերը, Ում ձեռքից են ուտում էս շները, ________________ես գիտեմ, Ու թեև միշտ էլ կուշտ են տերերը, Բայց սովից կատաղած են շները, ________________և հիմա Հենց էնպես չեն հաչում էս շները, Ուշացրել են մի քիչ նրանց կերը. ________________ուշացրել, Կերակրե՛ք. չէ՞ որ դուք եք տերերը, Որ հանկարծ մեզ չուտեն էս շները, ________________կերակրե՛ք, Վայելե՛ք ձեր համեղ պատառները, Մնացորդը ուտեն թող շները, ________________որ լռեն, Թե չէ վախն այցելում է գիշերը, Երբ սովից կատաղած են շները, ________________զգուշացե՛ք, Փակեցեք շատ ամուր ձեր դռները, Փողոցում թող մնան պոետները, ________________և մարդիկ, Ում համար միևնույն են տերերը, Եվ հատուկ կատաղացրած շները՝ ________________միևնույն: سگها ՇՆԵՐԸ روبن هاخوردیان Ruben Hakhverdian من می دانم صاحبانشان چه کسانی هستند من میدانم که این سگها از دست چه کسانی می خورند می دانم و با وجود انکه همیشه صاحبانشان سیرند اما این سگها از گرسنگی به خشم آمده اند و اکنون این سگها بی دلیل پارس نمی کنند چرا که غذایشان کمی دیر شده است دیر شده است به آنها غذا دهید زیراصاحبانشان شمائید تا این که یک موقع این سگها ما را نخورند غذا دهید لقمه های خوشمزهء خود را بخورید بگذارید پس مانده ها را سگا بخورند تا ساکت بمانند وگر نه ترس شب هنگام به سراغتان می اید زمانی که سگها از گرسنگی به خشم آمده اند مواظب باشید درهای خود را بسیار محکم ببندید بگذار این سراینده ها در کوچه ها بمانند و عجبا که برای مردم صاحبان سگها و سگهایی که عمداً آنها را خشمگین ساخته اند تفاوتی نمی کنند !!!!!!!!!!!!

Autumn2022

بودیم و کسی قدر ندانست که بودیم باشد که نباشیم و بدانند که بودیم

شهبانو با کودکان در پرورشگاه جمعیت خیریه فرح پهلوی خرمشهر

شاپور بختیار در کتاب یکرنگی، شخصیت ملکه ایران را چنین شرح می‌دهد: فرح دیبا در زمانی که به مدرسهٌ ژاندارک، و بعد به دبیرستان رازی می‌رفت، دختری ورزشکار و سرزنده و فعال بود، لااقل این تصویری است که دختر من ویویان از او داشت که با او هم‌مدرسه ولی از او جوان‌تر بود. فرح دیبا در خانواده‌ای قدیمی و متوسط به‌دنیا آمده بود. پدرش که افسر ارتش بود بسیار جوان درگذشت. طبق آنچه شنیده‌ام این دختر جوان را شاه روزی در یک سفر رسمی حین خواندن عریضه‌ای از طرف دانشجویان ایرانی دید، احتمالاً از او خوشش آمد، به زنی گرفت‌اش تا از این ازدواج سوم صاحب ولیعهدی شود. از آغاز، فرح دیبا کمترین نفوذی بر شاه نداشت. بر خلاف ثریا که همیشه چند قدم از شاه جلو می‌افتاد، فرح در مقابل پادشاه خود را عقب می‌کشید. پس از به دنیا آمدن ولیعهد، شهبانو به کارهای خیریه سرگرم شد. شاید بتوان گفت که عقایدی لیبرال  و در هر حال، پیشرو داشت. نقصی که فرح دیبا حتی با تمرین‌های مکرر نتوانست در خود برطرف کند، لحن محزون صحبت کردنش است، خصوصاً وقتی فارسی حرف می‌زند؛ ولی به فرهنگ علاقه‌مند است و در ادب و شعر حتی شعر فرانسه از خود ذوقی نشان می‌دهد. چنین صفاتی را برای من در خاندان پهلوی بسیار نادر است. یک بار کتابی از اشعار الوار فرستاد. تنها فرد خانوادهٔ سلطنتی است که از فرهنگ ایران، ذخیره‌ای دارد. برداشتن اولین قدم‌ها در محیط تازه‌ای که فرح دیبا به آن وارد شده بود، قطعاً ساده و آسان نبوده‌است. برای مهار کردن احساسات خویش بی‌شک بر خود فشار زیادی وارد کرده‌است، با این حال بر خلاف رفتار رایجِ درباریان، به مستمندان توجه داشت. من در نزد او نه ذرّه‌ای فخرفروشی دیدم و نه نشانه‌ای از بدطینتی. شهبانو به‌ندرت برای منافع شخصی دست به کاری می‌زد. می‌بایست نقش او را در زمینه‌های فرهنگی در نظر گرفت. در این رابطه او را می‌توان مروّج اروپایی‌شدن ایران دانست. او پادشاه را تشویق کرد که بین فرهنگ‌های شرق و غرب ارتباطی بر قرار سازد و پای عدّه‌ای از هنرمندان و شعرا و فلاسفه را به کاخ سلطنتی باز کرد. به‌علاوه، کم‌وبیش توانست از مداخله در امور دولت خودداری کند. فرح پهلوی، از علاقه‌مندان به هنر سوزن‌دوزی بود. به سفارش وی، برخی لباس‌های درباری در دهه ۱۳۵۰ خورشیدی دوخته‌شده و آراسته به سوزن‌دوزی زنان بلوچ بودند. اندی وارهول نقاش آمریکایی، در سال ۱۹۷۷، پرتره‌ای از فرح پهلوی را کشید. کیس روردا، کارگردان هلندی در سال ۲۰۱۲ میلادی، تئاتری با الهام از زندگی فرح دیبا و مستند «ملکه و من» ساختهٔ ناهید سروستانی آفرید. نمایش در یک تور سراسری در هلند اجرا شد.

ایرانیان به اطفال خود از سن پنج سالگی تا بیست سالگی فقط سه چیز می آموختند : سواری و تیر اندازی و راستگوئی . دروغگویی را بدترین عیب می دانستند ، دروغگو به دوزخ یا سرای ناپاکان و دروغ پردازان می رفت و گویا دروغ معانی مختلفی داشته است. پس از آن قرض داری را زشت ترین معایب می دانستند زیرا معتقد بودند که مقروض مجبور است دروغ بگوید. مغان و آموزگاران به کودکان خود می آموختند که دروغ نگویند، وام نستانند، بدکاری و ستمگری روا ندارند، میهن خود را دوست بدارند، وفادار و مردم دوست باشند، می خواره و شکمباره، گدامنش و هرزه داری و ژولیده و چرکین بار نیایند، به آنان یاد می دادند که آب دهان در کوچه نیفکنند، در رودها و آبها ادرار نکنند، در معابر چیزی نخورند، به اندازه بخورند و بنوشند و احترام پدر و مادر را نگه دارند و می گفتند ، هرگز هیچ پارسی پدر و مادر خود را نکشته است ... گزنفون، مورخ و فیلسوف یونانی در کتاب کوروش نامه نوشته: پارسیان اطفال خود را در دادگاه‌ها حاضر می کردند تا محاکمات را گوش کنند و با دادگستری آشنا شوند.

محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در بزرگداشت روز معلم ۱۶ مهر ماه ۲۵۳۷ شاهنشاهی

شادروان "حبیب یغمائی" در خاطراتش گفته: در دوره رضاشاه کبیر که در عزا داری، سینه زنی، و قمه زنی ممنوع شده بود، یک روز ملک الشعرای بهار به شوکت الملک (امیربیرجند) گفته بود سپاس خدای را که در این دیار هم برق دارید، هم آب، هم مدرسه، هم سالن نمایش، همه چیز دارید. اینکه بعضی ها هنوز شکایت میکنند دیگر چه میخواهند؟ شوکت الملک گفته بود: اینها برق نمی خواهند؛ اینها "محرم" میخواهند. جهل و خرافات میخواهند اینها مدرسه نمی خواهند، "روضه خوانی" میخواهند. که صبح و شب گریه کنند "کربلا" را به اینها بدهید، انگار همه چیز داده اید. مغزشان منجمد شده به قرنها پیش ، و هرگز انگلیس و روسیه نخواهند گذاشت این مردم به خود بیایند و دنبال حتی کوچکترین خودکفایی بروند حبیب یغمائی متعلق به روستایی بود بنام "خور" و خیلی بآنجا عشق می ورزید. در آنجا درمانگاه و کتابخانه و مدرسه ای ساخت و برای آبادانی آنجا جلوی هرکس و ناکسی ریش بخاک مالید و زانو زد. مهمتر آنکه کتابخانه ای درست کرد و همه کتابهای خطی اش را که در طول عمر با خون دل جمع آوری کرده بود به آنجا منتقل کرد و وصیت کرد بعد از مرگش اورا آنجا دفن کنند. می دانید مردم "خور" با جنازه اش چه کردند؟ وقتی پیکر نحیف و رنج کشیده اش را با کاروانی متشکل از شاگردانش، دکتر اسلامی، دکتر باستانی پاریزی، دکتر زرین کوب، سعیدی سیرجانی و دیگر چهره های نامدار وطن به روستای خور رسید، همان کودکانی که در مدرسه "یغمائی" درس خوانده و یا می خواندند، و همان مردمانی که در درمانگاهش درد های خود و عزیزانشان را درمان میکردند، چه که نکردند. به فتوای روحانی همان روستا، دامنشان را پر از سنگ کردند تا جنازه این خدمتگذار صدیق به فرهنگ ایران را سنگباران کنند. دردناک تر آنکه پس از دفن جنازه، فرزندانش دوسه روزی در مقبره اش کشیک دادند تا مبادا پیکرش را از زیر خاک بیرون بیاورند و به لاشخورها بدهند. بدترین نوع بیسوادی، بیسوادی اجتماعی و سیاسی است. نمی دانند که هزینه های زندگی مانند قیمت نان، مسکن، دارو، درمان و... همگی به تصمیمات سیاسی وابسته هستند. برخی حتی به نادانی اجتماعی و سیاسی خود افتخار می کنند و می گویند : از سیاست بی زارند. "برتولت برشت" می گوید: شهروندان نادان توجه ندارند که فحشا، اعتیاد، کودکان خیابانی، فساد و سایر بدبختی های اجتماعی نتیجه مستقیم بی توجهی به "سیاست" است.

در ایران ٧٢ هزار مسجد وجود دارد که هر کدام میتوانند هر شب به‌طور میانگین ، برای ١٠٠ بی‌خانمان سرپناه باشند ، چیزی حدود ۷ میلیون جای خواب ... ! ؟ در مسجد از مستضعفین حرف می‌زنند ، اما می‌گویند که مسجد جای خواب نیست ... ! ؟ * در کل تاریخ اسلام ، تنها باری که نظرسنجی شد ، از یک شتر بود ... ! اونم برای تعیین جای مسجد ... ! ؟ اونوقت شما دنبال دمکراسی توی کشورهای اسلامی می گردید ... ؟؟؟

اختلاسگران چگونه بوجود آمدند. - صبح یک روز، در سال ۵۹ : ناگهان حزب اللهی‌های دانشگاه، با هماهنگی سراسری انجمن اسلامی‌ها،درِ دانشگاه‌ها را بسته و از ورود دانشجوها جلوگیری کردند و گفتند : این دانشگاه‌ها اسلامی نیست و باید پاکسازی و اسلامی شود ...؛ اسمش را گذاشته بودن انقلاب فرهنگی !!!؟ - همه دانشگاه‌ها تعطیل شدند که نه یک روز و دو روز... که چهار سال !!! در این مدت بیشتر اساتید نخبه و دانشمند رفتند به اروپا و کانادا. !!!؟ دانشجوها هم حدود یک سومشان یا ازدواج کردند، یا مشغول شغلی و حرفه‌ای شدن یا ... یک عده زیادی هم به جرم فعالیت سیاسی ضد حکومت جدید یا اعدام شدند یا به زندان های طویل‌المدت افتادند یا اصلا تصفیه شدند !! - وقتی که بعد از سه چهار سال تعطیلی ، سرانجام دانشگاه‌ها باز شدند برای قبول شدن دیگر تنها درس‌خوان بودن کافی نبود، دانش‌آموز باید غیر کنکور در تحقیقات محلی هم قبول می‌شد تا بتواند وارد دانشگاه بشود. - یک مرد ریش دار با پیراهن بلندی که روی شلوار انداخته بود به سراغ همسایه‌ها می‌رفت تا مطمئن بشود که نماز می‌خوانید و لباستان اسلامی است و زن همسایه را دید نمی‌زنید و حجابتان کامل است و موسیقی حرام گوش نمی‌کنید و اهل گروهک‌ها نیستید و از این حرف‌ها ... -  همین شد؛ که از کلاس اول دبیرستان شما در خانه و به توصیه‌ی والدین تمرین دروغ و ریا می‌کردید .!!؟  تمرین نماز خواندن الکی ، ریش گذاشتن الکی، لباس پوشیدن الکی و .... زندگی کردن الکی ..! - کافی بود خودت را توی یکی از سهمیه‌ها جا کنی، خیلی هم‌ سخت نبود، حتی دیگر زشت هم نبود. کافی بود کمی دروغ بگویی و نمایش بدهی، که دیگر عادی شده بود، و تو پذیرفته شده بودی .!! - جوانمردی و صداقت کم کم مرد .!!!؟؟ با همه‌ی این‌ها مشکل دیگری هم در کار بود؛ همسایه‌ای که از سر حسادت یا دشمنی یابدجنسی و یا هر انگیزه‌ دیگری در مورد شما بدگویی می‌کرد تا آینده‌تان به فنا برود و حاصل چندین سال درس خواندن دود شود و هوا رود ! - اینجا بود که اگر قبول نمی‌شدید به تمام همسایه‌ ها مشکوک می‌شدید و دیگران را به چشم دشمن و بدخواه می‌دیدید. - ما دروغ و نمایش و دشمنی را آنقدر تمرین و زندگی کردیم که برایمان کاملا عادی شد و در وجودمان باقی ماند و جزیی از هست و بودمان شد !!! - دیگر نمی‌دانستیم خود واقعی‌مان چیست ؟! چه چیز دروغ است و چه چیز واقعی.. !!؟ مرز میان واقعیت و دروغ از بین رفت. حتی در خانه، حتی در خلوت ...انگار همه چیز ساختگی شده بود، حتی حقیقت. در چنین جوی و فرهنگی، افرادی مثل خاوری‌ها، زنجانی‌ها پرورش یافتند که کم هم نبودند. - از همان روزهای اول تحریم شدیم، ...اسمش البته محاصره اقتصادی بود. !!؟ همه چیز کوپنی بود، همه چیز بازار سیاه داشت. عادت کردیم که صف بایستیم، با همدیگر کتک کاری کنیم، فروشنده را دشنام دهیم و برای خریدن شامپوی داروگر تخم مرغی دنبال پارتی و آشنا بگردیم .!؟ رادیو و آقایان شعار خودکفایی می‌دادند و ما شامپوی تخم مرغی تقلبی را به چند برابر قیمت می‌خریدیم. - دیگر بازار سیاه و پارتی و صف و سهمیه، جزیی از ساز و کار بودن ما شد !؟انگار همه‌ی راه‌های اصلی از بین رفته بودند و ما همواره دنبال راه میان‌بر و کوره راه و‌ در پشتی بودیم. !!؟؟ حالا بعد از سال‌ها، این شیوه‌ی زندگی، این نحوه‌ی دیدن و فهمیدن، این روش حل مسئله، تمام بودن ما را در بر گرفته و در هر معضل و بحران وبلیه‌ای خودش را نشان می‌دهد. - مثلاً همین کرونا را ببینید: ساختن کرونایاب مستعان و چندین نوع واکسن تخیلی، و تولید داروهای صد در صد موثر شیمیایی و گیاهی و طب اسلامی و دم‌نوش معجزه‌آسا و دورهمی‌های یواشکی و سفرهای ممنوع و عزاداری‌های بغل به بغل و سفر به ارمنستان برای واکسن و کتک‌کاری در بیمارستان برای تخت خالی و فحش دادن به داروخانه‌چی و دنبال آشنا گشتن برای سرم و چندین برابر خریدن داروها و واکسن های تقلبی و ایستادن در صف گورستان و ... - گویا دیر فهمیدیم که حاصل همان دانشگاه وهمان انقلاب فرهنگی و همان تلاش برای خودکفایی ...، همین طریقه‌ی زندگی کردن است. - انگار پذیرفته‌ایم که هیچ حقیقتی در کار نیست و همه چیز آمیزه‌ی دروغ و نمایش و تخیل است !! و پذیرفته‌ایم که امروز برای ما تنها مرگ است که همچنان واقعیت دارد که سخت سرگرم کار است ! - اینها هیچ کدام سیاه نمایی نیست : حقیقتی تلخ و تهوع آور است که وجود دارد...!!!!؟؟ اینها عصاره ای از انقلاب نیچه ای اند .... از نظر ذهنی، بردگان در آرزوی این‌اند که به هر هزینه‌ای ارباب شوند، بردگان خود را از شرّ مسئولیت و تقصیر اعمال‌شان راحت می‌کنند. اخلاق بردگی هیچ ارزش نو، هیچ نظم متعالی و هیچ کیفیت بی‌نظیری به ارمغان نمی‌آورد،. بردگانِ فاتح تحت تأثیر حسادت و آزمندی، صرفاً از سبک‌زندگی و ارزش‌های مادی اربابان پیشین‌شان تقلید خواهند کرد اما نخواهند توانست به روح اشرافی دست یابند.

* کم ارزش ترین پول دنیا را کدام کشور دارد ... : کشوری که دومین منابع گاز جهان را دارد ، کشوری که سومین منابع نفت جهان را دارد ، کشوری که یک ششم از ذخایر سنگهای قیمتی جهان را دارد ، کشوری که از لحاظ دارا بودن ذخایر زیرزمینی و معادن و دارا بودن انواع فلزات و کانیهای معدنی درجهان ، رتبه دوم را دارد ، کشوری که بهترین فرش جهان را دارد ، کشوری که بهترین خاویار جهان را صادر میکند ، کشوری که بهترین پسته جهان را دارد ، کشوری که یکی از بهترین تولید کنندگان زعفران در دنیاست ، کشوری که یکی از بزرگترین صادر کنندگان آب و برق منطقه است ، کشوری که ۱۵ درصد از آثار باستانی و تاریخی ثبت شده در یونسکو را دارد ، کشوری که تنوع طبیعی بی نظیرش باعث شده که با یک ساعت پرواز از مناطق سرد با ۲۰ درجه زیر صفر ( شرایط اسکی روی برف ) ، به مناطق گرم با دمای ۳۵ درجه ( شرایط اسکی روی آب ) دسترسی داشته باشد ، کشوری که یکی از مرغوبترین برنجهای جهان را دارد ، کشوری که یکی از بهترین چای های دنیا را دارد ، کشوری که به دلیل تنوع ذخایر معدنی ، به بهشت معدن شناسان مشهور است ، و مهم تر از تمام اینها ... : همان کشوری که سالانه چند هزار نفر تحصیلکرده از آن به خارج فرار میکنند که حدود ۵ درصد از آنها از نوابغ محسوب میشوند ... !!! ؟؟؟ بله ... ، این کشور صاحب کم ارزش ترین پول دنیا است ... ! * کشوری که بیش از ۴۰ درصد از مردمش زیرخط فقر و محروم از امکانات اولیه زندگی سالم هستند ... !

اسلام دینی است که هر چه کمتر به دستوراتش عمل کنید ، بیشتر به انسانیت نزدیک شده اید ...

