2025July

تو باید بدانی که خود کوروش دیگری، شهریارا، تو باید بدانی به تاج کیان افسری، شهریارا، جدا از تو ایران بود جسم بی جان، تو باید بدانی...، که باید بمانی،

آینده ما چیزی مانند گذشته ماست و اگر یک بار با اکراه گناه کرده باشیم، بارها در زندگی آن را با رضایت و شعف تکرار خواهیم کرد! تصویر دوریانگری // اسکاروایلد Մեր գալիքը սովորաբար նման է մեր անցյալին, և եթե մի անգամ մեղանչել ենք դժկամությամբ, դա կրկնում ենք կյանքում բազմաթիվ անգամ, բայց արդեն բավականությամբ: Օսկար Ուայլդ // Դորիան Գրեյի դիմանկարը

Մարդը ճակատագրով դատապարտված է: Ստրկու­թյունը նրա համար պարտք է դառնում, և նա սկսում է ծառայել: Ստալինիզմը ազատության դրոշ է հորինել, որ բռնու­թյամբ ամեն բան ենթարկի իրեն: Եվ դրա կողքին մարդը վախենում է կյանքի հրաշքը կորցնելուց և հա­նուն դրա արդարացնում է իր ստրկամտությունը: Նույն ստրուկը հայտարարում է՝ ամեն բան ստրկության դեմ, սակայն իր ամբողջ վարքը ստրկամտությունն է: Այդ ստրուկները գոհ են աշխարհից, որ իրենց չեն զրկում ստրուկ լինելուց: Սեյրան Գրիգորյան  // Ինչո՞ւ ես տխուր انسان محکوم  به سرنوشت است... بردگی برایش به یک بدهی تبدیل می‌شود و او شروع به خدمت می‌کند... استالینیسم پرچم آزادی را اختراع کرد... که با زور همه چیز را به سلطه خود درآورد و در کنار آن انسان میترسد که معجزه زندگی را ازدست بدهد... و بنابراین بردگی خود را توجیه می‌کند... همان برده اعلام می‌کند که همه چیز علیه بردگی است، اما تمام رفتار او بردگی است... آن بردگان از دنیا راضی‌اند که از بردگی محروم نمیگردند... چرا غمگینی؟ // سِیران گریگوریان inchu? yes tekhur

هرچه کوشیدم در این سرزمین ؛ دو صندلی کنارهم بگذارم تا زن و آزادی کنار یکدیگر بنشینند نشد... همیشه مردی تسبیح به دست ..آمد و جای زن نشست... شیرکو بیکس-شاعر معاصر کرد

مگر من از وطنم چه می خواستم؟ به غیر از نانی وگوشه ای اَمن وجیبی با حرمت وبارانی از عشق! و پنجره ای باز که آزادی و عشق به من دهد؟! من چه می خواستم؟ در این حد که به من نداد! برای همین نیمه شبی دری را شکستم ... و رفتم ... برای همیشه رفتم... شیرکو بیکس<شکوفه های گیلاس>

نشر پیله  / ترجمه‌‌ی شیما سرتاج حکمرانی که سودای سلطان عثمانی شدن دارد و این مملکت هر شب ما را با حسی از درماندگی و ناچارى به خواب می‌برد و صبح روز بعد با احساسی از شرمساری که متعلق به ما نیست ، بیدار می‌کند! اِجِه تِمِلکوران Ece Temelkuran

محمد‌علی فروغی: «امروز درس تاریخ اروپا را تدریس کردم. یکی از شاگردان پرسید چرا اروپا این‌قدر پیشرفت کرده و ما عقب مانده‌ایم. پاسخ دادم که اروپا از تجربه‌های شکست خود درس گرفت، اما ما هنوز شکست‌هایمان را انکار می‌کنیم.»

«و هنگامی که طوفان به پایان رسد، به یاد نخواهی آورد که چگونه از آن گذشتی، یا چگونه توانستی زنده بمانی. حتی مطمئن نخواهی بود که آیا طوفان واقعاً تمام شده است یا نه. اما یک چیز قطعی است:وقتی از طوفان بیرون بیایی، همان شخصی نخواهی بود که وارد آن شده بودی. تمام هدف این طوفان همین است.» کافکا در کرانه - هاروکی موراکامی

Մարդիկ այն չեն, ինչ երևում են։ Մեր ժամանակներում մարդը շատ է բարդացել իր էությամբ … Ուրիշ բան մտածում, ուրիշ բան խոսում, հակառակ իրենց էության գործում… Մարդու մեջ դրել են ինչ-որ չար զսպանակներ, լարում են իրենց ուզած ձևով և բաց թողնում։ Ու մարդիկ չար են՝ հակառակ իրենց կամքի, իրենց խմորի։ Հիվանդ արդարության կենացը խմենք, ծանր է նրա դրությունը, բայց նա չի մեռնի։ Երբ հիվանդ է արդարությունը, մարդիկ խեղճանում են, մանրանում, դառնում երկերեսանի, չար, եսամոլ, ստորաքարշ։ Նրանք քծնում են, լիզում իրենց ոտնակոխ սապոգները, ասում են խոսքեր, որոնց հետ համաձայն չեն, բայց կատարում են, որովհետև արդարությունը հիվանդ է, չի կարող նրանց կարգի բերել։ Գուրգեն Մահարի / Ծաղկած փշալարեր انسان ها همانی نیستند که نشان می دهند. در این زمانه انسان از لحاظ ماهیت خویش خیلی پیچیده شده است. چیزی می اندیشد و چیز دیگری می گوید، بر خلاف فطرت و درون مایه خود عمل می کند... در درون آدم ها فنرهای بدی (امیال شیطانی) کار گذاشته اند که آنها را به صورت دلخواه کنترل و رهایشان می سازند، و آدم ها بر خلاف خواست و نفس خویش بد و پلید می شوند. ...به سلامتی عدالتِ مریض بنوشیم! حال و روزش خوش نیست، اما نخواهد مرد!!. وقتی عدالت بیمار می شود، آدمها زبون می گردند، کوچک ، دورو، خودخواه و فرومایه می شوند.آنها تملق می کنند، چکمه های لگدمال کننده را می لیسند، حرفهایی می زنند که قبول ندارند، اما انجام می دهند چون عدالت بیمار شده است، نمی تواند آنها را عتاب و بازخواست کند. گورگِن ماهاری، از کتاب «سیم خاردارهای شکفته»  ( خاطرات سالهای تبعیدگاه در سیبری)