مشکل مردم ما نفهمیدن نیست ترس از فهمیدنه !! رضافاضلی

آنکس که بهشت زندگی را برایت جهنم کرده، مجبور است متقاعدت کند که بهشت جای دیگری است... کارل پوپر

ایرانیان در دوره های مختلف رفتارهای اجتماعی مختلفی داشته اند که بسته به شرایط اجتماعی و امنیت روانی در آنان شکل میگرفت...پیش از شورش 57 ایرانیان به لحاظ امنیت اجتماعی و شرایط مساعد زندگی دارای صداقت رفتاری و گفتاری بالایی بودند وبه عبارتی ساده تر نیازی به عدم صداقت و دروغگویی نداشتد ....اما پس از شورش 57 و روی کار آمدن جمهوری اسلامی و به خاطر مشکلات معیشتی و وجود فضای امنیتی و برای پیشرفت اجتماعی به تظاهر و دروغگویی روی آوردند و این رفتارشان را در دو سه نسل تا به امروز ترویج کرده اند...چند سال پیش از حوالی خیابان کاشان عبور میکردم...آنروز مصادف با انتخابات مجلس یا یاست جمهوری بود...یک سرباز وظیفه از کنارم رد شد و محل انتخابات را از من جویا شد...من هم به رسم ارشاد اورا ازین کار برحذر داشتم، او در جواب من گفت باید رای بدهم تا بعد از خدمت مشغول کار شوم...من هم باز به رسم ارشاد گفتم : من که بیش از بیست سال سابقه کار دارم بابت رای ندان تا بحال مواخذه نشده ام... یا در محیط کار با کارمندانی مواجه میشوم که برای ارتقای شغلی گزیده ای ! از  نهج البلاغه و نهج الفصاحه را از بر کرده اند! اما با داشتن مدرک دکترا (البته به لطف سهمیه و بند و تبصره)! توانایی تایپ نامه اداری و کار با مجموعه آفیس را ندارند !! و البته برای پیشرفت شغلی به هر دروغی متوسل میشوند... و خود را توانا در تمامی زبان های کامپیوتری !! نشان میدهند !! و توانا در ساخت انواع هوش مصنوعی !! هستند... اغلب افراد در زندگی روزمره‌شان، آگاهانه یا ناآگاهانه، دروغ را تجربه کرده‌اند. بر اساس تحقیقات دپالو که سال ۱۹۹۶ منتشر شده، ۲۵ درصد افراد در روابط بین فردی‌با دیگران و در زندگی روزمره‌شان دروغ می‌گویند. این امر نشان می‌دهد که دروغ به عنوان بخشی از رفتارهای اجتماعی شناخته شده است.  افراد چگونه دروغ می‌گویند؟ افراد شیوه‌های مختلفی برای دروغ گفتن دارند. برخی از افراد به ‌ندرت دروغ می‌گویند و پس از دروغ گفتن، خیلی زود احساس پشیمانی و گناه می‌کنند و از فرد مقابل پوزش می‌خواهند. برخی دیگر از افراد گه ‌گاه دروغ می‌گویند و معمولا هراسی از دروغ گفتن‌شان ندارند. افراد مقابل‌شان نیز به راحتی دروغ آنها را درمی‌یابند و در بسیاری موارد، دروغ‌های آنان برای فرد مقابل کسل‌کننده و آزاردهنده است.  دسته دیگر، افرادی‌ هستند که استعداد و مهارت خاصی در دروغ‌گفتن، و همراه با آن، به ‌کار ‌بردن زبان بدن و تعامل با دیگران دارند. اطرافیان چنین افرادی متوجه دروغگویی آنان می‌شوند، اما معمولا از هم‌صحبتی با آنان لذت می‌برند، چون گوش‌دادن به آنان سرگرم‌کننده است.  دسته آخر، افرادی‌هستند که به‌اجبار و برای فرار از واقعیت یا فاش‌شدن حقیقتی، دروغ می‌گویند. این دسته دقت می‌کنند که دروغ‌های قبلی‌شان را به خاطر بسپارند و مطالعه می‌کنند که چطور می‌توانند بهتر دروغ بگویند تا دیگران راحت‌تر بپذیرند. مانند فردی که معتاد یا مجرم و …است و در پی هر دروغی، دروغِ دیگری می‌گوید، و این روش البته بر مشکلات روحی و شخصیتی ‌آنها‌ می‌افزاید. میزان دروغ‌گویی در کشورهای مختلف براساس تحقیقات کشورهای برزیل، چین، مصر، ژاپن، روسیه، سوییس، ترکیه، آمریکا، آرژانتین، دانمارک، انگلیس، هند، پرتغال، و آفریقای جنوبی را در بر می‌گرفت. بر اساس نتایج این پژوهش، کشور چین پایین‌ترین میزان صداقت و کشور انگلیس بالاترین میزان صداقت را به خود اختصاص دادند. میزان عدم صداقت یا دروغگویی در چین ۷۰ درصد بوده است و میزان دروغگویی یا عدم صداقت در انگلستان، ۳.۴ درصد. همچنین، نتایج این تحقیق نشان داد که آمریکا با میزان کمتر از ۴۰ درصد دروغگویی، رتبه هشتم را در میان کشورهای دیگر به‌دست آورده است.البته به لطف جامعه منزوی ایران در عرصه جهانی بیش از چهل سال است که آمار دقیقی از میزان صداقت در ایرانیان موجود نیست! در ایران، آمارها از افت اخلاق در جامعه خبر می‌دهند در ایران از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۶ پژوهش‌های مختلفی تحت عنوان «پیمایش ملی سرمایه اجتماعی» با محوریت میزان صداقت، دروغ و امانت ‌داری، از سوی شورای اجتماعی کشور انجام شده است. نتایج دو پیمایش در سالهای ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۳در زمینه میزان صداقت و درستکاری در جامعه، سیر نزولی چشمگیری داشته است.  مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه روزنامه همشهری نیز در سال ۱۳۸۶ تحقیقی درباره میزان دروغ در جامعه انجام داد، و بر مبنای نتایج آن پژوهش، ۹۹ درصد افراد وجود دروغ را در جامعه تایید کردند، و یک درصد باقی‌مانده نیز فقط وجود دروغ را رد نکردند.  نگاهی به نتایج پژوهش‌های ملی در زمینه میزان صداقت در جامعه در سال‌های قبل از ۱۳۸۳، نشان می‌دهد که در سال ۱۳۷۲ میزان صداقت ۲۳درصد، در سال ۱۳۷۹ میزان صداقت ۱۸ درصد و در سال ۱۳۸۲، نه درصد بوده است که متاسفانه حاکی از روندی نزولی در میزان صداقت است.  دلایل روانشناختی رواج دروغ‌گویی در ایران نگرش‌های روانشناختی مختلفی درباره دلایل دروغ‌گویی وجود دارد.  فردی که دروغ می‌گوید، معمولا از روبه ‌رویی با واقعیتی می‌ترسد و سعی می‌کند حقیقتی را پنهان کند.او از دروغ به عنوان مکانیزم دفاعی برای کنترل ترس و اضطرابش استفاده می‌کند. فرد با دروغ گفتن مانند سپری از خود درونی‌اش محافظت، و به طور موقت احساس آرامش می‌کند. در اغلب موارد فرد آگاهانه و خودخواسته سعی در نادیده‌انگاشتن و انکار واقعیت دارد و به دروغ متوسل می‌شود، و با این کار، رفتار نامطلوبش را توجیه می‌کند. خیلی وقتها ما برای اینکه خود غیر واقعی مان را به دیگران نشان دهیم به دروغ متوسل میشویم، در جمع فرهیختگان دکتر و دانش آموخته می شویم ، در جمع افراد متجدد با اصالت و شهری می شویم و در جمع سرمایه دارها ، سرمایه دار می شویم، برای اینکه مخ دوست پسر و یا دوست دخترمان را بزنیم خود را پرنسس موناکو جا میزنیم!

هوای توی گل فروشی ، خاروندن رد کش جوراب ، دیر می‌رسی سرکار و رییس هنوز نیومده ، خنکی اون طرف بالش ، اسم عطرتو بپرسن ، لیسیدن انگشت‌های پفکی ، وقتی نوزادی انگشتتو محکم بگیره ، بوی تن نوزاد ، وقتی خوابی یکی پتو بندازه روت ، مغز کاهو ، حرف زدن بچه با خودش وقتی داره تنهایی بازی میکنه ، آخرِ سفر بشینی همه عکس‌هایی رو که گرفتی نگاه کنی ، وقتی کسی بهت میگه صدای خندت رو دوست داره ، وقتی خندت می‌گیره و خندتو نگه می‌داری ، بچه‌ها بازیشونو نگه دارن تا از کوچه رد بشی ، با پای برهنه روی شن‌های خیس ساحل قدم می‌زنی ، بوی چمن خیس ... " زندگی رو ساده بگیرین و از این همه لذت‌های کوچک زندگی خوشبختی رو احساس کنید ... "  نشر نازلی  به همین سادگی

اگر تو ثروتمند باشی، سَرما یک نوع تَفریح می شَود تا پالتو پوست بخری، خودَت را گرم کنی و به اسکی بروی... اگر فَقیر باشی بَر عکس، سَرما بَدبختی می شَود و آن وَقت یاد می گیری که حتی از زیبایی یک منظره زیر برف مُتنفر باشی؛ کودکِ مَن! تَساوی تَنها در آن جایی که تو هَستی وجود دارد، مثلِ آزادی. ما تنها تویِ رَحِم بَرابر هَستیم  نامه به کودکی که هرگز زاده نشد  اوریانا فالاچی

سرتاسر ممالکی را که فتح کردند، مردمش را به خاک سیاه نشاندند و به نکبت و جهل و تعصب و فقر و جاسوسی و دورویی و تقیه و دزدی و چاپلوسی و کون آخوند لیسی مبتلا کردند و سرزمینش را به شکل صحرای برهوت درآوردند.  توپ مرواری  صادق هدایت

از جلو دشمن بگریزیم؟ هرگز. این ننگ را بکجا پنهان بکنیم؟  تا انجامین چکه خون خودمان را در راه آزادی خواهیم ریخت. زمین نیاکان را به اهریمنان واگذار بکنیم؟ هرگز!  اگر سرنوشت ما این است که کشته بشویم جلو آن سر فرود می‌آوریم.  حاجی آقا  صادق هدایت

فرجام دیکتاتوری پانترکی هاکان شوکور : امیدوار بودم بتوانیم در ترکیه زندگی خوبی داشته باشم و حتی به وزارت فکر می‌کردم، اما اکنون در آمریکا قهوه می‌فروشم. مهاجم پیشین تیم ملی ترکیه به دلیل انتقادهایش از رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری این کشور مجبور به مهاجرت شد و اکنون در آمریکا با رانندگی تاکسی زندگی می‌گذراند. هاکان شوکور که سریع‌ترین گلزن تاریخ گل‌های جام جهانی نام گرفته، در سال ۲۰۰۸ میلادی با زندگی حرفه‌ای در دنیای فوتبالیست خداحافظی کرد؛ آن هم در حالی که ۵۱ گل را در ۱۱۲ بازی ملی به ثبت رسانده بود و در ترکیه چهره‌ای نمادین محسوب می‌شد. او سپس وارد دنیای سیاست شد و توانست در سال ۲۰۱۱ میلادی از مسیر عضویت در حزب حاکم ترکیه یعنی حزب عدالت و توسعه در انتخابات شرکت کند و وارد پارلمان این کشور شود. اما روزهای خوش زندگی او دیری نپایید. هاکان شوکور به دلیل نزدیکی به فتح‌الله گولن، روحانی منتقد حکومت اردوغان به برنامه‌ریزی برای انجام کودتا!! و عضویت در یک گروه تروریستی مسلح!! متهم شد. این اتهامات زندگی او را دگرگون کرد. دارایی‌های او توسط حکومت مسدود شد و حتی اعضای خانواده‌اش از حملۀ طرفداران اردوغان در امان نماندند. هاکان شوکور در مصاحبه با روزنامۀ آلمانی «ولت‌ام سونتاگ» می‌گوید: «با سنگ به مغازۀ همسرم حمله کردند و حتی فرزندانم در خیابان مورد آزار قرار گرفتند. خودم هم پس از هر اظهارنظری تهدید می‎شدم.» مقامات حکم دستگیری او را که پیش‌تر به آمریکا مهاجرت کرده بود، صادر کردند.

عشق حد وسط ندارد؛ یا تباه می‌کند یا رستگاری می‌بخشد. بشر پیوسته بر سر همین دو راهی است: تباهی یا رستگاری. هیچ تقدیری نمی‌تواند مانند عشق چنین قاطعانه این امر را جلوه‌گر سازد. عشق، اگر مرگ نباشد، زندگی است؛ گهواره است، و همین‌طور تابوت. احساسی در دل انسان می‌گوید آری و می‌گوید نه. از همهٔ چیزهایی که خداوند آفریده است، دل انسان بیش از هر چیز نور می‌افشاند، ولی افسوس که تاریکی نیز می‌گستراند. بینوایان ویکتور هوگو

مگر من از وطنم چه می‌خواستم به غیر از تکه ای نان گوشه‌ای امن جیبی با حرمت بارانی از عشق پنجره‌ای باز که آزادی و عشق به من دهد من چه می‌خواستم در این حد، که به من نداد برای همین نیمه شبی دری را شکستم و رفتم برای همیشه رفتم ... شیرکو بیکس

اگر بخواهیم از این گرداب ننگ و فلاکتی که در آن غوطه‌وریم نجات بیابیم، اگر بخواهیم در آتیه حق زندگی داشته باشیم و در عقب کاروان دنیای آینده درجا نزنیم بایست تقلا و کوششی کنیم و عملاً ثابت نماییم که حق زندگی داریم. باید بدانیم که اگر به خودمان رحم نکنیم دیگران به ما رحم نخواهند کرد. اشک تمساح صادق هدایت

هایدگر فیلسوف آلمانی می گوید: ‎اگر بخواهم با شما رو راست باشم باید بگویم که زندگی به شکل گُریز ناپذیری سخت است و این ربطی به جایی که هستید و جوری که زندگی می کنید ندارد. ‎من به آن میگویم: "اصل بقای سختی" ‎یعنی سختی از شکلی به شکل دیگر تبدیل می شود ولی نابود نمی شود... ‎برای همین هم در یک زندگیِ خیلی خوب و عادی، جایی که هیچ کسی به هیچ کسی به خاطر عقایدش شلیک نمی کند و همه چیز آرام است؛ آدمهای زیادی مشت مشت قرص ضد افسردگی می‌خورند که بتوانند خودشان را هر روز صبح از داخل رختخواب بکشند بیرون. ‎ آدم های پُف کرده، آدم های بد حال، آدم های روی لبه... ‎خیلی ‌ها معتقدند که پیشرفت تکنولوژی، اینترنت، نخودفرنگیِ غیر ارگانیک و گِلوتِن، ما‌ها را اینجوری کرده و قدیم‌ها مردم خوشبخت‌تر بودند. ‎شما بشنوید و باور نکنید ‎حتی هزار‌ها سال پیش شاهزاده‌ای هندی به نام سیدارتا یا همان بودا گفت که "زندگی رنج است". ‎ رنج، یا به زبان بودا «دوکا». ‎هایدگر به این می‌گوید: ‎ «اضطراب وجودی» ‎این ها را نگفتم که نا امیدتان کنم. چیزهای خوب و دلنشین هم در دنیا کم نیست. ‎می توانید از آنها در راه کمک بگیرید و هر وقت داشتید در چاه غم فرو می رفتید مثل "رَسَن" به آن چنگ بیندازید و بیایید بیرون. ‎یکی از این طناب ها؛ موسیقی است ‎اگر توانستید سازی بزنید؛ اگر نتوانستید به آن گوش کنید. ‎وقتهایی که شاد هستید، موسیقی گوش کنید و وقتهایی که غمگین بودید بیشتر موسیقی گوش کنید. ‎ آنجا که از هر حرکتی عاجز ماندید؛ برقصید. ‎ رقصیدن بهترین و مفید‌ترین کاری است که می‌توانید برای روحتان بکنید. ‎هرجا ریتمی شنیدید که می‌شد با آن رقصید، خودتان را تکان بدهید، حتی اگر ریتم چکیدن قطره‌های آب از شیروانی باشد.... فقط جوگیر و مغرور نشوید!

آرام پیش می‌روند پایان همه‌ی راه‌ها گم شدن است. و درد به تماشای آن‌ها ایستاده است و این زنجیره‌ی مویه‌های مردمان من است که از دل دشت می‌گذرد. برگرد و نگاه کن سوختن در شادمانی ما این است شادمانی ما سوختن ماست! شیرکو بیکس در سرزمین‌ من‌، روزنامه‌ لال‌ به‌ دنیا می‌آید رادیو کر و تلویزیون‌ کور... و کسانی‌ که‌ طالب‌ سالم‌ زاده‌ شدن‌ این‌ همه‌ باشند را لال‌ می‌کنند و می‌کشند، کر می‌کنند و می‌کشند ، کور می‌کنند و می‌کشند... در سرزمین‌ من! آه‌ سرزمین‌ من‌! ( شیرکو بیکس شاعر بلندآوازه کرد )

Տխուր արևելքցի Ո՜վ տխուր արևելքցի, Երբ արեգը քեզ տեսաւ, Անձրևոտ քաղաքում քո հոտը փջջեց։ Գիշերը ճամբեն կորցրեց՝ քո լոյսում կորաւ։ Ազատության արեգը՝ քո աչքի միջից խնդաց։ **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Դու «լոյսի սարի» նման ես, Մի թող մեր արևը մեռնի, Դու օրւայ պէս պարզ ես, Ծովի պէս՝ հպարտ, Մի թող մթութիւնը շունչ առնի։ **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Նորից արևն ելաւ Արևի աղաւնին Քո տանիքից թև առաւ Քո աչքի շուկան Լի է գարնան հոտով Ծաղկի ու ցորէնի հոտը Քեզ է յիշեցնում **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Դու «լոյսի սարի» նման ես, Մի թող մեր արևը մեռնի, Դու օրւայ պէս պարզ ես, Ծովի պէս՝ հպարտ, Մի թող մթութիւնը շունչ առնի: **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Ինչ դժւար է առանց քեզ մեռնելը Դժւար է անճար Շուրթն ատամին սեղմելը Դժւար է ճահճում Մէնութեան ծաղիկ ցանելը Սակայն ժամ չկայ Հուզւելու համար **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Դու «լոյսի սարի» նման ես, Մի թող մեր արևը մեռնի, Դու օրւայ պէս պարզ ես, Ծովի պէս՝ հպարտ, Մի թող մթութիւնը շունչ առնի։ **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Ձմեռն է արջևումս Եթէ ինձ հետ լինես Ցեխն ու անձրևն ո՞րն է Մեր ձեռքի նւագը փջջում է ձմռան մէջ Ձմեռւանից վախ չկայ Երբ իր կեանքի արեգը մարում է **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Դու «լոյսի սարի» նման ես, Մի թող մեր արևը մեռնի, Դու օրւայ պէս պարզ ես, Ծովի պէս՝ հպարտ, Մի թող մթութիւնը շունչ առնի։ **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Արևմուտքի աշխարհը հէնց դա է Աչքերի կապտում Օտարութիւնն է բուն դրել Տղամարդկային ձեռքերին՝ Ձմռան պաղ սառոյցը Վերադարձիր գիրկս, Որ միասին վերադառնանք տուն։ **** Ո՜վ տխուր արևելքցի Դու «լոյսի սարի» նման ես, Մի թող մեր արևը մեռնի, Դու օրւայ պէս պարզ ես, Ծովի պէս՝ հպարտ, Մի թող մթութիւնը շունչ առնի։  شرقی غمگین  فریدون فرخ زاد  ای شرقی غمگین وقتی آفتاب تو رو دید  تو شهر بارونی بوی عطر تو پیچید  شب راهشو گم کرد،تو گیسوی تو گم شد  آفتاب آزادی از تو چشم تو خندید   ای شرقی غم گین تو مثل کوه نوری نذارخورشیدمون بمیره  تو مثل روز پاکی،مث دریا مغروری نذار خاموشی جون بگیره   ای شرقی غمگین بازم خورشید در اومد  کبوتر آفتاب روی بوم تو پر زد  بازار چشم تو پر از بوی بهاره  بوی گل گندُم،تو رو به یاد میاره  ای شرقی غم گین تو مثل کوه نوری نذارخورشیدمون بمیره  تو مثل روز پاکی،مث دریا مغروری نذار خاموشی جون بگیره   ای شرقی غمگین چه سخته بی تو مردن  سخته به ناچاری به دندون لب فشردن  سخته توی مرداب گُل تنهایی کاشتَن  اما مجالی نیس برای غصه خوردن!!   ای شرقی غم گین تو مثل کوه نوری نذارخورشیدمون بمیره  تو مثل روز پاکی،مث دریا مغروری نذار خاموشی جون بگیره   ای شرقی غمگین زمستون پیش رومه  با من اگه باشی،گِل و بارون کدومه؟  آواز دست ما،میپیچه تو زمستون  ترس از زمستون نیست،که آفتابش رو بومه  ای شرقی غم گین تو مثل کوه نوری نذارخورشیدمون بمیره  تو مثل روز پاکی،مث دریا مغروری نذار خاموشی جون بگیره

https://www.youtube.com/watch?v=jBVY7Glcd84 Polina Gagarina A Million Voices Միլիոնավոր ձայներ Մենք մարդկությունն ենք աշխարհի Այնքան տարբեր, բայց միևնույն ժամանակ այնքան նման Մենք հավատում ենք, հավատում ենք երազանքներին: Աղոթելով խաղաղության և ապաքինման համար Ես հավատում եմ՝ մենք կարող ենք ամեն ինչ սկսել նորից Մենք հավատում ենք, հավատում ենք երազանքներին: Եթե դու հանկարծ զգաս, որ սերն անհետանում է Մենք միասին, ինչպես աստղերը երկնքում, Կարող ենք երգել Կարող ենք շողալ Երբ դու լսես մեր ձայները Իմացիր, դու այլևս միայնակ չես Միլիոնավոր ձայներ… Սիրտդ բաբախում է ինչպես թմբուկը, Այրվում արևից էլ վառ: Այժմ, քանի որ մեզ լսում է ամբողջ աշխարհը Քաղաքներից ու արբանյակներից, Մենք հավատում ենք, հավատում ենք երազանքներին: Եթե դու հանկարծ զգաս, որ սերն անհետանում է Մենք միասին, ինչպես աստղերը երկնքում, Կարող ենք երգել Կարող ենք շողալ Երբ դու լսես մեր ձայները Իմացիր, դու այլևս միայնակ չես Միլիոնավոր ձայներ… Սիրտդ բաբախում է ինչպես թմբուկը Այրվում արևից էլ վառ: Երբ ես նայում եմ ինձ շրջապատող դեմքերը Ապա կարող եմ տեսնել աստղերը երկնքում Մենք կերգենք, մենք կշողանք: Հնչում է ամենուր Հնչում է ամենուր Միլիոնավոր ձայներ... میلیون ها صدا ما مردمان این جهانیم متفاوت ولی باز برابر ما باور داریم ما به رویایی باور داریم برای صلح و تندرستی دست به دعا میشویم امیدوارم که دوباره بتونیم از نو آغاز کنیم ما باور داریم ما به رویایی باور داریم پس اگر زمانی حس کردی که عشق داره رنگ میبازه با هم مثل ستاره های تو آسمون میتونیم بخونیم میتونیم بدرخشیم وقتی ندای ما به گوشت رسید تو دیگر تنها نیستی میلیونها صدا قلب تو مثل یک طبل پر طنین میمونه پر نور تر از خورشید میتابه میلیونها صدا حالا که تمام دنیا داره صدای مارو میشنوه از تمام شهرها و ماهواره ها ما باور داریم ما باور داریم ما به رویایی باور داریم پس اگر زمانی حس کردی که عشق داره رنگ میبازه با هم مثل ستاره های تو آسمون میتونیم بخونیم میتونیم بدرخشیم وقتی ندای ما به گوشت رسید تو دیگر تنها نیستی میلیونها صدا قلب تو مثل یک طبل پر طنین میمونه پر نور تر از خورشید میتابه وقتی به چهره های اطرافم نگاه میکنم میتونیم ستاره های تو آسمون رو ببینم ما خواهیم خواند ما خواهیم درخشید میخونن میخونن میلیونها صدا....

https://www.youtube.com/watch?v=t1TcDHrkQYg Forever Young (Alphaville song) 80's nostalgia Marian Gold Հավերժ երիտասարդ Արի՛ պարենք նորաձև, արի՛ պարենք մի քիչ Կարող է սպասել երկինքը, միայն նայում ենք երկնքին Լավագույնի հույսով, բայց վատագույնի սպասումով Ռո՞ւմբ ես հավաքվում գցել, թե՞ ոչ Արի՛ զոհվենք երիտասարդ կամ ապրենք հավերժ Զորություն չունենք, բայց երբեք չենք ասում «երբեք» Ավազարկղում նստած, կյանքը մի կարճ ճամփորդություն է Այդ երաժշտությունը՝ տխուր մարդու համար է Կարո՞ղ ես պատկերացնել, երբ կհաղթվի այս մրցավազքը Մեր արևավառ դեմքերն կվերածվեն արեգակի Գովաբանելով առաջնորդներին՝ մենք ենթարկվում ենք Այդ երաժշտությանը, որ խելագարն է նվագում Հավերժ երիտասարդ Ուզում եմ լինել հավերժ երիտասարդ Արդյոք ուզո՞ւմ ես ապրել հավերժ Հավերժ հավիտյան Հավերժ երիտասարդ Ուզում եմ լինել հավերժ երիտասարդ Արդյոք ուզո՞ւմ ես ապրել հավերժ Հավերժ երիտասարդ Ոմանք ջրի պես են, ոմանք` կրակի նման Ոմանք՝ մեղեդի են, իսկ ոմանք` ռիթմ Սակայն վաղ թե ուշ նրանք բոլորը մեռնում են Ինչու՞ նրանք չեն մնում երիտասարդ Այնքան դժվար է ծերանալ անպատճառ Չեմ ուզում նվաղել յաբու ձիու պես Երիտասարդներն արևաշող ադամանդի են նման Իսկ ադամանդներն՝ հավերժ հավիտյան են Այսօր այնքան արկածներ են դարձել անհնար Այնքան երգեր կան, որոնց նվագելն մոռացել ենք Այնքան երազանքներ են թև առնում հանկարծ Օ, թող դրանք իրականանան Հավերժ երիտասարդ Ուզում եմ լինել հավերժ երիտասարդ Արդյոք ուզո՞ւմ ես ապրել հավերժ Հավերժ հավիտյան Հավերժ երիտասարդ Ուզում եմ լինել հավերժ երիտասարդ Արդյոք ուզո՞ւմ ես ապրել հավերժ Հավերժ հավիտյան Հավերժ երիտասարդ Ուզում եմ լինել հավերժ երիտասարդ Արդյոք ուզո՞ւմ ես ապրել հավերժ همیشه جوان بیایید با سبک برقصیم ، بیایید مدتی برقصیم بهشت می تواند منتظر بماند ما فقط آسمان را تماشا می کنیم به امید بهترین ها ، اما انتظار بدترین ها آیا می خواهید بمب را رها کنید یا نه؟ بگذار جوان بمیریم یا بگذاریم تا ابد زندگی کنیم ما قدرت نداریم ، اما هرگز نمی گوییم هرگز نشستن در یک ماسه سنگ ، زندگی یک سفر کوتاه است موسیقی برای مرد غمگین است آیا می توانید تصور کنید که این مسابقه چه زمانی برنده می شود؟ چهره های طلایی ما را به خورشید تبدیل کنید ستایش از رهبران ما ، ما در حال هماهنگ شدن هستیم موسیقی توسط دیوانه اجرا می شود همیشه جوان می خواهم همیشه جوان بمانم آیا واقعاً می خواهید برای همیشه زندگی کنید؟ برای همیشه همیشه جوان می خواهم همیشه جوان بمانم آیا واقعاً می خواهید برای همیشه زندگی کنید؟ همیشه جوان برخی مانند آب ، برخی مانند گرما هستند برخی ملودی هستند و برخی دیگر ضرب آهنگ دیر یا زود همه آنها از بین خواهند رفت چرا آنها جوان نمی مانند؟ پیر شدن بدون دلیل بسیار سخت است من نمی خواهم مثل یک اسب در حال محو شدن هلاک شوم جوانان مانند الماس در آفتاب هستند ، و الماس برای همیشه ماندگار است بسیاری از ماجراهای امروز رها شده اند آنقدر آهنگ هایی که فراموش کردیم آنها را پخش کنیم بسیاری از رویاها در حال حرکت هستند اوه اجازه دهید به حقیقت بپیوندد همیشه جوان می خواهم همیشه جوان بمانم آیا واقعاً می خواهید برای همیشه زندگی کنید برای همیشه؟ همیشه جوان می خواهم همیشه جوان بمانم آیا واقعاً می خواهید برای همیشه زندگی کنید برای همیشه؟ همیشه جوان می خواهم همیشه جوان بمانم آیا واقعاً می خواهید برای همیشه زندگی کنید

https://www.youtube.com/watch?v=miobP2nm9uE پاییز عاشقانه ما (Ruben Haghverdyan) Մեր Սիրո Աշունը Դու կարծում ես այդ անձրևն է արտասվում պատուհանիդ, Այդ ափսոսանքի խոսքերն են գլորվում հատիկ-հատիկ։ Գլորվում են ու հոսում են, ապակուց թափվում են ցած, Այս խոսքերը, որ լսվում են իմ երգի մեջ ուշացած։ Ու՞մ է պետք խոստովանանքդ, ափսոսանքդ ուշացած, Սերը քո մի հանելուկ էր ու գաղտնիք էր չբացված։ Դա գուցե աշնան կատակն էր, տերևներն էին դեղնած, Ծառուղում լուռ արտասվում էր մի աղջիկ՝ մենակ կանգնած։ .................. Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի, Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի, Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի... Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։ Ես հիմա նոր հասկանում եմ՝ անցյալը ետ չես բերի, Այս ամենը հատուցումն է իմ գործած հին մեղքերի։ Այն աղջիկը և աշունը բախտն էր իմ, որ կորցրի, Դա ջահել իմ խենթությունն էր, որ երբեք ինձ չեմ ների։ Ես գիտեմ՝ երջանկությունը մի անգամ է այցելում, Իսկ հետո, երբ հեռանում է, այցետոմսն է իր թողնում։ Ու հետո, ամբողջ կյանքում մեր մենք նրան ենք որոնում, Այն հասցեն, որ նա թողնում է, երբեք ոչ ոք չի գտնում։ .................. Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի, Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի... Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։ پاییز عاشقانه ما پنداری که باران است که پشت شیشه پنجره سوگواری می کند کلمات اندوهی که قطره قطره می بارند می بارند ، از شیشه پنجره سر می خورند و به زمین می ریزند کلماتی که دیر به آوازی برای شنیده شدن در آمدند برای چه کسی اعتراف می کنی حسرتی را که دیر به سراغت آمد عشق تو یک معما بود، یک راز فاش نشده شاید هم شوخی پاییز بود با برگهایی که زرد شده بودند دختری تنها در کنار جاده ایستاده بود و در سکوت می گریست پاییز عاشقانه ما هرگز تکرار نخواهد شد گذشته هر پاییز به دیدارمان می آید و در سکوت پشت شیشه پنجره می گرید تازه فهمیدم گذشته تکرار نمی شود و این جبران تمام خطاهای کهنه من است آن دختر و آن پاییز بخت من بودند که از دست دادمشان این حماقت جوانیم بود که خودم را به خاطرش نمی بخشم میدانم که خوشبختی فقط یک بار به سراغ آدم می آید و وقتی می رود کارت ویزیت خود را می گذارد و ما تمام زندگی در به در به دنبالش می گردیم ولی هیچ کس نمی تواند نشانی که خوشبختی گذاشته است را پیدا کند پاییز عاشقانه ما هرگز تکرار نخواهد شد گذشته هر پاییز به دیدارمان می آید و در سکوت پشت شیشه پنجره می گرید روبن حق وردیان

2581_spring

تاریخ پرفراز و نشیب کشور کهنسالمان ، مردان بزرگی به خود دیده است. سرآمد بزرگان تاریخ ایران دو ابرمرد ، جاوید نام ، شاهنشاهان بزرگ ایران ساز اعلیحضرت رضاشاه بزرگ و شاهنشاه آریامهر ، خورشید تابان و جاودان تاریخ ایران زمین هستند.. یادشان را گرامی می داریم و راهشان را ادامه می دهیم.

خسرو پرویز گفت : درایران ، من هم اگر اشتباه کنم به دادگاه می روم. و تا آنجا بحث طول کشید که پِیک چیز جدیدِ دیگری برای گفتن نداشت، خسرو پرویز نامه را پاره کرد، و به پیک گفت ، اگر شما الان می خواهید راهِ انسانیت را پیدا کنید، ما 1100 سال پیش آنرا پیدا کرده ایم ...!!!

حکایتی آشنا: سنگرسازی برای دشمن خیالی انور خوجه چگونه آلبانی را به فقر و فلاکت انداخت؟ «انور خوجه» که یکی از پیچیده‌ترین رهبران تاریخ است، درست یک دهه قبل از انقلاب اکتبر در جنوب آلبانی دیده به جهان گشود. شخصی که در قرن بیستم، قرن انقلاب‌های سوسیالیستی، به مدت 40 سال بر آلبانی حکومت کرد. انور خوجه مانند اغلب مارکسیست-لنینیست‌ها، یادآور سال‌هایی است که شبح کمونیسم در قامت احزاب و حکومت‌های انقلابی بر نیمی از جهان مسلط شدند و بر بیرق‌های سرخ تمثال مارکس، انگلس، لنین و استالین نقش بست. آلبانی، سرزمینی که در حوزه بالکان و جنوب شرق اروپا واقع شده است، مانند اغلب ممالک اروپای خاوری از این قاعده مستثنی نبود. کشوری که در همسایگی ایتالیا و یونان قرار داشت اما عملاً در بلوک ایدئولوژیک مسکو تعریف می‌شد و تنها حزب کار آلبانی به رهبری انور خوجه در آن اجازه داشت هر کاری را که می‌خواهد، عملی کند. انور خوجه شخصی است که به این مکتب تا پایان عمر خود عالم و عامل بود و حتی در مقابل تجدیدنظرطلب‌ها (رویزیونیسم)، بر دفاع از میراث لنین و استالین تاکید می‌ورزید. او هرگونه خدشه بر مذهب خود (مارکسیسم-لنینیسم) را قویاً رد می‌کرد و خواستار آمادگی مداوم برای مقابله با امپریالیسم می‌شد. به همین خاطر است که عهد خوجه با نهضت ساخت سنگر گره خورده است. سنگرهایی که طی بیست سال آخر عمر او در سراسر آلبانی ساخته شدند تا مانعی بر سر راه نفوذ و ضربه امپریالیسم جهانی به دولت سوسیالیستی آلبانی شوند. انور خوجه مردی کتابخوان، خوش‌برخورد و خوش‌سیما بود اما زیر این لایه بیرونی، شخصیتی به غایت متعصب، بیگانه‌ستیز، بدگمان و خونریز آرمیده بود. از بخت بد مردم آلبانی، انور خوجه که خود را مارکسیست-لنینیست می‌نامید زمام امور این کشور را در پایان جنگ جهانی دوم به دست گرفت. انور خوجه 41 سال با قدرت کامل با مشت آهنین بر آلبانی حکم راند. الگوی انور خوجه در کشورداری استالین بود. افتخار می‌کرد که «ما کمونیست‌های آلبانی با موفقیت بسیار آموزه‌های استالین را به کار برده‌ایم». انور خوجه حتی بعد از مرگ استالین در 1953 همچنان به طرفداری از او و الگوبرداری از روش‌های سرکوب‌گرایانه او ادامه داد. و در پایان میراث خوجه برای آلبانی فقر و انزوا بود. این در ماهیت کمونیسم است که مانند شوره‌زار عمل می‌کند به‌طوری‌که نه‌تنها می‌تواند نهادهای خوب و مفید را از بین ببرد بلکه حتی مانع از پاگیری نهادهای مقوم رشد و توسعه شود. از طرفی رهایی مردم و نهادهای یک کشور از سوسیالیسم روسی مانند داستان اندی دوفرین در اثر سینمایی و جاودانه فرانک دارابونت یعنی رستگاری در شاوشنگ است. آنقدر سخت و ناممکن به نظر می‌رسد که جز با اراده‌ای پولادین خلاصی از آن ناشدنی است. آلبانی تحت حکومت خوجه همانند زندان شاوشنگ بود.

کشیشی که جهنم را خرید… در قرون وسطا کشیشان بهشت را به مردم می‌فروختند و مردم نادان هم با پرداخت هر مقدار پولی قسمتی از بهشت را از آن خود می ‌کردند. فرد دانایی که از این نادانی مردم رنج می‌برد دست به هر عملی زد نتوانست مردم را از انجام این کار احمقانه باز دارد تا اینکه فکری به سرش زد… به کلیسا رفت و به کشیش مسئول فروش بهشت گفت: قیمت جهنم چقدره؟ کشیش تعجب کرد و گفت: جهنم؟! مرد دانا گفت: بله جهنم. کشیش بدون هیچ فکری گفت: ۳ سکه مرد سراسیمه مبلغ را پرداخت کرد و گفت: لطفا سند جهنم را هم بدهید. کشیش روی کاغذ پاره ای نوشت: سند جهنم مرد با خوشحالی آن را گرفت از کلیسا خارج شد. مرد به میدان شهر رفت و فریاد زد: من تمام جهنم رو خریدم این هم سند آن است. دیگر لازم نیست بهشت را بخرید چون من هیچ کس را داخل جهنم راه نمی‌دهم…! بله اینطور بود که جهنم برای همیشه از اروپا رخت بربست و مـــــارتین لــوتر کشیشی بود که اینگونه جرقه انقلاب صنعتی را زد…

- از صبح زود مثل عنکبوت تار می‌تنی، دزدها و گردنه ‌گیرها و برادران قاچاقچی را بسوی خودت میکشی. کارت کلاه‌ برداری و شیادی است. گمان میکنی که پشت در پشت به این ننگ ادامه خواهی داد؟ اشتباه است. اگر تا یک نسل دیگر سرنوشت این مردم به دست شماها باشد، نابود خواهند شد. اگر دور خودتان دیوار چین هم بکشید، دنیا به سرعت عوض میشود. شماها کبک ‌وار سر خودتان را زیر برف قایم کردید. بر فرض که ما نشان ندهیم که حق حیات داریم، دیگران به آسانی جای ما را خواهند گرفت. آنوقت خداحافظ حاجی‌آقا و بساطش. اما آسوده باش. آنوقت تخم و ترکه ‌ات هم توی همین گوری که برای همه می‌کنی، به درک واصل خواهند شد. اگر با پولت به خارجه هم فرار بکنی، حالا محض مصلحت روزگار تو رویت لبخند میزنند، اما فردا بجز اخ و تف و اردنگ چیزی عایدت نمیشود و همه‌جا مجبوری مثل گربه کمر شکسته این ننگ‌ را به دنبال خودت و نسلت بکشانی. - خجالت بکش، خفه شو! - وقتی که آدم سر چاهک "ساخت حاجی‌آقاها" نشسته از مگس‌های آنجا خجالت نمیکشه. حاجی آقا صادق هدایت

مردمان بی لیاقت ما مردمان بی لیاقتی هستیم این بی لیاقتی شامل خودمان هم میشود با انگشت دیگران رامتهم می کنیم...درحالی نوک انگشتمان به خودمان هم اشاره دارد خود نیز محکومیم در یک دورهمی روشنفکری نشسته بودم یکی از حضار ملکه عزیز را پایه گذار ورود توده ای ها و چپ گرا ها عنوان کردند... سخنی که ریشه اش از زبان یکی از سران توده (احسان طبری) برای اولین بار عنوان شده..ایشان در سالهای میانی دهه سی ملکه را در یک راهپیمایی دانشجویی در فرانسه آنهم در سنین نوجوانی ایشان(شانزده یا هفده سالگی!!) مشاهده کرد  حال این شایعات را درباره ایشان و برای بدگمان کردن دوستداران ایشان عنوان نمودند... متاسفانه...ما هیچگاه نخواستیم تعصبات را کنار بگذاریم نمیخواهیم ببخشیم درحال جنگ دائمی هستیم خودمان با خودمان!! واگر بقدرت رسیدیم با دنیا! کشورهای غربی که سالهاست ما راچپاول کرده اند را توتم کرده ایم...و پیشرفتشان برایمان کمال آرزوست.... درحالی که آنها کشورشان را از ویرانه های ما ساختند فقر ما برای آنها خوشبختی آورد... نفت و گاز رایگان از ما ... کارگر ارزانِ تُرک ...کشور آلمان را قطب صنعت اروپا کرد... این ها و بیشتر از این را شاه می دانست و هشدار داده بود ... اما جهل و بی شعوری اکثریتی از جامعه و حماقت جامعه به  اصطلاح روشنفکر از آستین سردمداران کنفرانس گوآدلوپ و شب شعر گوته در سفارت آلمان بیرون زد و ما را به 1400 سال قبل برد... وبی فرهنگی و بی ثباتی امروز ما هم بهترین موهبت برا ادامه چپاولگری آنهاست ... ایکاش جامعه روشنفکرنما در دوران باشکوه پهلوی به جای مبارزات احمقانه با حکومت ...برای روشنگری مردم به همسوئی با شاه همت میگماشتند... تا امروز در چنگال عنکبوت مقدس گرفتار نبودیم....