هنوز نیاموخته بودم که آدمی چه سرشت متناقضی دارد. هنوز نمی‌دانستم در نهاد انسان‌های صادق چه تظاهرها، در وجود مردمان شریف چه رذالت‌ها و در سرشت هرزگان چه نیکی‌هایی یافت می‌شود ماه و شش پنی از سامرست موآم Ես դեռ չգիտեի, թե որքան հակասական է մարդկային բնությունը, չգիտեի, որ նույնիսկ ամենաանկեղծ մարդիկ սիրում են կեղծվածք ընդունել, չգիտեի, թե որքան ստոր կարող է լինել ազնվաբարո մարդը և որքան բարի՝ թշվառականը։ Սոմերսեթ Մոեմ / Լուսին և վեցպենսանոց

Ավելի լավ է մարդ հետիոտն անցնի իր կյանքի ճամփան, քան ձիու վրա` մեկ ուրիշի քղանցքից բռնած: Հայկ Խաչատրյան /// Տիգրան Մեծ بهتر است انسان مسیر زندگی خود را با پای خود طی کند تا اینکه سوار اسبی شود که افسارش در دست دیگریست. تیگران کبیر /// هایک خاچاطریان tigran_metz

Մարդկություն, ազգ և հայրենիք բառերը բառարանները լեցնելու համար շինված բաներ չեն, այլ ամեն մարդու մտքին մեջ, սրտին մեջ, հոգվույն մեջ երկաթյա տառերով և անջինջ կերպով դրոշմելու բառեր են... Հակոբ Պարոնյան \\\ Մեծապատիվ մուրացկաններ  انسانیت ، ملت و  وطن ...واژه هایی نیستند که برای پرکردن لغت نامه ها ساخته شده اند...بلکه کلماتی هستند که باید در ذهن و قلب هر انسانی با مهر آهنین حک شود.. گدایان بزرگوار /// هاکوب بارونیان online.fliphtml5.com

نمی‌دانم چگونه با تو بیامیزم؟! اگر بهشتی، به من بگو تا کرنش برم به خدایان اگر دوزخی، به من بگو تا زمین را غرق گناه کنم نمی‌دانم چگونه با تو بیامیزم؟! گر سرزمینی تسخیرشده‌ای، به من بگو تا پوستم را پرچم‌ات کنم و گر چون من کولی سرگردانی مرزی برایم بکش و مرا وطن خود گردان..... شعری از عبدالله پَشیو شاعر معاصر کُرد

“Ես նայում էի նրա երկնագույն աչքերին, կարծես մի-մի թաս լինեին ծովից դուրս բերած, ծովի ջուրը մեջը ծփացող... ինչքան մարդ է լողացել այդ ծովում ու կործանվել, մտածում էի տառապանքով ու հիմա այս իմ տղան երևում էր հանձնվելու էր նրա փոթորիկներին:” به چشم‌های آبی‌اش نگاه کردم، انگار کاسه‌هایی هستند که از دریا بیرون کشیده شده‌اند، با آب دریا که درون آن‌ها می‌چرخد... چقدر مردم در آن دریا شنا کرده‌اند و جان باخته‌اند، با ناراحتی فکر کردم، و حالا او انگار در شُرُفِ تسلیم شدن در برابر طوفان‌های آن خواهد بود. “Ես ավելի հեքիաթային քաղաք, քան Օդեսան է գիշերով, դեռ չեմ տեսել: Երկու-երեք հարկանի շենքեր, պատերով վեր սողացող վայրի խաղողի թփեր, փայտե նախշուն պատշգամբ, բաց պատուհաններ գրգռված երևակայության համար, հանգիստ գիշերային լուսավորություն, այստեղից-այնտեղից քեզ հասնող հարբած ծովայինների հազարալեզու երգեր, թաքստոցներից ու գինետներից փողոց փախչող գնչուական խուլ մեղեդիներ ու փողոցներում իրենց հավատարմությունը ապացուցող զույգեր... Այս քաղաքը նման է մի հսկայական նավի՝ ծովի տեղատվության ու մակընթացության ժամանակ, թվում է, ոչ թե ջուրն է շարժվում երկնքի ու աստղերի տակ, այլ քաղաքը ու դու՝ նրա հետ... Ու այս ամենի մեջ կա աստվածային վեհություն ու խորհուրդ:” Գնչուհին /// Արշակ Գյումրյանի من هرگز شهری افسانه‌ای‌تر از اُودسا* در شب ندیده‌ام. ساختمان‌های دو سه طبقه، بوته‌های انگور وحشی که از دیوارها بالا می‌روند، بالکن چوبی طرح‌دار، پنجره‌های باز برای خیال پردازی، نورپردازی آرام شبانه، آواز ملوانان مست به هزار زبان که از اینجا و آنجا به شما می‌رسد. نغمه‌های خاموش کولی‌ها که از مخفی‌گاه‌ها و میخانه‌ها به خیابان‌ها می‌گریزند ... و زوج هایی که وفاداری خود را نشان می دهند... این شهر در هنگام جزر و مد دریا مانند یک کشتی عظیم است، به نظر می رسد که این آب نیست که زیر آسمان و ستاره ها حرکت می کند، بلکه شهر و شما با آن... و در همه این ها عظمت و راز الهی نهفته است. آرشاک گیومریان /// دختر کولی anyflip/Gnch’uhin *اودسا شهری بندری در جنوب اوکراین