فتح هند افتخاری نبود.  برای من دستگیری متجاوزان و سرسپردگانی مهم بود که ۲۰ سال کشورم را ویران ساخته و جنایت و غارت را حد کمال بر مردم سرزمینم روا داشتند. اگر بدنبال افتخار بودم سلاطین اروپا را به بردگی میگرفتم؛ که آن هم از جوانمردی و خوی ایرانی من به دور بود... نادرشاه به نقل از کتاب تاریخ سیاسی و نظامی دوران نادرشاه؛ ابوتراب سردادور.

ما پادشاه را کشتیم وسعی کردیم دنیا را تغییر بدهیم... حالا تنها چیزی که گیرمان آمده، یک پادشاه جدید است که از قبلی بهتر نیست! اینجا سرزمینی است که برای آزادی جنگیدیم ولی حالا برای نان می‌جنگیم!! ویکتور هوگو بینوایان

انشای یک دانش آموز، در مورد "پول حلال" نان حلال خیلی خیلی خوب است. من نان حلال را خیلی دوست دارم. ما باید همیشه دنبال نان حلال باشیم، مثل آقا تقی. آقاتقی یک ماست‌بندی دارد.او همیشه پولِ آبِ مغازه را سر وقت می‌دهد تا آبی که در شیرها می‌ریزد، حلال باشد. آقا تقی می‌گوید: آدم باید یک لقمه نان حلال به زن و بچه‌اش بدهد تا فردا که سرش را گذاشت روی زمین و عمرش تمام شد، پشت سرش بد و بیراه نباشد . دایی من هم کارمند یک شرکت است. او می‌گوید: تا مطمئن نشوم که ارباب رجوع از ته دل راضی شده، از او رشوه نمی‌گیرم. آدم باید دنبال نان حلال باشد. دایی‌ام می‌گوید: من ارباب رجوع را مجبور می‌کنم قسم بخورد که راضی است و بعد رشوه می‌گیرم! داییم می‌گوید : تا پول آدم حلال نباشد، برکت نمی‌کند. پول حرام بی‌برکت است. ولی پدرم یک کارگر است و من فکر می‌کنم پولش حرام است؛ چون هیچ‌وقت برکت ندارد و همیشه وسط برج کم می‌آورد. تازه یارانه‌ها را خرج می‌کند و پول آب و برق و گاز را نداریم که بدهیم. ماه قبل، برق ما را قطع کردند، چون پولش را نداده بودیم دیشب میخواستم به پدرم بگویم: کاش دنبال یک لقمه نان حلال بودی !

هنگامی که جامعه‌ای به دروغ‌ گوییِ سازمان یافته روی آورد و دروغ گفتن تبدیل به اصل کلّی شود و به دروغ گفتن در موارد استثنایی و جزئی اکتفا نکند؛ "صداقت" به خودی خود تبدیل به یک عمل سیاسی می شود و گوینده‌ حقیقت ، حتی اگر به دنبال کسب قدرت یا هیچ منفعتی دیگر هم نباشد، یک کنشگر سیاسی محسوب می شود ! در چنین شرایطی شما نمی توانید از سیاست کناره بگیرید و راه خود را بروید. شما ناچارید یکی از این دو راه را انتخاب کنید : یا به تشکیلات دروغ می پیوندید یا یک مخالف سیاسی محسوب می شوید ! هانا آرنت حقیقت و سیاست

شهر سوت و کور بود و همه مردم به درد کری و لالی گرفتار بودند، زجر می‌کشیدند و یک دسته کر و کور و احمق پولدار و ارباب دسترنج آنها را می‌خوردند. همه‌جا کشتزار خشخاش بود و از تنوره کارخانه‌های عرق‌کشی شب و روز دود درمی‌آمد. در آنجا نه کتاب بود نه روزنامه و نه ساز و نه آزادی! پرنده‌ها از این سرزمین گریخته بودند و یک مشت مردم کر و لال در هم می‌لولیدند و زیر شلاق و چکمه جلادان خودشان جان می‌کندند. احمدک دلش گرفت، نی‌لبکش را درآورد و یک آواز غم‌انگیز زد. دید همه با تعجب به او نگاه می‌کنند. فقط یک شتر لاغر و مردنی آمد به سازش گوش داد. آب زندگی صادق هدایت

در ته چشمهای او یک روح انسانی دیده می شد, در نیم شبی که زندگی او را فراگرفته بود یک چیز بی پایان در چشمهایش موج می زد و پیامی باخود داشت که نمی شد آنرا دریافت... همه محض رضای خدا او را می زدند و به نظرشان خیلی طبیعی بود سگ نجسی را که مذهب نفرین کرده و هفتاد جان دارد برای ثواب بچزانند... همه توجه او منحصر به این شده بود که با ترس و لرز از روی زبیل, تکه خوراکی به دست بیاورد و تمام روز را کتک بخورد و زوزه بکشد, این یگانه وسیله دفاعی او شده بود. سابق, او با جرات, بی باک, تمیز و سرزنده بود, ولی حالا ترسو و توسری خور شده بود, هر صدایی که می شنید و یا چیزی نزدیک او تکان می خورد, به خودش می لرزید, حتی از صدای خودش وحشت می کرد. اصلا او به کثافت و زبیل خو گرفته بود. تنش می خارید, حوصله نداشت که کک هایش را شکار بکند ویا خودش را بلیسد. او حس می کرد که جزو خاکروبه شده و یک چیزی در او مرده بود, خاموش شده بود.از وقتی که در این جهنم دورافتاده بود, دو زمستان می گذشت که یک شکم سیر غذا نخورده بود, یک خواب راحت نکرده بود, شهوتش و احساساتش خفه شده بود, یک نفر پیدا نشده بود که دست نوازشی روی سر او بکشد, یک نفر توی چشمهای اونگاه نکرده بود.گرچه آدمهای اینجا ظاهرا شبیه صاحبش بودند, ولی به نظر می آمد که احساسات و اخلاق و رفتار صاحبش با اینها زمین تا آسمان فرق دارد.

داستان کوتاه گل گل به چه درد می‌خوره. خشک می‌شود و می‌ریزش دور. هندوانه خوب است. کمپوت خوب است. تازه کمپوت هم خوب نیست. میوه تازه بهتر است. سیب و گلابی وانگور و انار. مادر گفت: نه انار خوب نیست. خوردنش سخت است. ممکن است آبش بچکد روی ملافه‌های سفید. ببین چه جور همه چیز تمیز است. این جا صبح به صبح ملافه‌ها را عوض می‌کنند. خودم دیدم. اما عباس گریه کرد و گفت: من گل میخوام. سبد بزرگ گل. مثل آن سبد. ببین برای مریض کناریم چه سبد گلی آوردند. آن وقت شما برای من هندوانه آوردید. همه دورعباس جمع بودند. خاله عمه پسرعمو دخترخاله زهره. زهره گفت: خب چه عیبی دارد برایش گل بیاوریم. دفعه بعد برایت گل می‌آوریم. – شاید تا دفعه بعد مرخصم کردند. من گل می‌خواهم. مادر گفت: – گل مصنوعی می‌آوریم که بماند. وقتی هم مرخص شدی با خودمان می‌آوریمش خانه. می‌گذاریمش روی کمد. – نه من گل درست و حسابی می‌خواهم. این جا تو این بیمارستان همه گل تازه می‌آورند. هیچ کس هندوانه نمی‌آورد. پدر هندوانه را پاره کرد: – هندوانه که خیلی دوست داری. جگرت حال می‌آید. ببین چه قدر رسیده و سرخ است! پدرگفت: ((ببین چه قدر رسیده وسرخ است!)) وگل هندوانه را گذاشت تو دهانش. گل بزرگ بود. آبش ازدوطرف دهان زد بیرون. روی ریشش راه کشید. مادراشاره کرد که با دستمال کاغذی دهانش را پاک کند. پرستارهای جوان وخوش لباس وخوش خنده می‌آمدند کنار تخت عباس نگاهی به همراهانش می‌کردند وبا پوزخندی رد می‌شدند. تا به حال این جور مریض و ملاقات کننده هایی نداشتند. یکی یکی به هم خبر می‌دادند بروید اتاق ۴۳ ببینید چه بساطی راه انداخته اند. بیماران بیمارستان آدمهای پول دار و آن چنانی بودند. بیمارستان گرانی بود. ملاقاتی‌های عباس روستایی‌های فقیر حاشیه شهر بودند. هرگز پایشان به این جور بیمارستان‌ها کشیده نشده بود. راننده آقای دکتر رضایی آمد به ملاقات عباس. با پدر و مادر عباس چاق سلامتی کرد ودست زد پشت عباس که: – چطوری شازده. خیلی خوش می‌گذرد نه؟ شانس آوردی که آدم خوبی زد بهت. هر کس دیگر بود فرار می‌کرد. هم آدم خوبی است هم دل رحم است. فقط عیبش این است که خیلی گرفتار است. روزی دو تا عمل می‌کند. گفت من بیایم بهت سر بزنم. این بیمارستان مال یکی از دوستانش است. بهت که می‌رسند چیزی نمی‌خواهی؟ و دست کرد توی جیبش و چند اسکناس گذاشت زیر بالش عباس. – بیا هر چه خواستی برای خودت بخر. انشاءالله تا چند روز دیگر مرخص می‌شوی. بعد رو کرد به پدرعباس: -شما هم رضایت بده. سخت نگیر. عباس گفت: -برو برام سبد گل بخر. مثل سبد گلی که بالای تخت آن مریض است. دلم می‌خواهد مثل همه مریض‌ها من هم گل داشته باشم. -باشد. ولی قیمتش خیلی زیاد می‌شود. می‌دانی آن سبد گل چه قدر گران است؟ مادر گفت: -پولش را بدهید. گل می‌خواهد چه کار؟ فردا خراب می‌شود می‌ریزد دور. عباس لج کرد: -من گل می‌خواهم. راننده رفت و از گل فروشی روبه روی بیمارستان دسته‌ای گل گرفت و آورد گذاشت بالای سرعباس. عباس نگاهی به گل کرد ولبخند زد. زیر لب گفت: «من سبد بزرگ گل می‌خواستم.» و صورتش را چسباند به تشک. پرستاری آمد و به عباس قرص داد. عباس گفت: -خانم گلدانی بیاور و گل مرا بگذار توی گلدان آب هم بریز که تازه بماند. آن قدر طول نکشید که دسته گل عباس رفت توی گلدان. ساقه گل‌ها توی آب بود. عباس عینکش را زد و گلش را نگاه کرد. صدا توی بیمارستان پیچید: «از ملاقات کنندگان محترم خواهشمندیم بیمارستان را ترک کنند.وقت ملاقات تمام شد». پدر و مادر وباقی ملاقات کنندگان رفتند. راننده هم رفت. موقع رفتن گفت: -آقای دکتر خودشان فردا می‌آیند بهت سر می‌زنند. کاری نداری؟ -نه. عباس خوشحال بود. مثل باقی بیماران گل تازه و شاداب داشت. گرچه سبد بزرگ گل آن جور که اومی خواست نبود. دور تخت بغل دستی‌اش پراز گل بود. شب به عباس مسکن زدند و قرص خواب دادند. خدا رحم کرده بود فقط پایش شکسته بود وسرش خورده بود به جدول. دو روز بیهوش بود. عکس گرفته بودند و دیده بودند که به خیر گذشته است. مادرش گفته بود«از بس سربه هوایی. آخر آدم توی خیابان به لانه هایی که توی درخت است چه کار دارد»! عباس هرروز که از مدرسه می‌آمد سرش را بالا می‌گرفت و لانه‌ها را می‌شمرد. از یکی شان صدای جیک جیک جوجه می‌آمد که اتوموبیلی زد بهش. عباس صبح که از خواب برخاست. اول گلش را نگاه کرد. خودش را کشاند بالا وگل را بو کرد. پرستار آمد کمکش کرد و بردش دست شویی. وقتی راه می‌رفت سرش درد می‌کرد وگیج می‌خورد. پرستار گفت: «کم کم خوب می‌شوی. ببین حالت بهتر ازدیروز است». روز بعد از دست شویی که برگشت چشمهایش سیاهی رفت. افتاد روی تخت. پرستار ملافه را کشید رویش. بعد پایین ملافه را بالا زد و بهش آمپول زد. دردش گرفت. اما خوابید. بیدار که شد سرش را بلند کرد. عینکش را زد و دید گلش نیست!! -گلم کو؟؟.دسته گلم کو؟ نه گل بود و نه گلدان. پرستار گفت: -آمدند تمیز کردند. گلت را انداخته اند تو سطل آشغال. -چرا؟ -خراب شده بود. بالای تخت بغل دستی‌اش پر از سبد گل تازه بود. سبدهای جورواجور بزرگ وکوچک همه رنگ. هر روز ملاقاتی‌ها سبد‌های تازه می آوردند. عباس زد زیر گریه : -من گلم را می‌خواهم. بیمار بغل دستی که پسرکی خوش رو بود گفت: -هر کدام از سبدهای مرا خواستی مال تو. بگذار بالای سرت. -نه من گل خودم را می‌خواهم. چرا انداختنش دور؟ -آن دیگر به درد نمی‌خورد. رئیس بیمارستان اگر ببیند بالای سر مریضی گل پژمرده و خشکیده است دعوا می‌کند. می‌گوید کلاس بیمارستان پایین می‌آید. عباس زار می‌زد. بیمارستان را گذاشته بود روی سرش: -من گلم را می‌خواهم. گل خودم را. پرستار گفت: گریه نکن. خودم یک دسته گل قشنگ و تازه برایت می‌آورم. -نه من گل خودم را می‌خواهم. -گل که با گل فرق نمی‌کند. مگر گل تو چه جوری بود؟ -رویش پروانه می‌نشست خودم دیدم. پرستار به او آمپول زد. عباس عینکش را زد. چشمهایش را بست وبه خواب رفت. بر گرفته از کتاب پلو خورش-چاپ مهر۱۳۸۶-مرادی کرمانی.

مردمان اینجا همه هم اینطور نیستند. خیلی از آنها اگر معالجه بشوند و مرخص بشوند بدبخت خواهند شد. مثلا این صغرا سلطان که در زنانه است، دو سه بار می‌خواست بگریزد، او را گرفتند. پیرزن است اما صورتش را گچ دیوار می‌مالد و گل شمعدانی هم سرخابش است. خودش را دختر چهارده ساله می‌داند، اگر معالجه بشود و در آینه نگاه بکند سکته خواهد کرد، بدتر از همه تقی خودمان است که می‌خواست دنیا را زیر و رو بکند و با آنکه عقیده‌اش اینست که زن باعث بدبختی مردم شده و برای اصلاح دنیا هر چه زن است باید کشت، عاشق همین صغرا سلطان شده بود.

اگر عشق واقعى است، پس به همان روشى با آن رفتار کن که با یک گیاه رفتار مى کنى تغذیه اش کن،و در برابر باد و باران از آن محافظت کن. هر کارى را که مى توانى کاملا انجام دهى. اما اگر عشق واقعى نیست، در این صورت بهترین کار این است که به آن بى توجهى کنى تا پژمرده شود ! حال و هواى عجیب در توکیو هیرومی کاواکامی

صبح سوار بر قطار ستارگان سحرگاهی از راه رسید تو نیامدی گنجشک‌های منتظر دور خانه‌ی من نشستند و به هر سایه به خود لرزیدند تو نیامدی شعر از دلم به دهانم از لب‌هایم به دلم پر کشید تو نیامدی... شمس لنگرودی

یک جهانگرد تعریف می کرد در یکی از روستاهای اسپانیا وارد قهوه خانه ای شده و برای خودم و همراهم قهوه سفارش دادم. در‌ حالی که منتظر سفارش مان بودیم در کمال تعجب دیدم که بعضی از مشتری های این قهوه خانه می آیند و سفارش دو قهوه یا دو تا چایی می دهند در حالی که یک نفر هستند و می گویند یکی برای خودم یکی‌ برای دیوار. بعد از اینگونه سفارش ها پیش خدمت یک‌ برگه کوچک چای یا قهوه می نوشت و به دیوار می چسپاند و دیوار پر بود از اینگونه برگه ها. در حالی که در‌ حیرت بودم از اینگونه سفارش ها و در ذهنم هزاران فکر به وجود آمده بود که دلیل این کارها چیست و اصلا چه معنی می دهد؟ در همین افکارها بودم که ناگهان یک آدم فقیر و ژنده پوش وارد قهوه خانه شد و سفارش یک قهوه را اینگونه داد. ببخشید یک قهوه از حساب دیوار! و پیش خدمت یکی از اون کاغذها را که قهوه نوشته شده بود را بر داشت و پاره کرد و قهوه را به مرد فقیر داد بدون آن که از مرد پولی بگیرد. من در خیال خود در این اندیشه بودم که آیا فقط ما به بهشت می رویم!