Բուդաղյանը բուռն, ծածուկ ու վախկոտ սիրով կապվեց Աշխենի հետ: Բայց նա քաջություն չունեցավ այդ անարատ սիրո մասին ասել սիրած աղջկան: Բուդաղյանը սիրեց լուռ, միշտ հուսալով, որ կգա ժամանակը, երբ Աշխենը կիմանա իր մեծ սիրո մասին, իսկ այդ ժամանակը չեկավ: Մկրտիչ Ասլանյան // Աշնանային ամպրոպ بوداغیان به شکلی پرشور و پنهانی عاشق آشخِن شده بود...اما شهامت نداشت این عشق بی آلایش را به دختر محبوبش ابراز کند...و او همیشه در سکوت عشق میورزید...وامیدوار بود زمانی فرا رسد که آشخِن متوجه این عشق باشکوه شود...اما این زمان هرکز فرا نرسید مِگردیچ آسلانیان // رعد و برق پائیزی online.fliphtml5.com

گذشت زمان، بر آنها که منتظر می‌مانند بسیار کند، بر آنها که می‌هراسند بسیار تند، بر آنها که زانوی غم در بغل می‌گیرند بسیار طولانی، و بر آنها که به سرخوشی می‌گذرانند بسیار کوتاه است! اما بر آنها که عشق می‌ورزند، زمان را آغاز و پایانی نیست. Time Is By Henry van Dyke Time isToo Slow for those who Wait, Too Swift for those who Fear, Too Long for those who Grieve, Too Short for those who Rejoice; But for those who Love, Time is not.

Նվիրվում է սիրելի Մարիամին تقدیم به ماریام عزیز Գալիս է մի տարիք, երբ ոչ ոք չի հասկանում քեզ և դու չես քայլում, տեղում կանգնում ես, որովհետև չես ընդունում ոչ մի ճանապարհ։ Գալիս է մի տարիք, երբ թվում է, թե ուշացել ես ամեն տեղից, թեև իրականում տեղ չկա` ոչ գալու, ոչ գնալու։ Գալիս է մի տարիք, երբ անընդհատ ժպտում ես ամենքին, որովհետև հասկանում ես վերջապես, որ բոլորն անմեղ են, մեղքատերը միայն դու ես։ Վարդան Հակոբյան سن و سالی فرا می رسد که هیچ کس تو را درک نمی کند و تو قدم بر نمی داری و در جایت می ایستی برای اینکه هیج راهی را قبول نداری. سن و سالی فرا می رسد که به نظرت از همه جا دیرت شده ولی در واقع جایی نیست: نه برای آمدن، نه برای رفتن. سن و سالی فرا می رسد که تو مدام به همه لبخند می زنی چون می فهمی بالاخره که همه بی گناهند ... وَ ... مقصر تویی. واردان هاکوبیان شاعر فقید آرتساخ (قره باغ کوهستانی)

2025APR

در سرزمین شاهان، شاه هرگز نمی میرد

وقتی دیوار برلین را خراب کردند همه خوشحال بودند. یک زن سالمند از آلمان شرقی می‌گفت: ما تنها مردمی هستیم که برای بازگشت به سی سال قبل خوشحالیم!!!

The choice is yours!

مذاکره با اختاپوس!!

Աշխարհում ամենամեծ սուտը բնավ էլ սուտ չէ, այլ մարդու հնարած հեքիաթն է իր մասին, որը վեր է հանել ամեն ինչից ու երկրպագում է: Սեյրան Գրիգորյան  / Ինչո՞ւ ես տխուր بزرگترین دروغ دنیا اصلا دروغ نیست، بلکه افسانه ای است که انسان برای خودش اختراع کرده و آن را بالاتر از هر چیز دیگری قرار داده و می پرستد. چرا غمگینی؟ /  سیران گریگوریان

Աշխարհիս երեսին եթե տեսնել կուզես, ինչ որ սրտիդ ուզածն է՝ պետք է նայիս փակ աչքերով։ Լևոն Շանթ / Հին Աստվածներ   اگر می‌خواهی آنچه دلت می‌خواهد در چهره دنیا ببینی، باید با چشمان بسته نگاه کنی. لئون شانت / خدایان باستان