فرنگیان شراب را حلال می دانند ، و کم می خورند . و ما حرام می دانیم ، و بسیار میخوریم...! محمد علی جمالزاده خلقیات ما ایرانیان

پادشاه گفت: من دنیا را فتح کردم ولی روزی رسید زمان مرا تصاحب کرد و من شکست خوردم . پس از آن رها شدم هربرت کریم مسیحی عکس (نقش رستم) سایه سنگهای شکسته، کرانه محو آسمان، ستاره‌هایی که بالای سرم می‌درخشیدند و بهم چشمک میزدند جلو خاموشی باشکوه جلگه، میان این ویرانه‌های اسرارآمیز و آتشکده‌های دیرینه مثل این بود که محیط، روان همه گذشتگان و نیروی فکر آنها که بالای این دخمه‌ها و سنگهای شکسته پرواز میکرد، مرا وادار کرد، یا بمن الهام شد، چون بدست خودم نبود، من که به هیچ چیز اعتقاد نداشتم بی‌اختیار جلو این خاکستری که دود آبی‌فام از روی آن بلند میشد زانو بزمین زدم و آنرا پرستیدم! نمیدانستم چه بگویم ولی احتیاج به زمزمه کردن هم نداشتم، شاید یک دقیقه نگذشت که دوباره بخودم آمدم اما مظهر آهورامزدا را پرستیدم – همانطوریکه شاید پادشاهان قدیم ایران آتش را می‌پرستیدند، در همان دقیقه من آتش‌پرست بودم. حالا تو هرچه میخواهی درباره من فکر بکن. شاید هم سستی و ناتوانی آدمیزاد است!  آتش پرست  صادق هدایت

ترسناک تر از موشک های ایران، این ستون های استوار و رو به آسمان است گویی هنوز بعد از هزاران سال برای دنیا و دشمنان پیامی دارند. ما هزاران سال خرد شده ایم ،به یغما رفته ایم ، آتش گرفتیم اما استوار بر این خاک همچنان مانده ایم و می مانیم. من وطن پرستی را از نجواهای این سنگها آموختم هربرت کریم مسیحی

ԱՎԵՐԱԿ Որպես վաղեմի մի ավանդություն Կամ շքեղ երազ անմեղ մանկության, Կենդանանում է այսօր իմ մտքում Խրոխտ ավերակն նախնյաց մեծության. Այստեղ բեկորներ վսեմ արվեստի, Այնտեղ հիշատակն արքունի փառաց, Եվ վկայարան սրբազան ուխտի, Եվ տխուր հետքը մեծաշուք կենաց... Օ՜հ, այսպես ողջ մեր կյանքն է վաղանցիկ, Ողջը լոկ ծաղր է անսիրտ բնության, Եվ սեր, և հրճվանք համայն գեղեցիկ Զոհ է ավերի և մոռացության, Ինչպես պատրանքը հեշտասիրության, Ինչպես գրգիռը պատանու արյան, Խաբուսիկ ժպիտն աշնան արևու, — Բոլո՛րը վաղն է անհետանալու։ 1884 ویرانه چون داستانی قدیمی و کهن یا چون رویای پاک کودکانه در اندیشه ام پدیدار می شود نگاره با شکوه ویرانه های قدیم. بقایای هنر های زیبا در این جا یادگار شکوهمند قصر های قدیم گواهان میثاق مقدس و ردپای غم انگیز تاریخ پر افتخار... آه ، همه زندگی ما چنین گذشت در برابر پوز خند طبیعت قهار زیبایی و خوشی ها همه قربانی ویرانی و فراموشی، چون شباب فریبنده جوانی چون خروش خون نو جوان خنده فریبنده برگریزان همه و همه ناپدید گردد فردای شامگاهان هوانس هوانیسیان  (1929-1864)

ببین چه خورشیدی است، چه روز درخشانی است. باید بتوان قدر خورشید و پرتو آن را دانست. باید بتوان از نور خورشید مهربان لذت برد.می بینی؟ خورشید این نعمت بزرگ را مجانی به آدم می دهد... ماردیروس ساریان Նայի՛ր, ի՜նչ արև է, ինչքա՜ն պայծառ օր է: Պետք է կարողանալ գնահատել արևը, նրա շողերը… Պետք է կարողանալ վայելել բարի արևի լույսը, տեսնո՞ւմ ես, արևն այդ մեծ պարգևը ձրի է տալիս մարդուն…: Մ. Սարյան

Սիրտըդ, որպես վառ ատրուշան, պահիր վառ, Սիրտըդ հրկեզ, մթնում դաժան, պահիր վառ։ Սիրտըդ խանդոտ, հրաբորբոք, պահիր վառ, Խինդդ տենդոտ, սիրտըդ վահան, պահիր վառ։ Չար աշխարհի խավարի դեմ պահիր վառ, Որպես դրոշ արնանըման, պահիր վառ։ Հեռվում անտուն, եղիր խնդուն, պահիր վառ, Սիրտըդ հուրհուր — վարդըդ վառման պահիր վառ։ Վահան Տերյան   قلبت را چون آتشکده ای تابان روشن نگه دار قلب فروزانت را در ظلمت جبار روشن نگه دار قلبت را ملتهب و شعله ور، روشن نگه دار خوشی ات پرشور، قلبت را سپر، روشن نگه دار در برابر دنیای ظالم روشن نگه دار چون پرچمی خون رنگ، روشن نگه دار در دورهای بی خانمان سرخوش باش و روشن نگه دار قلبت را سوزان، گُلت را رخشان، روشن نگه دار  واهان دِریان

"جای نومیدی نیست" تا آن هنگام که ستارگان می درخشند جای نومیدی نیست، تا آن هنگام که شبها بر برگها شبنم می نشانند و آفتاب چهره صبح را زرین می کند جای نومیدی نیست، هر چند که سیل اشک بر گونه ها روان شود. وقتی تو آه می کشی، بادها آه می کشند و زمستان غصه خود را چون برف بر گور برگهای پاییزی فرو می بارد، اما زمین بار دیگر زنده می شود و سرنوشت تو از کائنات جدا نیست، پس همچنان در سیر و سفر باش و اگر چندان شاد و سرخوش نیستی نومید و دلشکسته نیز مباش. امیلی برونته   "Sympathy" There should be no despair for you While nightly stars are burning; While evening pours its silent dew, And sunshine gilds the morning. There should be no despair - though tears May flow down like a river: Are not the best beloved of years Around your heart forever? They weep, you weep - it must be so; Winds sigh as you are sighing, And Winter sheds its grief in snow Where Autumn's leaves are lying: Yet, these revive, and from their fate Your fate cannot be parted: Then, journey on, if not elate, Still never broken-hearted! "Emily Bronte"

Վահագն Դավթյան ՃԱՆԱՊԱՐՀ Աշուն է ուշ... ճամփիս վրա  Բարդիները կանգնել շարքով,  Սրսփում են կապույտն ի վեր  Մի ոսկեվոր հոգեվարքով:   Ես վաղուց եմ ընկել ճամփա, Խենթ որոտներ կային օդում, Լեռան շուրթին շանթերը շեկ  Աստղեր էին ասես զոդում:   Զրնգում էր մի զով քամի, Վրնջում էր մի հովատակ, Եվ ինձ առած տանում էին Անհայտության հովիտը տաք:   Ու ես հավքեր էի տեսնում` Փետուրներին կապույտ ու բոց, Կտուցներին՝ երկինքն արար Իբրև հսկա մի ծլվլոց :   Իսկ ծաղիկներն այնքան անհայտ,  Զարմանալի էին այնքան,  Որ թվում էր դաշտում ցրված  Երազանքներ են մանկական:   ...Հիմա արդեն աշուն է ուշ, Իր հեռավոր մթնշաղից Ձին դոփում է որպես կարոտ, Քամին զնգում որպես թախիծ:   Գնում եմ ես... Աշնան բարդին  Գլխին առել ոսկե մի խույր,  Խոսք է հուշում ինձ շշուկով,  Ու շշուկը շա՜տ է տխուր... 1975թ.

Tom Odell - Another Love میخوام ببرمت یه جایى که بدونى بهت اهمیت میدم اما هوا خیلى سرده و نمیدونم کجا بریم برات گل نرگس با یک روبان خوشگل آوردم اما دیگه مثل بهار سال گذشته گل نمیدن..... Մի ուրիշ սեր Ուզում եմ քեզ տանել հեռուներ, որ զգաս՝ կարևոր ես Բայց այնքան ցուրտ է ու չգիտեմ էլ թե որտեղից է քամին փչում Մի փունջ սիրուն նարգիզներ եմ բերել քեզ համար Բայց նրանք չեն ծաղկում ինչպես անցած ամառ: Ես ուզում եմ համբուրել քեզ, երջանկացնել քեզ Ես այնքան եմ հոգնել իմ երեկոները կիսելուց Ուզում եմ լաց լինել ու ուզում եմ սիրել Բայց արցունք չկա էլ աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս Ու եթե ինչ-որ մեկը քեզ նեղացնի, ես ուզում եմ կռվել Բայց ձեռքերս ջարդվել են, ու ոչ մի անգամ Ուրեմն ես կօգտագործեմ ձայնս, կլինեմ գրողը տանի կոպիտ, Բառերը միշտ են հաղթում, բայց ես գիտեմ՝ կպարտվեմ Ու ես կերգեի քեզ համար, որը կլիներ միայն իմն ու քոնը Բայց ես երգել եմ բոլորս երգերս ուրիշ սրտի համար Ուզում եմ լաց լինել ու ուզում եմ սիրել սովորել Բայց արցունք չկա էլ աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս Ուզում եմ երգել քեզ համար մի երգ, որը կլինի մերը Բայց ես երգել եմ բոլորս երգերս ուրիշ սրտի համար Ուզում եմ լաց լինել ու ուզում եմ սիրահարվել Բայց արցունք չկա էլ աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս Մի ուրիշ սիրուց հետո, ուրիշ սիրուց Չկա էլ արցունք աչքերումս

Winter2022

می‌خواهید بدانید چرا واکسی شده‌ام؟ خیلی ساده است. خواستم کاری کنم تا به مردم بفهمانم که پیش از آنکه صاحب افکار زیبا باشند، صاحب پا هستند! بسیاری از آدمها در این آسمانخراش این را از یاد برده‌اند. اگر مثل من روزی صد تا کفش واکس بزنند، شاید به یاد آورند که پای آدمی روی زمین است و نه در ابرها. مردی با کبوتر رومن گاری

ضَحّاک یا اژدهاک ، نام وی در اوستا به صورت اژی‌دَهاک آمده‌است و معنای آن «مار اهریمنی» است. به گفته ثعالبی نیشابوری در تاریخ ثعالبی نام ضحاک از واژه اژدهاک که به معنای مار بزرگ است گرفته شده‌است و یمنیان او را از خود می‌دانند و از وجود او بر خود می‌بالند. در شاهنامه پسر مرداس از تبار اعراب و فرمانروای دشت نیزه ‌وران است. او پس از کشتن پدرش بر تخت می‌نشیند. ایرانیان که در روزگار جمشید پادشاه ایران در ناز و نعمت میزیستند از سرخوشی بسیار، به نزد ضحاکِ تازی می‌روند و به کمک او جمشید را کنار زده و به سودای نان و آب و مسکن مجانی ضحاک را به پادشاهی می رسانند. اهریمن، آشپز ضحاک، دو بوسه بر دوش ضحاک می‌دهد و دو مار از جای بوسه‌ها بیرون می‌جهد. پس از این واقعه اهریمن نسخه‌ای تجویز می‌کند که باید هر روز مغز دو جوان را خوراک مارها سازد تا گزندی به او نرسد.

پدرم بیماری قلبی داشت. دکترش گفت کار زیادی نمی‌شود برایش کرد. فقط مواظب استرسش باشید. تشکر کردم و رفتم طرف در. دکتر صدایم کرد. آرام گفت: ببین! همیشه توی جیب روی قلبش پول بیشتری بذار که هر وقت درد گرفت حس کنه اونقدر پول داره که بتونه بره بهترین بیمارستان شهر. این حرف را هجده‌سال پیش استادم گفت. هجده‌سال عمری است. اما الان بیشتر از هر وقت دیگری قبولش دارم. اینکه آدم «ایمان، تقوا و عمل صالح» داشته باشد خوب است اما این روزها اگر بخواهم به یک نفر توصیه ‌ای بکنم می‌گویم سعی کن پولدار بشی! گولمان زدند که پول خوب نیست. علم بهتر است و آدم‌های پولدار آخرش بدبخت میشن و بچه‌هاشون معتاد میشن. پولدارها خیلی افسردن، قرص می‌خورن و خودکشی میکنن و اصلاً پول چرک کف دسته و ... اما افسانه است. ساخته‌اند که دست زیاد نشود! وقتی پول دارید احترام اجتماعی دارید، روی سیبیل ناصرالدین شاه هم می‌توانید نقاره بزنید. وکیل و وزیر و نظمیه‌چی که سهل است. غذای سالمتری می‌خورید، کمتر مریض می‌شوید، لازم نیست تا بوق سگ برای یک لقمه نان بدوید، آب میوه می‌خورید، پوستِ ‌تان بهتر می‌شود، ورزش می‌کنید، روز به روز به اذن الهی خوش‌تیپ ‌تر می‌شوید. کار خیر می‌کنید، جاهای خوب بهشت را رزرو می‌کنید. لازم نیست اخبار گوش بدهید، هیچ اهمیتی ندارد چه کسی رئیس‌ جمهور است. شما پول دارید. هوا پس شد بچه‌هایتان را می‌فرستید جای امن(کانادا!)، بدتر شد خودتان هم می‌روید. وقتی پول دارید، خیابان که بوی خون گرفت می‌روید پاریس خرید می‌کنید. می‌شوره میبره به خدا! گرمِ ‌تان شد می‌روید سوئیس اسکی می‌کنید، سردتان شد می‌روید دُبی حمام آفتاب می‌گیرید. ایران بهشت پولدارهاست. پولدار شوید. اینکه می‌گویند همه می‌میرند هم خیلی حقیقت ندارد. همه می‌میریم اما تفاوت در جنس کیف! و کیفیت مدت زندگی است. آدم اسهال بگیرد و در سی‌سالگی ریق رحمت سر بکشد، فرق دارد با اینکه در نود سالگی وقتی پرستارهای زیبارو دورش را گرفته‌اند به ملکوت اعلی بپیوندد. آمار نشان می‌دهد پولدارها بیشتر عمر می‌کنند. گول چند نفری که زود می‌میرند را نخورید. اینها مثل چند دیکتاتوری هستند که در همین جهان تاوان داده‌اند. باقی‌ دیکتاتورها سُر و مُر و گنده حالشان را کرده‌اند. اینکه چطور پولدار شویم داستان دیگری است. هر وقت یاد گرفتم یادتان می‌دهم.  بچه پولدار

روستايي فقيري که از تنگدستي و سختي معيشت جانش به لب رسيده بود، نزد آخوند ده رفت و گفت: آملا، فشار زندگي آنقدر مرا در تنگنا قرار داده که به فکر خودکشي افتاده ام. از روي زن و بچه هايم خجالت مي کشم، زيرا حتي قادر به تامين نان خالي براي آنان نيستم. با زن، شش فرزند قد و نيم قد، مادر و خواهرم در يک اتاق کوچک مخروبه زندگي مي کنيم، که با هر نم باران آب به داخل آن چکه مي کند. اين اتاق آنقدر کوچک است که شب وقتي چسبيده به هم در آن مي خوابيم، پاي يکي دو نفرمان از درگاه بيرون مي ماند. ديگر ادامه اين وضع برايم قابل تحمل نيست... پيش تو، که مقرب درگاه خدا هستي، آمده ام تا نزد او شفاعت کني که گشايشي در وضع من و خانواده ام حاصل شود.آخوند پرسيد:از مال دنيا چه داري؟ روستايي گفت:همه دار و ندارم يک گاو، يک خر، دو بز، سه گوسفند، چهار مرغ و يک خروس است.آخوند گفت:من به يک شرط به تو کمک مي کنم و آن اين است که قول بدهي هرچه گفتم انجام بدهي.روستايي که چاره اي نداشت، ناگزير شرط را پذيرفت و قول داد....آخوند گفت:امشب وقتي خواستيد بخوابيد بايد گاو را هم به داخل اتاق ببري. روستايي برآشفت که: آملا، من به تو گفتم که اتاق آنقدر کوچک است که حتي من و خانواده ام نيز در آن جا نمي گيريم. تو چگونه مي خواهي که گاو را هم به اتاق ببرم؟!آخوند گفت: فراموش نکن که قول داده اي هر چه گفتم انجام دهي وگرنه نبايد از من انتظار کمک داشته باشي.صبح روز بعد، روستايي پريشان و نزار نزد آخوند رفت و گفت: ديشب هيچ يک از ما نتوانستيم بخوابيم. سر و صدا و لگداندازي گاو خواب را به چشم همه ما حرام کرد.آخوند يکبار ديگر قول روستايي را به او يادآوري کرد و گفت:امشب علاوه بر گاو، بايد خر را نيز به داخل اتاق ببري.چند روز به اين ترتيب گذشت و هر بار که روستايي براي شکايت از وضع خود نزد آخوند مي رفت، او دستور مي داد که يکي ديگر از حيوانات را نيز به داخل اتاق ببرد تا اين که همه حيوانات هم خانه روستايي و خانواده اش شدند! روز آخر روستايي با چشماني گود افتاده، سراپاي زخمي و لباس پاره نزد آخوند رفت و گفت که واقعا ادامه اين وضع برايش امکان پذير نيست!آخوند دستي به ريش خود کشيد و گفت: دوره سختي ها به پايان رسيده و به زودي گشايشي که مي خواستي حاصل خواهد شد. پس از آن به روستايي گفت که شب گاو را به مسجد روستا نزد من بسپار! ماجرا در جهت معکوس تکرار شد و هر روز که روستايي نزد آخوند مي رفت، به او مي گفت که يکي ديگر از حيوانات را به نزد وی در مسجد روستا ببرد! تا اين که آخرين حيوان، خروس را نیز به ملا بخشید.روز بعد وقتي روستايي نزد آخوند رفت، آخوند از وضع او سئوال کرد و روستايي گفت: خدا عمرت را دراز کند آملا، پس از مدتها، ديشب خواب راحتي کرديم. به راستي نمي دانم به چه زباني از تو تشکر کنم!!. آه که چه راحت شديم. آخوند گفت: خواهش می‌کنم. اصلا نیازی به تشکر نیست وظیفه روحانیت است که به مردم کمک کند. خدا را شکر کن که مشکلت حل شد و یادت باشد که دیگر سراین مسائل آه و ناله نکنی و به شرایطی که داری قانع باشی! نسخه شریعتمداری برای معلمان! معلمان بهتر است در خانه‌های خود و با حرکت سکوت اعتراض کنند! سالیان است که همه اقشار مردم از گرانی و تورم و پایین بودن حقوق و دستمزدها شکایت دارند و کسی هم گوشش بدهکار نبوده. مهره‌های ح...ی همه سرمایه ها را درجیب خود ریخته و باقی‌مانده دارایی‌های مردم هم خرج لبنان و یمن و عراق و… می‌شود. حال که معلمان برای احقاق پایه‌ای ترین حقوقشان که حتی در قانون اساسی همین جا! هم وجود دارد به صورت کاملا مسالمت آمیز به خیابان آمده و تظاهرات و اعتراض کردند. شریعتمداری که خود جزو مبلغان زبردست محسوب میشود، به سرعت به صحنه آمده و آنها را به حرکت‌ها و اعتراضات مدنی‌تر! فرامی‌خواند.

از پاریز تا پاریس(  محمد ابراهیم باستانی پاریزی) «وقتی دروغ و حقیقت با هم راه می‌رفتند، به چشمه‌ای رسیدند. دروغ به حقیقت گفت: " لباس خود را درآوریم و در این چشمه آب تنی کنیم ." حقیقت ساده دل چنین کرد، در آن لحظه که در آب بود، دروغ، لباس حقیقت را از کنار چشمه برداشت و پوشید و به راه افتاد. حقیقت، پس از آب‌تنی ناچار شد برهنه به راه افتد؛ از آن روز ما حقیقت را برهنه می‌بینیم، اما بسا اوقات دروغ را هم ملاقات می‌کنیم که متأسفانه لباس حقیقت پوشیده است؛ و طبعاً حقانیّت خود را در نظر ما به تلبیس ثابت می‌کند…!»