Եթե կանայք տղամարդ դառնային թեկուզ մի օրով` աշխարհի գործերն այնպես կխառնեին, որ նորից շտկելու անզորությունից ինքնասպան կլինեին նույնիսկ աստվածները: Հայկ Խաչատրյան / Տիգրան Մեծ اگر زن‌ها مرد می‌شدند(جای زن و مرد عوض میشد)، حتی برای یک روز، امور دنیا چنان به هم می‌خورد که حتی خدایان هم از ناتوانی در رفع آن دست به خودکشی می‌زدند. هایک خاچاطریان / تیگران کبیر

زندگی در جایی که یک مشت نادان دور و برت باشند سخت است. اما زندگی در جایی که قدرت در دست همان نادانان باشد وحشتناک است. آلبر کامو

only bibi could stop u

Ինչքա՜ն է պատահում, երբ մաքուր դեմքով, սակայն կեղտոտ հոգով մարդիկ որոշում են, թե ով ինչ արժե: Սեյրան Գրիգորյան  / Ինչո՞ւ ես տխուր چقدر اتفاق می افتد !! که افرادی با چهره ای پاک اما روحی کثیف تصمیم می گیرند که چه کسی چه ارزشی دارد!؟ سیران گریگوریان / چرا غمگینی؟

Լավից, վատից ապրում ենք: Ապրեք ձեր կյանքը: Հնարավորություն է տրվել սովորելու՝ սովորեք, գիությամբ զինված մարդն իր ազգի ամենահզոր զինվորն է: Պարտադիր չէ՝ զենք առնեք ձեռքներդ: Ձեր վարքով, ձեր խելքով էս աշխարհը լավը դարձրեք: Վարդուհի Առաքելյան / Մի հատիկ օր چه خوب ... چه بد ، ...زندگی جریان دارد، پس زندگی خودمان را داشته باشیم به شما فرصت یادگیری داده شده است.. مردی که به دانش مسلح است،..نیرومندترین سرباز ملتش است.. مجبور نیستی اسلحه به دست گیری! با رفتار و ذهنت این دنیارا به مکانی بهتر تبدیل کن.. واردوهی آراکلیان / یک روز خاص

Մարդիկ չեն տառապում, այլ իրենք իրենց տառապեցնում են, որովհետև չգիտեն, որ հակադրելու համար պետք է տեսնել, վայելելու համար պետք է ճանաչել, տիրանալու համար պետք է տալ: Գեղեցիկ հոգի վայելելու համար պետք է գեղեցկացված լինես, ազնվական կյանք գնահատելու համար պետք է նույն բարձունքին հասած լինես, իսկ նույն բարձունքին հասնելու համար պետք է ճանաչես ինքդ քեզ: Նահանջը առանց երգի / Շահան Շահնուրի مردم رنج نمیکشند، بلکه به خودشان رنج میدهند،زیرا نمی دانند که برای مخالفت باید دید ، برای لذت بردن باید دانست ،  برای بدست آوردن باید بخشید ، برای لذت بردن از یک روح زیبا باید زیبا شد، برای داشتن یک زندگی کامل باید بالغ شد ، و برای رسیدن به اوج باید خود را شناخت... شاهان شاهنور / عقب نشینی بدون آهنگ

Մարդիկ այսպես են. Սիրում են իրենց համար սեփական ձեռքերով կուռքեր կերտել և սեփական ձեռքով էլ ջարդուփշուր անել… Էդուարդ Ավագյան / Մի կյանքը քիչ է مردم این  طور هستند که دوست دارند با دستان خود بت هایی برای خود  بسازند و سپس با دست خود آنان را بشکنند... ادوارد آواگیان / زندگی کوتاه است

محسن!! ذلیل مرده بازم با شلوار پاره برگشتی؟! محسن هم مثل همیشه هیچ چی نگفت ...فوری قایمکی رفت سمت پشت بوم تو سایه ی بهار خواب یه زیلو انداخت و از فرط خستگی رفت به چرت یه ربع نگذشته بود که ننه اش اومد سراغش و یه لگد آروم بهش زد ...: مگه با تو نیستم!! اونم زیر چشمی یه نگاه انداخت و خودشو به خواب زد ننه هم شلوار به دست برگشت پشت میز خیاطی رفت و شروع به وصله کردن شلوار محسن کرد.. محسن و من از اول راهنمایی همکلاس بودیم...عشق فوتبال بود ..با ننه اش مثل کارد و پنیر بود..بعد تعطیلی مدرسه یک راست می رفت زمین فوتبال پشت بلوار استادمعین ...تا غروب مثل .. دنبال توپ می دوید...ننه اش هم از دستش دلش خون بود من درسم تو مدرسه خوب بود ...ننه اش همش من رو به رخ محسن می کشید و بهش میگفت چرا مثل ... نیستی؟!.. تو نمیخوای آینده ات رو بسازی..درستو بخون.. خلاصه از قضا دوسال گذشت... یک روز تو مدرسه بودیم زنگ ورزش یک نفر از بیرون اومد مدرسه و به تماشای فوتبال تیم های دو کلاس سوم راهنمایی نشست ...ما هم موندیم این کیه؟! وقتی بازی تموم شد یه سره رفت سراغ محسن !! و بهش یک برگه داد و گفت فردا بیا دفتر باشگاه.. پرس و جو کردیم..از طرف باشگاه استقلال بود خلاصه ازون روزبه بعد محسن دیگه یه محسن دیگه شد... چندروز بعد عکس محسن رو تو روزنامه ورزشی زده بودن و دست بچه های کلاس بود... "محسن گروسی پدیده جوان" محسن یک شبه ره صد ساله رو طی کرد ... و از دست غُر زدن های ننه سکینه هم راحت شد.... Sharghiye ghamgin

Լիներ հեռու մի անկյուն Լիներ մանկան արդար քուն Երազիս մեջ երջանիկ Հաշտ ու խաղաղ մարդկություն Հովհաննես Թումանյան کاش کنج دوردستی می بود ‏ خواب معصوم کودکی بود در رؤیایم شادمانه‏ صلح وصفا بر آدمی بود هُوهانِس تومانیان

وقتی بچه بودم پدربزرگم فوت کرد. مجسمه‌ساز بود، آدم خیلی مهربونی که دلش دریایی از عشق برای دنیا بود. به محله‌های ضعیف شهر هم کمک می‌کرد. برامون اسباب‌بازی می‌ساخت و کلی کارای دیگه تو زندگیش انجام داد. وقتی مُرد، یه‌دفعه فهمیدم به‌خاطر خودش گریه نکرده‌م، بلکه به‌خاطر کارایی که انجام داده بود گریه کردم. گریه کردم چون ممکن نبود اون دوباره بتونه اون کارا رو انجام بده. دیگه چوب نمی‌تراشید، دیگه تو حیاط‌خلوت برامون کبوتر و قُمری پرورش نمی‌داد، دیگه ویولون نمی‌زد و برامون جوک تعریف نمی‌کرد، دیگه خبری از این چیزا نبود. بخشی از ما بود، و وقتی فوت کرد همه کارا متوقف شد، و دیگه هم هرگز کسی نتونست مثل اون انجامشون بده. نظیر نداشت. مرد مهمی بود. با مرگش کنار نیومدم. بعضی وقتا فکر می‌کنم چه مجسمه‌های فوق‌العاده‌ای می‌تونست خلق بشه، ولی مرگش نذاشت. دنیا چه جوکای باحالی رو از دست داد. کبوترای خانگی از چه دستایی بی‌نصیب موندن. به جهان شکل داد. به این جهان خدمت کرد. شبی که رفت، دنیا فقیرتر شد فارنهایت ۴۵۱ / ری برادبری

Ա՜յ, խոսքի օրինակ, էս շաքարը գցեցիր չայի մեջ, հալավ, կորավ, չկա. բայց չայն անուշցավ։ Էնպես էլ լավ մարդը կմեռնի, բայց նրա լավ գործը աշխարքը կանուշցնե։ Թե չէ առանց լավ մարդու աշխարքը շա՜տ դառն է՝ օձի լեղի... Ավետիք Իսահակյան / Համբերանքի չիբուխը (ما آدما ) مثال قندیم... میندازیم  تو چای آب میشه، گم میشه و ... میره!! اما از بین نمیره ... انسان خوب میمیره اما عمل نیکش باقی میمونه (دنیا فراموش نمیکنه) ... دنیا هم بدون آدم خوب مثل زهر مار تلخه!!.... آوتیک ایساهاکیان / دودِ تحمل