در خبرها آمده است که برای تکمیل! کلکسیون هواپیماهای جنگنده اسقاطی نیروی هوایی س.پ قرار است 24 فروند هواپیمای سوخو 35 بعلاوه پدافند هوایی اس 400 از روسیه تحویل بگیریم...بیاییم با یک حساب سرانگشتی ببینیم با این پول چه میتوان کرد... هرفروند هواپیمای سوخو 35 به قیمت سال 2020...از قرار 85 میلیون دلار تمام می شود (البته برای کشورهای غیر تحریم!!) با همین قیمت به سال 2022 قیمت بیست و چهار فروند میشود 2040000000 دلار(دومیلیارد و چهل میلیون دلار)  که با قیمت دلار امروز بین 27 تا 28 هزارتومان... میشود از قرار تقریبا 56،100،000،000،000 تومان ...تصور کنید این پول را بین کارکنان سازمان ثبت احوال که شش هزار نفر است توزیع کنیم ... میشود از قرار نفری 9350000000 تومان! یعنی حقوق 130 سال کارمندان سازمان ثبت احوال (اگر میانگین حقوق 6 میلیون تومان در نظر گیریم)...

1- رحیم زارع ، در نشست خبری امروز (دوشنبه، ۴ بهمن ماه) خود گفت: براساس مصوبه کمیسیون تلفیق درخصوص حقوق دریافتی، حداقل حقوق پیشنهادی دولت در لایحه بودجه از ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان به ۵ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان افزایش یافت که بر این اساس کف حقوق افزایش حدود ۲۴ درصدی نسبت به مبلغ پیشنهادی دولت در لایحه داشته است.  2- طبق توضیحات سخنگوی کمیسیون تلفیق لایحه بودجه ۱۴۰۱، سقف معافیت مالیاتی کارکنان دولت در سال آینده، ۵ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان شد و حقوق های بیشتر از این میزان مشمول مالیات پلکانی خواهند شد.مالیات حقوق های کارمندان دولت بین ۵ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان تا ۱۵ میلیون تومان، ۱۰ درصد، از ۱۵ تا ۲۵ میلیون تومان، ۱۵ درصد، از ۲۵ تا ۳۵ میلیون تومان ۲۰ درصد و بیشتر از ۳۵ میلیون تومان ، ۳۰ درصد تعیین شد. پس قاعدتاً از این جملات بر می آید حقوق کمتر از 5600 معاف از مالیات است! یا شاید من برداشت اشتباه می کنم اگر کف حقوق 5 میلیون و ششصد است پس همه باید مالیات بدهند و عملا کسی معاف از مالیات نیست با این حساب مگر حداقل حقوق این نباشد! اما نکته دیگر اینست که حقوق نود و پنج درصد کارمندان و کارکنان دولت براساس حکم (و نه دریافتی که با اضافه کار ،پاداش، حق ماموریت و....و...و...) کمتر از 15 میلیون تومان است، بنابراین چه اتفاق تازه ای افتاده! آیا درآمد دولت با مالیات بیشترِ اون 5 درصد تغییر محسوسی میکند...و حالا فرض کنید کارمندی ده میلیون حقوق میگیرد یک میلیون مالیات میدهد و دریافتی اش از حقوق 9 میلیون میشود ، اما کسی که بیست و پنج میلیون حقوق میگیرد با کسر پانزده درصد بیست و یک میلیون و 250 هزار تومان دریافت میکند و اگر قرار بود با ده درصد مالیات میداد 22/5 میلیون دریافت میکرد (یعنی 1/250  بیشتر مالیات می دهد)...آیا برای کسی که بالای بیست میلیون حقوق میگیرد یک میلیون و 250 اثری منفی دارد!... حالا بماند که کسی که بالای این مبالغ میگیرد قطعاٌ در سازمان مطبوعه پست قابل توجهی داشته و  هزاران راه برای جبران این مبلغ دارد (ماموریت،پاداش، کارانه،اضافه کار 175 ساعتی و....)...

به گزارش مملکت آنلاین، شاید واژه فقر، در فرهنگ عامیانه طبقه متمول معنایی نداشته باشد اما به لطف سیاست های اقتصادی ضعیف و جیب گشاد برخی آقازاده ها و صاحبان قدرت امروز احساس غالب خانوارهای ایرانی نزدیک به واژه فقر است. حالا همین فقر هم مرتبه دارد! شاید مفهوم فقر چندان بخش پذیر به نظر نیاید، اما در واقعیت فقر، دو دندان دارد. یک دندان کُند که به تدریج غرور و شخصیت، آرمان ها، ایده ها و عزت نفست را می کشد.  یک دندان تیز، که به ثانیه ای جهانت را، رویایت را، آرزویت را، عشقت را، زندگیت را غارت می کند و روحت را می درد. خیلی از آدم های معمولی درد هر دو دندان فقر را کشیده اند.  دندان کند فقر، زیستن متمادی در نداری است، طوری که یاد می گیرید، کیفیت را فدای کمیت کنید. مثلا در میوه فروشی میوه های مرغوب را نه، درشت ها را نه، مناسب ترها را انتخاب می کنید. مناسب یعنی ارزان تر، مناسب یعنی پولت می رسد، یعنی زیستن به اندازه جیبت، نه به اندازه سلیقه ات، کم کم عادت می کنید و دیگر اصلا به میوه های نوبرانه برای همسر باردارت، به ماهی سفید و سبزی پلو برای دلبری از شوهر خسته ات، به کفش و لباس خارجی برای بچه هایت و حتی به آجیل شب عید فکر نمی کنید که عاشقش هستید. در محل کار به توهین ها یا به زبان های تیغ‌دار عادت می کنید، چون آموخته اید یک روز بیکاری یعنی دو روز عقب افتادن از خرج خانه و اجاره و مصیبت، دایره انتخاب های عاطفی‌تان محدود می‌شود به دو گزینه: دل بردن از داراهای دماغ سربالای توهین‌گر و تحمل توهینی که بالاخره یک روز از راه می رسد و امید بستن به یک روز عاقبت دل دادن او به مثابه راهی برای فرار از روزهای مندرس عاصی، یا پلکیدن با ندارهایی شبیه خودت؛ باشد که با هم پیرشوید، در خوشی و ناخوشی.  دندان تیز فقر در بزنگاه های عمرت از راه می رسد، در انتخابهای مهم، در مناسبت های مهم زندگیت، یک مراسم خواستگاری را فرض کنید وقتی با دسته گلی معمولی به قصر پدر دختر دلخواهتان رفته اید و تو را با سرایدار خانه بغلی اشتباه می گیرند.  یا حتی دختر نابغه ای را فرض کنید که پزشکی نخوانده، چون خانواده اش به او پای دار قالی بیشتر نیاز داشتند.  در چهل و سومین سال انقلاب، فقر در کشور من یک امر جمعی شده است؛ دقیقا فقرمالی را می گویم، نه شعارهای شیک دلربایی مثل فقر فرهنگی.  نداری آدمی را بی عزت می کند؛ داریم بی رویا می شویم، درکشوری که عزت و احترام آدم ها به میزان دارایی و اسکناس است، خدا رحمت کند فرهنگ و دانستن را.  شهر ها پر شده از همین مردم بی‌امید، مردم بی لبخند، مردم خشمگین، مردم ندار، مردم بی عزت، مردم بی غرور، مردم سر به زیر در مواجهه با زندگی، مردم از هم متنفر در هر مواجهه انسانی ساده. جان کلامم تند بود و تلخ، اما حقیقتی است انکار ناپذیر. انتهای پیام نویسنده: محمد حیدری   "ف" مثل فقر   تشویق مردم کره شمالی توسط مقامات برای تولید کود از ادرار و مدفوع!   شهرداری تهران، متروخوابی را تکذیب کرد   شهرداری تهران: بی‌آر‌تی خوابی داریم ولی نه به آن شدت / ۲۰ اتوبوس برای خواب در نظر گرفته شد

" من نه بعنوان یک فرانسوی به شاه ایران احترام میگذارم که فراتر او بعنوان یک انسان برایم بسیار قابل احترام است. "   [ مارشال دوگل - نخست وزیر فرانسه ] " من امروز دست یک مرد را در دستم فشردم "   [ آدنائر - صدر اعظم آلمان ] " احساس میکنم برادرم به کشور من آمده است "   [ ذوالفقارعلی بوتو - رهبر فقید پاکستان ] " ایستادن در کنار شما پادشاه ایران، یک افتخار بزرگی برای من است... "   [ خوان کارلوس - پادشاه اسپانیا ] " هر وقت از او پرسیدم با غرور از وطنش گفت "   [ اوریانا فلاچی - روزنامه نگار بین المللی ] " برای اولین بار ملتی در جهان انقلاب کرد تا به 1400 سال قبل برگردد! "   [ پرنس رینر - پادشاه موناکو ] " ایران با پادشاه جوانش به جمع کشورهای باقدرت خواهد رسید "   [ آیزنهاور - رئیس جمهور آمریکا ] " من و مردم کشورم مدیون پادشاه ایران هستیم و خواهیم بود "   [ ملک حسین - پادشاه اردن ] " آمریکا میزبان یکی از مردان جاودانه تاریخ است "   [ جان اف کندی - رئیس جمهور آمریکا ] "بزرگترین افتخار کشور من میزبانی از پادشاه ایران است"   [ ملک حسن دوم - پادشاه مراکش ] "من معتقدم و ايمان دارم که محمدرضا شاه يکی از قابل ترين رهبران خاورميانه بود. شاه برای ميهنش زندگی می کرد. هستی و هويت او با ايران همخوان يکپارچه و يکسان بود."   [ ریچارد نیکسون - رئیس جمهور آمریکا ] "تاریخ در باره شاه با عدالت قضاوت خواهد کرد. او برای وطنش زندگی کرد و برای وطنش مرد.."   [ انور سادات - رئیس جمهور فقید مصر ] --------------------------------------- به یزدان اگر ما خرد داشتیم *** کجا این سرانجام بد داشتیم

آنانی که دستی را که نانشان میداد گاز گرفتند،      محکومند به بوسیدن پاهایی که لگدشان میزند!!!          اریک هافر

سپهبد امیر احمدی از افسران و همراهان رضاشاه می گوید: روزی رضا شاه با خبر شد که  در مسیر یکی از شهرهای جنوب، شب‌ها راهزنان سر راه مسافرین در بیرون شهر را گرفته و داروندار و پول آنها را به یغما می برند. دستور می دهد امیر احمدی یک کالسکه آماده  کند تا با هم به محل  و جاده مربوطه بروند. امیر احمدی به شاه عرض می کند: اجازه بدهید من تنها بروم،  شما شاه هستین و امکان دارد بلایی سرتان بیاید، درست نیست که شما شخصا بیایید. امیراحمدی می گوید، شاه فرمودند: «خودم باید باشم تا ببینم چه خبر است» آنان راه می‌افتند و شب هنگام با لباس شخصی به نزدیکی آن منطقه می‌رسند. امیر احمدی می‌گوید: رضاشاه صورت خود را نیز پوشانده بود که ناگاه  ۵ نفر مسلح راه را بر ما  سد می‌کنند و می‌پرسند به کجا می‌روید؟ رضا شاه پاسخ داد: «می‌خواهیم به شهر برویم.» راهزنان می‌پرسند: پول دارید؟! رضا شاه می‌گوید: «آری پول هم داریم.» دزدها می‌گویند: عبور از اینجا خرج دارد باید پول بدهید تا رد شوید. رضاشاه پیاده شده و مقداری پول به آنها می دهد و دست آخر می پرسد، سیگار هم هست بدهم خدمت‌تان؟ راهزنان می‌گویند داری؟ می گوید: بلی. سپس به هرکدام یک نخ سیگار می‌دهد، و خودش سیگارها را با کبریت برایشان دانه دانه روشن می کند و می پرسد حالا می توانیم برویم؟ راهزنان می گویند: اختیار دارید، بفرمایید حالا راه باز  است. آن شب رضاشاه به هنگ می رود و شب را در آنجا می ماند و صبح زود در مراسم صبحگاهی هنگ شرکت کرده و بعد از صبحگاه می گوید:  آن ۵ نفر که دیشب راه را به آن درشکه بسته و پول گرفته بودند از صف بیرون بیایند. همه ساکت بودند و کسی جرات نمی‌کند بیرون بیاید. مجدداً با صدای مهیب خود می‌گوید بیایند بیرون، چرا که اگر خودم آنان را بیرون بیاورم، ایل و تبارشان را هم از بین می‌برم. دیشب کبریت زدم و چهره یک به یکتان را دیده ام و می‌شناسم، بیایید بیرون. باز  همه ساکت و خبردار ایستاده بودند. رضا شاه دستور می‌دهد، همه ۵ قدم  به عقب بروند. همه اجرای امر  می‌کنند و می‌بینند ۵ نفر نقش بر زمین افتاده اند. آنها از ترس درجا سکته زده و مرده بودند. رضاشاه فریاد می‌زند: «من اینجا هنگ گذاشتم، تا امنیت مردم برقرار شود، بعد افراد هنگ، خود راهزن شده و سر راه مردم را می‌گیرند! اول شک داشتم، برای همین خودم رفتم ببینم. تا مبادا لاپوشانی کنید.» آری ماموریت تمام شد و رضاشاه برگشت و دیگر سابقه نداشت که در آن منطقه  دزدی  شود. برخورد اینچنینی در مقابل دزدان و راهزنان مختص کسانی است که خود دزد نباشند.

به خشک نخلی تکیه زده ام خرمایی نخواهد چکید! و عیسای مرا توان سخن نیست بغض هایم را افطار می کنم یحیا را رودخانه با خود برد ... اشکهایم بس است تعمید عیسی را بر نخلی خشک تکیه زده ام. که در آب فرو می رود و من ،     و مسیح،     باید نشاند این عطش چهل ساله را!

فرازی از شعر من درخت را صدا می زنم سروده "بختیارعلی"  شاعر معاصر کرد ای درخت ای تاریخ نهان من. سکوت زمستان هایت را صدا می زنم که سرشار از سرمای جنگل است. پلنگ خفته ی سرشاخه هایت را صدا می زنم که خواب شکار مانده می بیند. ***** باد بندآمده در چشمانت را صدا می زنم ...گردباد ایستاده در رگ هایت را اشک به جامانده ی شکارچیان روی برگ های کهنه ات لقمه دهان شیرانی که آمده اند سایه تو را بخورند. آن بلبلان پیری را صدا می زنم که آواز خودشان را از خون تو سر می دهند سنجاب های مرده ات را صدا می زنم آن کبوتران سیاهی را صدا می زنم که از آفتاب تو می خورند و از سایه تو می چشند لانه های کهنه ات را صدا می زنم تخم مرغ کهنه ای را صدا می زنم که پرنده سیاه در تو می گذارد. ***** تو را صدا می زنم که بر گردباد غلبه کردی که طوفان را شکست دادی که مثل ما نترسیدی و مثل ما فرار نکردی ایستادی و دست به دل زمین بردی نترسیدی و تا به مرگ یقه ی خدا را ول نکردی و یقه ی بادهای جنوبی را گرفتی.

از من نشانی تو را پرسیدند زبانم بسته شد راه را فراموش کردم تمام درختان ایستاده نشانی تو بود همه سنگهای زمین آواره تو بودند هیچ جای زمین به یادم نبود کنار تو بوده باشم تنها باید کوه ها را دریاها را و صحراهای آواره را به آنها نشان بدهم زمان تمام شدنی نیست تو در زمانی فراموش شدی که من نبودم آنها نشانی تو را خواهند یافت خودت را آواره نکن آسمان جای عاشقان است                  محمود درویش

شنیدم که چون قوى زیبا بمیرد فریبنده زاد و فریبا بمیرد شب مرگ تنها نشیند به موجى رود گوشه اى دور و تنها بمیرد در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب که خود در میان غزل ها بمیرد گروهى بر آنند کاین مرغ شیدا  کجا عاشقى کرد، آنجا بمیرد شب مرگ از بیم آنجا شتابد که از مرگ غافل شود تا بمیرد من این نکته گیرم که باور نکردم ندیدم که قویى به صحرا بمیرد چو روزى ز آغوش دریا برآمد شبی هم در آغوش دریا بمیرد تو دریاى من بودى آغوش وا کن که می خواهد این قوى زیبا بمیرد مهدی حمیدی شیرازی ترانه مرگ قو ، عباس مهرپویا

What a Wonderful World Louis Armstrong چه دنیای شگفت انگیزی... من درختان سبزرا می بینم , همچنین گلهای رز قرمز ر... می بینم که آنها برای من و شما می شکوفند... و با خودم فکر می کنم ، چه دنیای شگفت انگیزی...... من آسمان آبی و ابرهای سفید را می بینم روز مبارک روشن، شب مقدس تاریک ,... و با خودم فکر می کنم، چه دنیای شگفت انگیزی ... رنگ های رنگین کمان، خیلی زیبا در آسمان... همچنین در چهره مردم رهگذر ،... می بینم که مردم با هم دست داده و می گویند : “چطور هستید ؟” آنها واقعا می گویند ، “من دوستت دارم ...” من می شنوم نوزادان گریه می کنند ، رشد کردنشان را تماشا میکنم ،... آنها خیلی یاد خواهند گرفت ، خیلی بیشتر از آن چیزی که من می دانم... و من با خودم فکر می کنم، چه دنیای شگفت انگیزی... بله، من با خودم فکر می کنم، چه دنیای شگفت انگیزی... اوه آره... https://www.youtube.com/watch?v=CWzrABouyeE Ինչ հրաշալի է աշխարհը Ես տեսնում եմ կանաչ ծառերը Կարմիր վարդերը նույնպես Նրանք ծաղկում են Քեզ և ինձ համար Եվ ես մտքումս ասում եմ Ինչ հրաշալի է աշխարհը: *** Ես տեսնում եմ կապույտ երկինքը Եվ սպիտակ ամպերը, Պայծառ երանելի օրը, Մութ ու սրբազան գիշերը, Եվ ես մտքումս ասում եմ Ինչ հրաշալի է աշխարհը: *** Ծիածանի գույները Այնքան սիրուն են երկնքում Եվ փախանցվում են դրականը Բոլոր անցնող մարդկանց: Տեսնում եմ ձեռքսեղմող ընկերներ, Որ ասում են ողջույն Նրանք իրականում ասում են Ես սիրում եմ քեզ: *** Ես լսում եմ մանկան ճիչ Տեսնում եմ նրանք մեծանում են Նրանք կսովորեն ավելի շատ Քան ես երբևէ կիմանամ Եվ ես մտքումս ասում եմ Ինչ հրաշալի է աշխարհը: Այո, ես մտքումս ասում եմ Ինչ հրաշալի է աշխարհը:

Դագաղիս համար Դուք ծառ չկտրեք: Ինձ մի հին կոճղի Փչակում դրեք,- Անտառի եզրին, Բլուրի վրա: Որ գնամ գտնեմ Արմատը նրա, Որ գնամ նրա Արմատը գրկեմ... Եվ ի՞նչ իմանաս, Գուցե թե մի օր Դեպի լույս աշխարհ Մի շյուղ արձակեմ: برای تابوتم درختی قطع نکنید در کندۀ درختی کهنسال، مرا بگذارید. کنار جنگل روی تپه، تا بروم و پیدا کنم ریشه اش را تا بروم و در آغوش گیرم ریشه اش را... چه می دانی! شاید که روزی به سوی دنیای روشنایی شاخه ای نازک بر آورم. «هامو ساهیان»

زندگی هم مثل اتوبوسی ست زندگی هم مثل اتوبوسی ست همواره عده ای سوار می شوند عده ای هم پیاده می شوند عده ای نشسته اند        بی خیال و آسوده عده ای جا برای ایستادن می جویند. عده ای به زحمت از درها آویزانند. و عده ای فقط یک ایستگاه می روند. زندگی هم مثل اتوبوسی ست باید برای رفتنت بپردازی همچون سیاره ی زمین آرام میچرخد و پر از آدم های جدید می رود و می آید و اگر که ناگه خطری پیش آید دیگر ایستاده و نشسته یکی ست زندگی هم مثل اتوبوسی ست بیائید به فکر زندگی باشیم آرامائیس ساهاکیان 1936-2013 Կյանքն էլ նման է այս ավտոբուսին, Ոմանք իջնում են, ոմանք բարձրանում, Ոմանք նստած են անհոգ ու հանգիստ, Ոմանք կանգնելու տեղ են որոնում: Ոմանք դռներից կախվել են հազիվ, Ոմանք գնում են միայն մեկ կանգառ, Կյանքն էլ նման է այս ավտոբուսին, Պետք է վճարես գնալուդ համար: Հողագնդի պես օրորվում կամաց, Գնում է գալիս` նոր մարդկանցով լի, Ու եթե վթար պատահի հանկարծ, Կանգնած ու նստած` էլ չի հարցնի… Կյանքն էլ նման է այս ավտոբուսին, Եկեք մտածենք ապրելու մասին: Արամայիս Սահակյան

Autumn

مقطع حساس‌کنونی!! حکایت شیر و شغالان و خر و سیل شیری در مقر فرماندهی خود در جنگل خوابیده بود. چند شغال که همواره از شیر می‌ترسیدند و در اوقاتی که بیدار بود به او نـــزدیک نمی‌شدند، چون شیر را خوابیده دیدند، در حالی‌که هریک طنابی در دست گرفته بودند، پاورچین نزدیک او شدند. یکی از آنها دست‌های شیر را بست و دومی پاهای او را و سومی نیز گردن او را به درختی که در آن نزدیکی بود. ساعتی بعد شیر از خواب بیدار شد، اما وقتی خواست تنش را کش، بدهد و یالش را بتکاند و خمیازه بکشد، متوجه شد دست‌ها و پاها و گردنش بسته شده است. نگاهی به اطراف انداخت و از آنجا که چشمان تیزی داشت، از لابه‌لای بوته‌ها شغالان را دید که مشغول خندیدن به او بودند. شیر تلاش کرد طناب‌ها را از دست و پا و گردن خود باز کند، اما سفت بودند و باز نشدند. در این هنگام خری از آن نزدیکی می‌گذشت. شیر، خر را صدا کرد. خر نخست خواست فرار کند، اما وقتی دست و پای بسته شیر را دید و فهمید خطری از جانب شیر او را تهدید نمی‌کند، با احتیاط به شیر نزدیک شد و گفت: بفرمایید، در خدمتم. شیر گفت: این طناب‌ها را از دست و پای من باز کن. خر گفت: من سم دارم. چگونه گره‌ها را باز کنم؟ شیر گفت: خودت را لوس نکن خره. شغال‌ها هم که مرا بستند پنجه داشتند. چطور آنها توانستند؟ خر گفت: می‌خواهی مرا بخوری. شیر گفت: نه به جان بچه‌م. نه‌تنها تو را نمی‌خورم، بلکه نیمی از جنگل را به تو می‌بخشم. خر گفت: واقعا؟ شیر گفت: قسم خوردم. خر دست‌ها و پاهای شیر را باز کرد و کناری ایستاد. شیر برخاست و گرد و خاک را از تن خود زدود و یال‌های خود را تکاند و به تن خود کش‌و‌قوسی داد و نعره بلندی کشید. سپس نزدیک خر که بسیار ترسیده بود، رفت و گفت: من نیمی از جنگل را به تو نمی‌دهم. خر گفت: البته هرچی شما بفرمایید، ولی خب خودتان گفتید. شیر گفت: ای بابا، می‌خواهم کلام بزرگان بگویم. برای چی در وسط حرف من می‌پری؟ وی سپس ادامه داد: من تمام جنگل را به تو می‌دهم. خر گفت: واقعا؟ چرا؟ شیر گفت: زیرا جنگلی که در آن شیری را شغالی به بند کشد و خری از بند رها سازد، جای ماندن نیست. سپس همه جنگل را به خر بخشید و در افق محو شد. خر نیز که در زمینه تجارت چوب و ساخت و ساز غیرقانونی فعال اقتصادی بود، تمام درختان جنگل را برید و فروخت و در حریم جنگل و رودخانه ساخت‌و‌ساز غیرقانونی کرد و پس از اولین بارندگی در پایین‌دست سیل جاری شد و خر و شغالان و چوب‌بران و ساکنان غیرقانونی را با آب یکسان کرد و باقی ملت را نیز به خاک سیاه نشاند.

در کشور خودمان حق انتخاب نام ایرانی نداریم!! https://youtu.be/ItLr05XKwCw

اخرین سخنان شاهنشاه با دکتر امیر اصلان افشار پیش از سفر به جاودانگی امیراصلان افشار :  زاده ۳۰ آبان ۱۲۹۸ – درگذشته ۳۰ بهمن 1399 دیپلمات برجستهٔ ایرانی، سفیر ایران در آمریکا و آلمان بوده است. امیراصلان افشار دورهٔ متوسطه را از دبیرستان «هیندنبرگ» برلین  و دکترای علوم سیاسی را از دانشگاه وین  به سال ۱۹۴۲دریافت کرد وی از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۶۹ رئیس شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بود.

فیلم ۱۲۴ سال پیش در لیون فرانسه ضبط شده و امروز به صورت رنگی درآمده. هیچ کس یادی از این برف بازی نمیکند! هیچ کس یادش نیست که چه کسی بازی را شروع کرد، یا آن مرد دوچرخه سوار چرا مسیرش را عوض کرد؟! اما این آدم‌ها را که نگاه می‌کنم هیچ چیزی کمتر ازآدمیت ندارند! می‌خندند، گریه می‌کنند، عاشق می‌شوند، قدرت می‌گیرند، ضعیف می‌شوند، ارزش‌هایی دارند. امروز اما هیچ اثری از آنها نیست! نه از عاشق و نه معشوق، نه پولدار و نه بیچاره، نه خوشگل و نه زشت، نه مشهور و نه گمنام ! دنیا برای این نیست که بماند ... در این دنیا همه زیر گرد تاریخ گم میشویم! یک روز همین خانه‌ای که سقف دارد خانه عنکبوت‌ها و لانه‌ی خفاش ها می‌شود، همین ماشینی که دوستش داریم زیر باران در یک گورستان ماشین زنگ می‌زند، همین بچه‌هایی که نفس‌مان به نفس‌شان بند است، می‌روند پی زندگی‌اشان. حتی نمی‌آیند آبی بریزند روی سنگ مزارمان. قبل از ما میلیاردها انسان روی این کره‌ی خاکی راه رفته‌اند. مغرورانه گفته‌اند: مگر من اجازه بدم! مگر از روی جنازه‌ی من رد بشید... و حالا کسی حتی نمی‌تواند هم استخوان‌های جنازه‌شان را پیدا کند که از روی آن رد بشود یا نشود! قبل از ما کسانی زیسته‌اند که زیبا بوده‌اند، دلفریب، مثل آهو خرامان راه رفته‌اند. زمین زیر پای تکان خوردن جواهراتشان لرزیده. سیب ها از سرخی گونه هایشان رنگ باخته اند و حالا کسی حتی نامشان را هم به خاطر نمی‌آورد. قبل از ما کسانی بوده‌اند که در جمجمه‌ی دشمنانشان شراب ریخته‌اند و خورده‌اند. سرداران و امیرانی که گرزهای گران داشته‌اند، پنجه در پنجه شیر انداخته‌اند، از گلوله نترسیده‌اند، و حالا کسی نمی‌داند در کجای تاریخ گم شده‌اند! همه این کینه ها، همه‌ی این تلخی‌ها، همه‌ی این زخم زبان زدن‌ها، همه‌ی این کوفت کردن دقیقه‌ها به جان هم، همه‌ی این زهر ریختن‌ها، تهمت زدن‌ها، توهین کردن‌ها به هم... تمام می‌شود. از یاد می‌رود و هیچ سودی ندارد جز اینکه زندگی را به جان خودمان و همدیگر زهر کنیم. اگر می‌توانیم به هم حس خوب بدهیم کنار هم بمانیم و اگر نه، راهمان را کج کنیم. دورتر بایستیم و یادمان نرود که همه‌ی ما می‌میریم، همه ی ما بدون استثناء، کمی دیرتر... کمی زودتر، یک دفعه، ناگهانی... زندگی کنیم و بگذاریم دیگران هم زندگی کنن... .

تنها فایده تاریخ اینست که از مطالعه ‌اش انسان از ترقی و آینده بشر هم ناامید می‌شود. در هر زمان که آدمها بهم برخورده‌اند، این برخورد دائمی همیشه کشت و کشتار به بار آورده، هر ملتی که به درجه تمدن رسیده ملت همسایه‌اش که قلدر و پاچه ‌ورمالیده بود به آن حمله کرده و هستیش را به باد داده است. خاصیت هر نسل اینست که آزمایش نسل گذشته را فراموش بکند، وقایع تاریخ یک فاجعه و یا رُمان است که به تناسب مقتضیات وقت هر مورخی مطابق سلیقه خودش از میان هرج‌ومرج اسناد تاریخی بهره‌ برداری کرده است، اما به ما ربطی ندارد. فقط درس پستی و درندگی و کین ‌توزی به ما می‌آموزد، به همین علت بشر را وادار می‌کنند همیشه رو به قهقرا برود. فقط الفاظ فرق میکند، اما دیکتاتور امروز به مراتب خطرناکتر از دیکتاتور هزار سال پیش است.  توپ مرواری صادق هدایت

پروین با گریه داد زد اهورامزدا... اهورامزدا... پس اهورامزدا کجاست؟ چرا به داد ما نمیرسه؟  چرا جلوی اهریمن رو نمیگیره؟ نقاش که از صداهای وحشتناک بیرون و زوزه باد مخوف کم کم به گریه می افتاد گفت: این وحشی ها که خودشون اهریمن هستن. اینایی که خودشون رو در دین تازه پا گرفته خودشون گم کردن و در پناه اون ناموس مردم رو تاراج میزنن اهریمن های واقعی هستن.  پروین دختر ساسانی  صادق هدایت

یه سازمانی مشغول کاربود! که تجارب شخصی زیادی ازآن بدست آورد! که همگی برگرفته از فرهنگ تنبلی و گشادی  آدم هایی که برای صد هزارتومن اضافه کار یا پاداش بیشتر زیرآب همکارا شونو میزنن، و با رئیس مربوطه جلسه خیلی خصوصی حتی تا کافی شاپ های میدون ولی عصر میزاشتن!! هرچند که گندش برا بالادستی ها هم روشد و از طرف قایمکی یه تعهد شفاهی گرفتن و بی خیالش شدن تا شاید یه جایی به دردشون بخوره!! در ساعت اداری سخت درگیر جلسات دورهمی اداری(همراه با سررسید طلاکوب و گاهی هم تبلت و قلم نوری!) که بیشتر جلسات صرف خوردن میوه و شیرینی و تعریف از خاطرات و دست پخت همسر و غیره! و بعد از ساعت اداری (اضافه کاری!!) هم صرف ترند کردن بورس و ارز دیجیتال و اوضاع بازار! وقتی این مطلب رو خوندم برام تمام این دوران زنده شد▼. رویکرد کوتوله پروری در سیستم مدیریت ایران یکی از دلایل اصلی شرایط کنونی کشورمان، رویکردهای مدیریتی دولت‌های بعد از انقلاب با گفتمان‌های متفاوت انقلابی، جهادی-دفاعی، سازندگی، توسعه سیاسی- آزادی‌های مدنی، عدالت‌خواهی و درنهایت اعتدال است. با توجه به نوع گفتمان‌ها در هر دوره سیستم مدیریتی هم دستخوش تغییرات شدید و اغلب اتوبوسی شده است. به نظر می‌رسد اکثر این دولت‌ها در یک رویکرد به نام "رویکرد کوتوله پروری" اشتراک دارند. این رویکرد در دولت‌های مختلف دارای شدت و ضعف بوده است. این نوع رویکرد مشکلات زیادی برای رشد و توسعه کشور ایجاد نمود و سرمایه‌های عظیم کشور ازجمله ثروت بزرگ نیروی جوان، نفت و گاز و... را نابود کرد. در این میان بعضی‌اوقات تک‌ستاره‌هایی در سیستم مدیریتی کشور پدیدار شده و خدمات ارزنده‌ای به ملت و کشور عرضه داشتند که به عدم تداوم نگرش و رویکرد آن‌ها، نتوانستند جهت‌دهی مناسبی به مدیریت منابع و نیروی انسانی کشور بدهند. مدیران کوتوله دارای ویژگی‌های مشترکی به شرح ذیل هستند: 1- فاقد دانش، توانایی و شایستگی لازم هستند ولی با اطلاعات سطحی که دارند در مورد هر چیزی اظهارنظر کرده و سخنرانان توانایی هستند!! و فرصت صحبت کردن و اظهار نظر به زیردستان نداده مگر برای تایید سخنانشان! 2- حوزه مدیریتشان به‌مثابه ملک شخصی است که بر اساس سلیقه و به فراخور زمان از آن هزینه می‌کنند. 3- نگاهشان به مسند، نگاهی عنکبوتی است، بدان معنی که چینش زیرمجموعه را بر اساس بقاء خویش انجام می‌دهند. 4- مدیران زیرمجموعه خود را از میان افراد ناتوان‌تر از خود انتخاب می‌کنند. 5- لابی باشخصیت‌های سیاسی مذهبی و به‌ویژه نمایندگان مجلس و ائمه جمعه!برای بقاء پست و کسب اعتبار، از وظایف روزمره آن‌هاست. 6- قانون بقاء پست در مورد آن‌ها صادق است یعنی از دولتی به دولت دیگر همیشه مدیر می‌مانند و انگار مدیر متولد شده‌اند و می دانند هر دولتی از چه رنگ تسبیحی خوشش می آید. 7- مانع رشد و ارتقاء کارکنان زیرمجموعه خود شده و کارکنان شایسته تر از خود را مغضوب و خلع سلاح کرده! و معیار ارتقاء افراد را میزان نزدیکی و وفاداری می‌دانند. 8- برای حفظ جایگاه ریسک ‌پذیر نبوده و در انجام امور به دلیل عدم آگاهی از قوانین، دستور مستقیم بر انجام یا عدم انجام کار نمی‌دهند و پاراف درخواست‌های ارباب ‌رجوع معمولاً جمله معروف "طبق مقررات یا طبق رویه" است. 9- لابی‌گرهای خبره‌ای بوده وزندگی‌شان از رانت‌ها تغذیه می‌شود. 10- از بورس تحصیلی و مأموریت‌های پرسود به‌خوبی بهره می‌برند. 11- بیشتر وقتشان صرف جلسات بی‌ثمر می‌شود که خودشان بیشتر آنرا مدیریت کرده و سخنران آن هستند و دیگران مستمع! 12- برای پربار نمودن رزومه‌هایشان، ریاست هیئت‌های ورزشی و ... را برعهده‌ گرفته و مانع بزرگی در مقابل ورزشکاران حرفه‌ای‌اند. 13- علاقه شدیدی به برگزاری همایش‌های بزرگ و پرهزینه و بی محتوی دارند. 14- صف اول هر مناسبتی می‌نشیند و زاویه دید دوربین‌ رسانه‌ها را به‌خوبی شناسایی می‌کنند و در پس پرده این تظاهر انواع تخلفات قانونی و دینی را انجام می‌دهند. 15- از بودجه دولت بعضی از رسانه‌ها را اجیر و تبلیغات پرسروصدایی دارند. 16- علیرغم نداشتن وقت کافی، رزومه پر پیمانه‌ای از کتب و مقالات به چاپ رسیده‌ دارند. 17- بیرق آن‌ها بر پشت‌بام خانه ‌شان افراشته و جهت وزش باد را به‌خوبی حس می‌کنند. 18- تشریفاتشان زیاد و دیدارشان برای مردم و کارکنان زیرمجموعه پرمشقت است. 19- اگر درخطر عزل قرار گیرند نزدیک‌ترین دوستان خود را قربانی می‌کنند!! 20- آمار پردازان و مستندسازان حرفه‌ای هستند. 21- با ایجاد شبکه‌های مدیریتی بین بخشی، در امور استخدامی به دادوستد پرداخته و بستگان خود را به‌راحتی مستخدم دولت می‌کنند. 22- بعد از پایان ساعات کار که کارکنان سازمان را ترک می‌کنند و در آخر شب زمان لابی آن‌ها است. 23- اسپانسرهای خوبی برای انتخابات هستند. 24- پرونده سازان حرفه‌ای برای رقبای احتمالی‌اند. 25- هم‌زمان هم مدیر، هم دانشجو و هم استاد دانشگاه هستند. 26- برای دیدار مدیران بالادستی هدایای ارگانیک می‌برند. 27- آهنگ انتظار گوشی‌های تلفن همراه آن‌ها بسیار معنوی و شامل سخن بزرگان است 28- در بوروکراسی و کاغذبازی استاد بی‌بدیل هستند. 29- جهت تحکیم ریاست خود با مدیران قبلی زدوبند و تساهل می‌کنند و جرئت تغییر مدیران قبلی را ندارند. 30- از روسای شکست‌خورده قبلی به‌عنوان مشاور استفاده می‌کنند. 31- باوجود ناشایستگی و نالایقی روسای قبلی از آن‌ها تقدیر می‌کنند تا در زمان برکنار شدن خودشان موردتقدیر قرار بگیرند. 32- هیچ‌گونه برنامه جدیدی ندارند و از ترس تغییر برنامه مدیران شکست‌خورده قبلی را دنبال می‌کنند. 33- جرئت تغییر و اصلاح در سیستم مدیران موروثی قبلی را ندارند. رویکرد کوتوله پروری مانند بیماری مزمنی در بدنه مدیریتی کشور رسوخ و نهادینه ‌شده است. یکی از دلایل اصلی ناکارآمدی دولت‌ها و نارضایتی مردم از دولتی‌ها وجود این رویکرد خطرناک مدیریتی در آن‌هاست. حذف این رویکرد نیاز به عزمی جدی دارد و نجات مدیریت کشور از دست مدیران کوتوله، نجات کشور خواهد بود.