Հին Ընկեր!  Հեռացան մեզնից մեր հին օրերը, Մոտենում են նոր ժամանակներ, Ո՞ւր ես դու կորել, իմ բարեկա՛մս, Ո՞ւր ես դու կորել, իմ հի՛ն ընկեր: Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Արդյոք ո՞ւր ես դու կորել, Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Չեմ կարող ես քեզ գտնել: Ի՞նչ կախարդ է քեզ կախարդել, Ի՞նչ թակարդ ես դու ընկել, Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Ես կարող եմ քեզ փրկել: Հեռացան այն հին ու գորշ օրերը, Մոտեցան պայծառ ժամանակներ, Փոխվեցին կարծես թե հին տերերը, Նրանց տեղ եկել են նոր տերեր: Նոր տերերի մոտ դեռ խրախճանք է, Նոր տերերը դեռ չեն կշտացել, Հին տերերի մոտ անհուն զարմանք է, Թե նորերն ինչքան են հղփացել: Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Արդյոք նո՞ւյնն ես մնացել, Նիհարե՞լ ես դու, թե լցվել Ու հետույքդ հաստացրել, Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Քեզ պաշտոն դեռ չեն տվել, Քեզ իմ լա՛վ, իմ անգի՛ն ընկեր, Նոր տերերը չե՞ն գնել: Այս աշխարհը նույնն է, բարեկա՛մս, Չփորձես հանկարծ նրան փոխել, Փոխվեցին կարծես հին տերերը, Նորերը խաղում են հին դերեր: Եվ մեր նորընծա ու խիստ տերերը Մեզ դարձյալ փորձում են վախեցնել, Մենք ասում ենք՝ դրանց տիրու մերը, Մահը մեր վաղուց ենք մենք տեսել: Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Արդյոք նո՞ւյնն ես մնացել, Ո՞ւմ հետ ես արդյոք հաց կիսել Եվ ո՞ւմ հետ ընկերացել: Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Դու քո գույնը չե՞ս փոխել, Քեզ իմ լա՛վ, իմ անգի՛ն ընկեր, Նոր տերերը չե՞ն… Մեզ սեղմում են նոր ժամանակները, Ինչպես երկաթե պնդօղակներ, Մինչև վերջ ձգեք ձեր գոտիները, Պետք է դիմանալ ու դիմադրել: Եվ մեր անտարբեր ու բութ դեմքերը Դարձել են արդեն մութ դիմակներ, Մենք ընբռնումով տանում ենք բեռը, Որը չենք կարող չհանդուրժել: Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Արդյոք նո՞ւյնն ես մնացել, Ո՞ւմ հետ ես արդյոք հաց կիսել Եվ ո՞ւմ հետ ընկերացել: Հի՛ն ընկեր, իմ անգի՛ն ընկեր, Դու քո գույնը չե՞ս փոխել, Քեզ իմ լա՛վ, իմ անգի՛ն ընկեր, Նոր տերերը չե՞ն.. կերել: Ռուբեն Հախվերդյան دوست قدیمی! روزهای پیشین گذشته اند و روزهای جدید می آیند... دوست من کجا می روی.... دوست قدیمی من کجا می روی؟! دوست قدیمی و بی قیمت من تو کجا گمشده ای؟ دوست قدیمی و بی قیمت من نمی توانم تو را بیابم کدام جادوگری تو را جادو کرده است ؟! در دام و تله چه کسی افتاده ای ؟ دوست قدیمی و بی قیمت من آیا می توانم تو را نجات دهم ؟ آن روزهای کهنه و خاکستری گدشتند روزهای شفاف فرا رسیدند تو گویی ...صاحبان قدیمی عوض شدند جای آنان صاحبان جدید آمدند هنوز در میان صاحبان جدید بساط عیاشی برپاست آنها هنوز سیر نشده اند صاحبان قدیمی بی نهایت متحیرند که صاحبان جدید تا چه حد خود را گم کرده اند! دوست قدیمی و بی قیمت من آیا همانی مانده ای که بودی؟ لاغر شده ای یا چاق و پشت و شکمت را گنده کرده ای؟ دوست قدیمی و بی قیمت من آیا تاکنون پست و مقامی به تو نداده اند؟ تو را ای دوست خوب و بی قیمت من صاحبان جدید قیمت نکرده اند؟ این دنیا همان است ای رفیق سعی نکن آن را عوض کنی انگار صاحبان قدیمی عوض شدند اما صاحبان جدید همان نقش های قدیمی را بازی می کنند و صاحبان تازه نفس و سخت گیر ما دوباره سعی می کنند ما را بترسانند اما ما می گوئیم : بر پدر و مادرشان...! ما مرگ خود را خیلی وقت است که دیده ایم دوست قدیمی و بی قیمت من آیا همانی مانده ای که بودی؟ با چه کسی نانت را تقسیم کرده ای و با چه کسی پیمان دوستی ریخته ای؟ دوست قدیمی و بی قیمت من آیا تو رنگت را عوض نکرده ای؟ تو را ای دوست خوب بی قیمت من صاحبان جدید ن ......ه اند؟ دوران جدید بر ما فشار می آورد همچون مهره های آهنین کمربندهای خود را محکم ببندید باید تحمل و استقامت کرد و چهره های بی تفاوت و خنثای ما دیگر تبدیل به نقاب های تاریک شده اند ما با درک این وضع این بار را تحمل می کنیم چرا که گزینه دیگری نداریم دوست قدیمی و بی قیمت من آیا همانی مانده ای که بودی؟ با چه کسی نانت را تقسیم کرده ای و با چه کسی پیمان دوستی ریخته ای؟ دوست قدیمی و بی قیمت من آیا تو رنگ خود را عوض نکرده ای؟ تو را ای دوست خوب و بی قیمت من صاحبان جدید نخورده اند!؟ روبن هاخوردیان

March2025

ای شب از رویای تو رنگین شده سینه از عطر تواَم سنگین شده ای به روی چشم من گسترده خویش شادیم بخشیده از اندوه بیش همچو بارانی که شوید جسم خاک هستی ام ز آلودگی ها کرده پاک ای طپش های تن سوزان من آتشی در سایه مژگان من ای مرا با شور شعر آمیخته این همه آتش به شعرم ریخته چون تب عشقم چنین افروختی لاجرم شعرم به آتش سوختی ای دو چشمانت چمنزاران من داغ چشمت خورده بر چشمان من بیش از اینت گر که در خود داشتم هر کسی را تو نمی انگاشتم فروغ فرخزاد please listen and enjoy

«پول ما کم‌ارزش‌ترین پول جهان است، فرهنگ ما با اینکه لگدمال شد ولی از بین نرفت. حتی دینی که خودشان آوردندهٔ آن بودند از بین بردند و برای مردم دینی باقی نگذاشتند کشوری که من امروز در آن زندگی می‌کنم ویرانه است. این کشور را محمدرضا پهلوی ویرانه نکرد، این کشور را آقایانی ویرانه کردند که {خ...} را به مهرآباد آوردند و گفتند ایشان امام دوازدهم ماست!» فریدون فرخزاد

به خاطر میخی نعلی افتاد به خاطر نعلی اسبی افتاد به خاطر اسبی سواری افتاد به خاطر سواری جنگی شکست خورد به خاطر شکستی مملکتی نابود شد و همه این ها به خاطر کسی بود که میخ را خوب نکوبیده بود

آخرین روزهای دیکتاتور! نه جنگ ! نه تحریم ! نه مذاکره!

سیاستمداران، ژنرال‌ها و مدیران در امور مختلف در هر کارو به هر تعدادی که بخواهید فراوانند اما مرد عمل در این کشور وجود ندارد. «ابله»  داستایوفسکی

دلم تنگ است دلم می سوزد از باغی که می سوزد نه دیداری نه بیداری نه دستی از سر یاری مرا آشفته می دارد چنین آشفته بازاری تمام عمر بستیم و شکستیم بجز بار پشیمانی نبستیم جوانی را سفر کردیم تا مرگ نفهمیدیم به دنبال چه هستیم عجب آشفته بازاری است دنیا عجب بیهوده تکراری است دنیا چه رنجی از محبت ها کشیدیم برهنه پا به تیغستان دویدیم نگاه آشنا در این همه چشم ندیدیم و ندیدیم و ندیدیم سبک بالان ساحل ها ندیدند به دوش خستگان باریست دنیا مرا در اوج حسرتها رها کرد عجب یار وفا داریست دنیا عجب آشفته بازاریست دنیا عجب بیهوده تکراریست دنیا

Աշխարհը դա գեղեցիկ գիրք է, բայց անիմաստ է նրա համար, ով չի կարողանում այն կարդալ. دنیا کتابی زیباست، اما برای کسی که نمیتواند آنرا بخواند بی معنی است

Կյանքը երևակայություն ա, երազ, չափազանց լուրջ մի վերաբերվիր կյանքին, ուղղակի ներկիր կյանքդ ցանկություններիդ գույներով, որովհետև վերջին շունչդ փչելիս հաստատ չես մտածելու՝ ափսոս, ինչ լավ էր էն օրը, ինչ երջանիկ էի ես, շատ ափսոս, որ ապրեցի էդ պահը՝ վերջին պահի պես․․․ Հասմիկ Մելիքսեթյան «Չես հասկանա» زندگی یک خیال و یک رویاست، خیلی آنرا جدی نگیرید، فقط زندگی خود را با رنگ های آرزوهایتان رنگ آمیزی کنید،زیرا وقتی آخرین نفس خود را می کشید، قطعاً فکر نمی کنید: "حیف شد، چه روز خوبی بود، چقدر خوشحال بودم، حیف که آن لحظه را زندگی کردم، انگار آخرین لحظه ام بود..."  «تو نخواهی فهمید»  هاسمیک مِلیکسِتیان

«Ժողովրդական կոչված իշխանությունը քյասիբին կարտոֆիլից է զրկում». Արեգնազ Մանուկյան «حکومت به اصطلاح مردمی سیب زمینی را هم از نیازمندان دریغ میکند».

تایلر داردن: تنها با از دست دادن همه چیز است که آزادی  بدست می آوریم باشگاه مشت زنی(مبارزه) از چاک پالانیک (Chuck Palahniuk / fight club) Թայլեր Դերդեն Միայն կորցնելով ամեն ինչ, մենք ձեռք ենք բերում ազատություն: Չակ Պալանիկ «Մարտական ակումբ»

ظلمانی‌ترینِ مکان‌ها در دوزخ از آن کسانی است که در زمانه‌ی بی‌اخلاقی بی‌طرف می‌مانند. دوزخ از  دن بران(dan brown) Դժոխքի ամենախավար տեղանքները նրանց համար են, ովքեր չեզոքություն են պահպանել բարոյական ճգնաժամի պահերին: Դեն Բրաուն «Ինֆեռնո» --> کتاب خوان دوزخ

تو دنیا اگر جاهای مخصوصی برای کیف و خوش‌گذرانی هست، عوضش بدبختی و بیچارگی همه‌جا پیدا می‌شه. اون‌جای مخصوص، مال آدم‌های مخصوصیه. پارسال که چند روز پیشخدمت “کافه ی گیتی” بودم، مشتری‌های چاق داشت، پول کار نکرده خرج می‌کردند. اتومبیل، پارک، زن‌های خوشگل، مشروب عالی، رخت‌خواب راحت، اتاق گرم، یادگارهای خوب، همه را برای اون‌ها دست‌چین کردند، مال اون‌هاست و هرجا که برند به اون‌ها چسبیده. اون دنیا هم باز مال اون‌هاست. چون برای ثواب کردن هم پول لازمه! ما اگر یک روز کار نکنیم، باید سر بی‌شام زمین بگذاریم. اون‌ها اگر یک شب تفریح نکنند، دنیا را بهم می‌زنند! داستان فردا / صادق هدایت Download farda.pdf

Տատը պատմում էր ու, որպես կանոն, վերջում անպայման ասում էր. - Էրնեգ էր էն օրերը... Հետո միանգամից հանգչում էր աչքերի փայլը, կարծես շղարշ էր իջնում դեմքին։ Տարիներ հետո, երբ Մարիամն արդեն շատ բան էր հասկանում, հարցրեց. - Տատ ջան, դրա ի՞նչն է երանի։ Պատերազմ, սով, տաժանակիր աշխատանք, որ նույնիսկ տղամարդը դժվարությամբ կաներ։ - Հա՛, բալա՛ ջան, հազա՛ր երանի։ Տանջվում էինք, բայց սրտներս էր ուրախ... Վարդուհի Առաքելյան «Մի հատիկ օր» مادربزرگ قصه میگفت و در آخر مثل همیشه گفت : روزهای خوبی بود... بعد ناگهان نگاهش خاموش شد انگار پرده ای جلوی چشمانش را گرفته... سالها بعد، وقتی ماریام خیلی چیزها فهمیده بود، پرسید؟ مادرجان چه فایده! جنگ،گرسنگی،کار سخت که حتی یک مرد در انجام آن مشکل خواهد داشت! مادربزرگ : بله فرزند عزیزم ، (یادش بخیر) ما سختی می کشیدیم اما دلمان شاد بود...  «روزی روزگاری»  واردوهی آراکلیان