بی گمان نالایق ترین پادشاه صفوی و ایران در درازای تاریخ، نهمین پادشاه صفوی، شاه سلطان حسین!! بود.. سرانجام حکومتش بدست محمود افغان!! سرنگون وبعد از مرگ محمود، قدرت بدست اشرف افغان افتاد، در طول مدت حکومت ننگین افغانها، ایران توسط افغانها، روسها و ترکان عثمانی اشغال و ایرانیان سخت ترین، خفت بارترین وهولناکترین شرایط را تحمل میکردند! تا اینکه " نادرشاه فرزند شمشیر و آخرین فاتح مشرق زمین " سر برآورد! "اشرف افغان" و لشکریانش پس از شکستی خفت بار از نادر و سپاهیانش در اصفهان و دامغان به قندهار و هرات گریختند، نادر در پی انان قندهار را محاصره و بسیاری از لشکریان افغان را کشت و تارومار کرد ، حدود ۸۰۰ تن از افسران و جنگجویان افغان به دهلی گریختند و به دربار "محمدشاه" پناهنده شدند، نادر چندین بار تقاضای استرداد انان را نمود ،درباریان هندوستان نه تنها ترتیب اثری ندادند و بلکه اخرین فرستادگان نادر را نیز گردن زدند، زیرا معتقد بودند نادر شجاعت، سپاهیانی اماده و توانایی جنگ با ارتش پرشمار و قدرتمند هندوستان را ندارد، اما، نادر فرزند شمشیر، تمامی محاسبات دربار محمدشاه را بهم ریخت، هندوستان را فتح و افسران افغان را در دهلی به دار اویخت، سپس محمدشاه امان خواست، نادر در قبال کلید خزانه سلطنتی، هندوستان و محمدشاه را رها کرد و فاتحانه با غنائمی ارزشمند و پرشمار به ایران بازگشت، نادر ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ هرچه سریعتر ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ گستاخانه ﺷﻌﺮ ﺯﯾﺮ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺎﺩﺭ میفرستد : ﭼﻮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻗﺸﻮﻧﻢ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮐﻨﯽ ﺳﺤﺮﮔﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﮐﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺁﻝ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺣﯿﺎﺗﻢ ﺩﻫﺪ ﺯﭼﻨﮓ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺩﻫﺪ ﭼﻨﺎﻧﺖ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﺯ ﮔﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ و ﻧﺎﺩﺭﺷﺎﻩ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ مینویسد : ﭼﻮ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺯ ﭘﯿﺸﺶ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﻋﻘﺎﺏ ﺷﮑﺎﺭﯼ ﻧﺘﺮﺳﺪ ﺯ ﺑﻮﻡ ﺩﻭﻣﺮﺩ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺩﻭﺻﺪ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﻡ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﯾﺰﺩﺍﻥ ﺩﻫﺪ ﺭﻭﻧﻘﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭﯾﻪ ﺯﻧﻢ ﺑﯿﺮﻗﻢ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻧﺒﺮﺩﯼ ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ ﺍﺭﺗﺶ قدرتمند "ﺗﻮﭘﺎﻝ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﭘﺎﺷﺎ " ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﻭ ﺧﺎﮎ ﻭﻃﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺮﮐﺎﻥ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ متجاوز ﺑﺎﺯﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ ، بدون تردید ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘۀ ﻗﻔﻘﺎﺯ ، ﻧﺎﺩﺭﺷﺎﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺖ ﺳﻬﻤﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﺶ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﯼ تخته ﺳﻨﮕﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﮑﻪ ﺍﯼ ﻧﺎﻥ ﻭ ﭼﻨﺪ ﭘﯿﺎﺯ نهاده بودند . ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ فرمان ﺩﺍﺩ ﺳﻔﯿﺮ ﺭﻭﺳﯿﻪ " ﮔﺎﻟﯿﺘﺰﯾﻦ " ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺍﻭﺭﺩﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺩﻭ ﻧﯿﻢ میکرﺩ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﻭ ﮐﺸﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺍﻗﺎﯼ ﮔﺎﻟﯿﺘﺰﯾﻦ ، ﺳﺮﯾﻌﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺘﺒﻮﻋﺘﺎﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺭﺗﺶ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎﮎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ هرچه سریعتر ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﻤﺎمی سپاهیانتان ﺭﺍ از دم تیغ گذرانده ﻭ ﺍﺟﺴﺎﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ . ﮔﺎﻟﯿﺘﺰﯾﻦ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺧﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎن ﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻠﮑﻪ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﻧﻮﺷﺖ : " ﻧﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﻥ ﻣیداد " !!! "چه بسا این مرد قادر است روسیه و حتی اروپا را به تصرف دراورد، ﺻﻼﺡ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ هرچه سریعتر ﺧﺎﮎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﯿﻢ " ﺍﺭﺗﺶ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﭘﯿﺮﻭ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﯾﮑﻤﺎﻩ ﺧﺎﮎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺟﻨﮕﯽ ﺗﺮﮎ کرد، بن مایه " جنگ کرنال " و " ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻧﺎﺩﺭﺷﺎﻩ " ﺩﮐﺘﺮ ﻣﯿﻤﻨﺪﯼ ﻧﮋﺍﺩ

افتتاح آرامگاه نادرشاه توسط محمدرضاشاه بزرگ

محمد رضا شاه :«این مملکتی که ایران نام دارد و مقدّر بوده‌است که در تاریخ جهان مشعل‌دار یکی از پُرافتخارترین و درخشان‌ترین تمدّن‌های روی زمین باشد، باید جاوید بماند.»

آخوند و دربار صفوی! شاه سلطان حسین و آشی که حاجت نداد هنگامیکه اشرف و محمود افغان به اصفهان حمله کردند شاه سلطان حسین صفوی تمام درباریان خویش را فرا خواند تا چاره ای بیاندیشند هر کس چیزی گفت تا اینکه  روحانی(علامه مجلسی بزرگ)  دربار گفت :  قربانت گردم اگر آشی بپزیم که بر هر دانه از نخود لوبیای آن ده قل هو الله بخوانند سربازان ما نامرئی شده و میتوان شبیخون زده و دشمن را شکست دهیم . بامشاوره عالِم دربار و به دستور سلطان «آش نذری» پُختند وچند میلیون قل هو الله براآن خوانده شد و به سربازان داده شد تا بخورند و «نامرئی» شوند(دشمن کورکرشود)!. سربازان خوردند و اما«نامرئی» نشدند!. «شاه»روحانی دربار(علامه مجلسی!)را احضار کرد و گفت: یا شیخ ! چرا آش تو، سربازان را نامرئی نکرد! ؟ شیخ الاسلام دربارصفوی (علامه مجلسی) با شرمندگی وتأسف جواب داد: قربان! به گمانم بعضی از زنان دربار که بر نخود لوبیاها دعا خوانده بودند «حیض»،نجس بودند وآش خاصیت خود را از دست داده است!! . «شاه» دستورداد مجدداً «آشی دیگر» پخته شود ولی «آش بی شُبهه». امر کرد مأمورانی اززنان مجرب ،مفتش باشند (دامن همه زنان دست اندرکار آش راپایین کشیدند) تا مطمئن شوند که «حیض» نبوده وبعد امر کرد بر «نخود، لوبیاها» دعا خوانده و دوباره آش بپزند و به سربازان بدهند. این بارهم از«آش نذری»چاره ساز نشد. «شاه» ازعلت بی خاصیتی «آش»  پرسید. علامه مجلسی جواب داد«تقدیردرتسلیم است!» نتیجه این شد که شاه سلطان حسین با دست مبارک خویش تاج از سر برداشت و برسر محمود افغان نهاد. جهانگرد فرانسوی«شاردن» می نویسد : علمای روحانی معتقدند که در غیبت امام حق حکومت به یکی از «نائبان» امام می‌رسد، اما لازم نیست که «نائب امام»،مانند امام معصوم، جامع علوم ظاهر و باطن باشد،همینقدرکه مقبول اکثریت مردم باشدکفایت می کند.

آخوندها عوض نمیشوند ولی مردم آگاه تر میشوند و آخوندها باتجربه تر!/ نقش آخوندها در قتل امیر کبیر ﺳﻔﯿﺮ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ، ﻗﺘﻞ میرزا تقی خان فراهانی (امیرکبیر) ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ "ﺣﻘﻮﻕ ﺑﮕﯿﺮﺍﻥ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ" ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﺪ: امیرکبیر ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭﻃﻦ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﯾﻢ. ﻫﺮ ﺭﺷﻮﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ، ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻣﯿﺪﺍﺩ... ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺸﺘﻦ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﻮﻝ ﮐﺮﺩﻡ... ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪ، ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻤﻌﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺟﻬﺖ ﻋﻮﺍﻣﻠﺶ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺗﮑﻔﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ...ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻭﺣﺎﻧﯿﻮﻥ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ: ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻓﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ... ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﺎﻩ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺰﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ، ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻗﺘﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭﻃﻦ ﭘﺮﺳﺖ ﺭﺍ ﺍﻣﻀﺎﺀ ﮐﺮﺩ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺁﻥ ﺑﺰﺭگﻣﺮﺩ، ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺩﯾﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺑﻠﻪ ﻓﺮﻭﻣﺎﯾﻪ ﺑﺴﺎﻥ ﺷﺐ ﻋﯿﺪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻓﺮ ﻣﻠﺤﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ... ﺣﻘﻮﻕ ﺑﮕﯿﺮﺍﻥ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ✍ ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺭﺍﺋﯿﻦ ﻧﺎﺷﺮ : ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﺟﺎﻭﯾﺪﺍﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻧﺸﺮ : ۱۳۴۷ ------------------------------------------- همین معنی در سخن امیر به کنسول انگلیس و سفیر آن دولت نمایان است . هنوز بیش از نه ماه از صدارتش نگذشته بود که کنسول از تبریز به دیدن او آمد ، و در گزارش خود نوشت : " امیر نظام مصمم است که جلو نفوذ روحانیان را بگیرد ، گرچه می داند کاری است بس دشوار و پر خطر . ولی متذکر شد که دولت عثمانی وقتی در راه تجدید نیروی خود توفیق یافت که نفوذ علما را در هم شکست . و گفت او هم همین کار را خواهد کرد ، و یا سرش را بر باد خواهد داد ".۱ همچنین وقتی که اختلاف امیر با امام جمعه تهران بالا گرفت – وشیل (سفیر انگلیس) پای به میان نهاد ، امیر گفت : " یا باید در برابر ادعا ها و دخالت های امام جمعه ایستادگی کنم ، یا دست از سیاست و زمامداری بکشم . متاسفانه این خاص علمای پایتخت نیست ، در سرتاسر ایران ، ملایان کم یا بیش در پی قدرت هستند و می خواهند در امور سیاسی و دنیاوی دخل و تصرف نمایند " با این وجهه نظر ، تصادم قدرت دولت و دستگاه روحانی امری محتوم بود. تحریک امام جمعه تهران به برانگیختن مردم شهر علیه امیر ، داستان معجزه کردن امامزاده تبریز و مداخله شیخ الاسلام و امام جمعه آذربایجان، و ایستادگی آنان در برابر دولت – آن کشمکش پنهانی را آشکار ساخت . امیر کبیر و روحانیت به روایت فریدون آدمیت

زیر تیغ تیز آفتاب و گرمای هوا، با کیسه‌ای برپشت تا کمر در سطل خم شده و به امید یافتن زباله‌ای ارزشمند، تمام سطل را زیر و رو می‌کند، سطلی که محتوای زباله‌هایی است که از نظر مردم عادی بلااستفاده است و دورانداختنی اما از نظر آنها محلی برای کسب است... این روزها شاهد روزافزون مردان، کودکان و یا حتی زنان کیسه به دوشی هستیم که بی مهابا و هیچ خجالتی در تمام ساعات روز در سطل زباله‌های شهر خم شده و فارغ از اتفاقات اطراف خود به دنبال زباله‌هایی می‌گردند که عایدی برایشان داشته باشد، ممکن است این قضیه برای برخی افراد تأسف‌آور و گاه مسخره باشد اما خبر ندارند که همین زباله‌ها می‌تواند برای این افراد به قیمت یک شب خواب با شکم سیر تمام شود. در محله ما مغازه حاجی ارزونی (میوه فروشی) است که قیمت میوه پایین تر از میدان میوه درآنجا عرضه میشود.. ساعت 9 شب تجمع پیرزنان و پیرمردانی است که برای جمع آوری دورریز میوه ها بدانجا سرکشی میکنند و در میوه های پلاسیده به جستجوی بخشی از میوه های خوردنی میگردند، آن طرف تر دختر و پسر شش هفت ساله ای روی برگه مقوایی نشسته اند و یک دست نایلون میوه و یک دست فال برای فروش از سرما به خود میپیچند ... مهدی بابایی عضو شورای اسلامی شهر تهران: زباله گردی در شاًن پایتخت نیست! بابایی با اشاره به درآمد زایی از زباله‌های خشک گفت: باید توجه داشته باشیم که قسمتی از زباله‌های خشک درآمدزا هستند که حدود ۲۵۰ میلیارد تومان است که باید یک اصلاح فرآیند در آن انجام شود که دیگر شاهد زباله گرد نباشیم.یک ایده‌ای مطرح شد که سطل‌های زباله قفل‌هایی داشته باشد که فقط عوامل مجاز اجازه داشته باشند که به مخازن دسترسی داشته باشند.

انقلاب ایران سال 1979 همچنان برای من معمایی مثل خودکشی نهنگ هاست، که گهگاهی بشکل دسته جمعی بدلایل نامعلوم اتفاق میفتد ؛ تاریخ هرگز ندیده ملتی باخود چنین کند که با شور و شعف دست به خودکشی جمعی بزند ...! والری ژیسکار دستن (رئیس جمهور فرانسه 1974_1981)

کسی که فقط چکُش در اختیار دارد، همه ی دنیا را میخ می‌بیند ! تماشای مداومِ یک رسانه یا شبکه ی خبری خاص، مطالعه ی پیوسته ی کتاب‌ها یا نشریات خاص، گوش کردنِ مداومِ یک سخنرانیِ خاص، شرکت کردنِ مداوم در یک گروه سیاسی یا فکری یا مذهبیِ خاص، و به تعبیر بهتر، مسدود کردن ورودی‌های مغز به روی تنوعات فکریِ عالَم، و فقط یک مَجرا را برای طرز فکر خاصی باز گذاشتن، به تدریج و چه‌بسا ناخواسته و نادانسته، فرد را به یک رُباتِ برنامه‌ریزی شده توسط دیگران (به ویژه صاحبان زَر و زور) تبدیل می‌کند. زندگیِ انسانی، یعنی باز کردنِ مجراهای مختلف در ذهن، و مواجه ی آگاهانه و فعالانه و نقادانه با طرز تفکرات مختلف ... آبراهام مزلو

تنها /ادگار آلن پو از دوران کودکی مانند آنچه دیگران بودند، نبودم. مانند آنچه دیگران می‌دیدند، ندیدم. نمی‌توانستم شور و شوقم را از یک چشمه بگیرم. غم خود را از یک منشاء نگرفته‌ام نمی‌توانم قلبم را بیدار کنم که از نوای یکسانی لذت ببرد و هرچه عشق ورزیدم، به تنهایی بود. سپس، در کودکیم، در سپیده دم یک زندگی پرتلاطم از عمق هرچه خیر و شر است ، معمایی سربرآورد که مرا بی حرکت نگاه می‌دارد. از سیل یا از چشمه از صخره‌ی سرخ رنگ کوه از خورشیدی غلتان ، که با رنگ زرد و طلاییش به دور من می‌چرخد. از برق آسمان ، هنگامی که از کنارم پرواز می‌کند. از رعد و طوفان و از ابری که در نظرم هنگامی که بقیه‌ی آسمان آبی رنگ است به شکل دیو درآمده است.

در جیب هایم رویاها و سنگ گذاشته از راه قدیمی می گذرم همه چیز آنقدر آشنا و گرم است که اشکها قلبم را می فشارند. شهر من سرد و سراسیمه شهر من سرد، سرد و خالی، ولی می دانم فردا خورشید در می آید، و من بر روی سنگها نان می گذارم بگذار هر که می خواهد بیاید بردارد. من می دانم فردا خورشید در می آید. من از راه قدیمی می روم. مارینه پطروسیان

می گویند آنچنان، آنچنان فراموشم کرده ای که هر گاه نامم را برند به زحمت یادم آوری. اما در حیاط تان هنوز شکوفد آن نمدار* عطرآگین که زیر سایه اش یک روز به آغوش کشیدمت، نازنین! و آغوشم تا به امروز گرفته آتشی جانسوز و هر گاه نامت را برند دلم خون می گرید هنوز ... آه، به راستی؟ آنچنان آنچنان فراموشم کرده ای که وقتی نامم را برند به زحمت یادم آوری؟ *نوعی درخت با عطر خوشبو آوِدیک ایساهاکیان (عکس آودیک ایساهاکیان و شوشانیک ماتاکیان:اولین و بزرگترین عشق زندگانی شاعر) Ասում են թե ինձ այնպես Այնպես ես ինձ մոռացել Որ երբ անունս են տալիս Հազիվ միտքդ եմ գալիս: Բայց նազելիս ձեր բակում Այն լորին է դեռ ծաղկում Որի քնքուշ բույրի մեջ Քեզ գրկեցի սիրատենչ: Ու գրկիս մեջ այսօր դեռ Կիզող կրակ է վառել Իսկ երբ անունդ են տալիս Սիրտս արյուն է լալիս: Ա՜խ, իրա՞վ է դու այնպես Մոռացել ես ինձ այնպես Որ երբ անունս են տալիս Հազիվ միտքդ եմ գալիս: Ավ. Իսհակյան-Վենետիկ سرگردانیم در کوچه ها من به عشق تو، تو به عشق دیگری می سوزیم به سوز آتشها من از شعله تو، تو از دیگری. دلتنگ و غمگین می شویم و می خندیم من از حرفهای تو، تو از دیگری غرق در رویاهای شیرین می شویم من از سیمای تو، تو از دیگری. چه توان کرد؟ بگذار تا بخت سرکش به یاد نیاورد ما را در این دنیا دست کم عمر را با عشق سر کنیم حتی اگر من به عشق تو، تو به عشق دیگری. سیلوا کاپوتیکیان Թափառում ենք փողոցներում Ես քո սիրով , դու՝ ուրիշի, Այրվում ենք մենք հրդեհներում ՝ Ես քո հրով դու՝ ուրիշի: Կարոտում ենք, խնդում, տխրում ՝ Ես քո խոսքով դու ուրիշի, Սուզվում քաղցր երազներում ՝ Ես քո տեսքով, դու ուրիշի: Էհ ինչ արած, բախտը խռով, Թող աշխարհում մեզ չհիշի, Միայն ապրենք մենք սիրելով ՝ Թեկուզ ես քեզ, դու՝ ուրիշի… Սիլվա Կապուտիկյան

عیب ندارد که کارها کمی خراب شدند، نسبت به ما بی مهری ورزیدند، پا شو! دیگر بس است قهر بمانی از آشیانت بیرون بیا ای روح و جان کم مایه! از آشیانت بیرون بیا و قاطی جماعت شو تویی شاهد ساعات ورشکسته من، تویی که کژ رفته و مدام عوض شده ای وفکر می کنی که راه نجاتی نیست. تو فکر می کنی که راه نجاتی نیست و صلیب مان را به مثابه بار به دوش می کشی*. پا شو! ای شاهد ساعات نا امیدی پا شو! زندگی هنوز پیش روی ما است عیب ندارد که کمی بی مهری ورزیدند عیبی ندارد که باغ عدنی وجود ندارد. تکانی به خودت ده! پاشو جان جانانم! از آشیانت بیرون بیا، به خودت و خودم امیدی ده! عیبی ندارد که کارها کمی خراب شدند ما هرگز به دنبال آسانی و تخفیف نبوده ایم. پا شو! روح و جان کم مایه! ای تنهای من! طفلک من! آرمن شِکوُیان ՎԵՐ ԿԱՑ Ոչինչ, որ գործը մի քիչ ձախ գնաց: Մեր հանդեպ փոքր-ինչ եղան անհոգի: Վեր կաց, հերիք է խըռոված մընաս. դուրս եկ քո որջից, փոքրոգի հոգի: Դուրս եկ քո որջից, մտիր մարդամեջ, դու ես իմ սընանկ ժամերի վըկան: Դու ես խոտորվել, փոփոխվել անվերջ ու կարծում ես, թե փրկություն չըկա: Դու կարծում ես, թե փրկություն չըկա, ու կըրում ես մեր Խաչը որպես բեռ: Վեր կաց, հուսահատ ժամերի վըկա, վեր կաց. մեր կյանքը առջևում է դեռ: Ոչինչ, որ փոքր-ինչ եղան անհոգի: Ոչինչ, որ չըկա դրախտի պարտեզ: Մի հատ քեզ թափ տուր, վեր կաց, իմ հոգի, դուրս եկ քո որջից, հույս տուր ինձ ու քեզ: Ոչինչ, որ գործը մի քիչ ձախ գնաց: Երբեք չենք փնտրել հեշտություն ու զեղչ: Վեր կաց, հերիք է խըռոված մընաս, փոքրոգի՜ հոգի, իմ միա՜կ, իմ խե՜ղճ: Արմեն Շեկոյան