آخر ما هم بیکار نمی‌نشینیم و با قصه بی‌بی‌گوزک سرشان را گرم خواهیم کرد. چنان آنها را ترغیب به گذشت و فقر و فاقه و صوفیگری و مرده‌پرستی و گریه و وافور و توسری‌خوری می‌کنیم که دست روی دستشان بگذارند و بگویند: باید دستی از غیب برون آید و کاری بکند. اما این دست، دست ما خواهد بود.  توپ مرواری /  صادق هدایت

Կյանքը մի խայտաբղետ լոտո է, որի մեջ այնքան մարդիկ դնում են իրենց անմեղությունը`մի տանող թիվ հանելու հույսով, և հանում են միայն զրոներ, որովհետև տանող թիվ չկա: Ֆրիդրիխ Շիլլեր «Ավազակներ» زندگی مانند یک بازی قمار تک خال است، که عده ای  خمیرمایه یِ (بی گناهیِ) خود را به خطر می اندازند تا قرعه خوبی بدست آورند، اما هر آنچه میکشند، خالی است (و دیر متوجه میشوند) که عددی برای برنده شدن وجود ندارد!! «راهزنان» از فریدریش شیللر

کرگدن... پوست کلفت ..بی رگ...بی تفاوت ...و زندگی در تنهایی و انزوا و به دور از اجتماع ... خود رای ، متکبر و خودشیفته!!!!.. راهشو میگیره و بی تفاوت از دیگران میره ...کسی هم جرات نداره سر راهش قرار بگیره...پاچه همه رو میگیره!! مراقب کرگدن درون خود باشیم! ->  کرگدن اوژِن یونسکو دانلود --> show link

برانژه! شما خودتون رو مرکز جهان فرض می‌کنید!؟، فکر می‌کنید هر اتفاقی می‌افته به شما ربط داره!؟ والّا هدف جهان شما نیستید! «کرگدن» اوژن یونسکو Կարծում եք՝ դու՞ք եք աշխարհի կենտրոնը: Կարծում եք՝ ամեն ինչ, որ պատահում է, անձնապես ձե՞զ է վերաբերում: Դուք հո տիեզերքի թիրախը չե՞ք:-Բերանժե Էժեն Իոնեսկո «Ռնգեղջյուրը» -> Բեռնել PDF

دنیای بدون عشق برای ما چه معنایی دارد ویلهلم؟! مثل چراغ جادو که از خود نوری ندارد! اما کافی است شمعی در آن قرار دهید و بلافاصله تصاویر رنگارنگ روی دیوار سفید نمایان شود. هرچند چیزی بیشتر از تصویری (وهمی)گذرا نیست با این حال، وقتی مانند بچه های کوچک به تماشا می نشینیم و از چشم اندازهای شگفت انگیزش شگفت زده می شویم، همواره ما را خوشحال می کند.. رنج های وِرتر جوان اثر یوهان ولفگانگ گوته pdf download --> show link Աշխարհն ինչ է մեզ համար առանց սիրո, Վիլհելմ: Նույնը, ինչ-որ մոգական լապտերն առանց լույսի: Բայց բավական է, որ լամպ դնես նրա մեջ, որ իսկույն գույնզգույն պատկերները տպվեն սպիտակ պատիդ: Եվ թեև դա ոչ այլ ինչ է, քան անցողիկ մի պատկեր, միևնույն է, մշտապես երջանկացնում է մեզ, երբ մենք փոքրիկ երեխաների պես դիտում ենք ու հրաշալի տեսիլքներով հիանում: Յոհան Վոլֆգանգ Գյոթե «Երիտասարդ Վերթերի տառապանքները»

Թեև մենք ուշ-ուշ ենք հանդիպում ու շատ արագ էլ բաժանվում ենք, քանի որ երկարատև ընկերության միակ երաշխիքն, ըստ իս, միայն դա կարող է լինել: Հովիկ Չարխչյան «Մինչև աշխարհի ծայրը» اگرچه دیر به دیر همدیگر را می بینیم ، و خیلی زود از هم جدا می شویم، به نظر من این تضمین یک دوستی طولانی است «تا آخر دنیا»  هُویک چارخچیان

Կինը տան ուստան է, ամուսինը սևագործ բանվոր է, քար ու շաղախ է տալիս, կինը շարում է տան պատը, որ ծուռ տարավ, կքանդվի էդ տունը: Գրիգոր Բալասանյան «Պատուհանի տակ ծղրիդն է երգում» زن صاحب امورات خانه است، مرد کارگر است، سنگ و ملات می دهد...زن دیوارخانه را می چیند...آنگاه که دیوار کج شود فرو میریزد «جیرجیرک زیرِ پنجره خانه آواز میخواند»  گریگور بالاسانیان

Դու կյանքիս այն լավ ժամանա՜կն էիր, Որ չի մոռացվել ու չի մոռացվի։ Այս մեծ աշխարհում դու միա՜կն էիր, Որին իսկապես խորունկ սիրեցի։ Հիշում եմ՝ ինչքան երջանի՜կ էինք, Նման բախտավոր երեխաների, Մենք գարուն էինք և ծաղի՜կ էինք Այն տարվա բոլոր եղանակներին: Հիշում եմ՝ ձյուն էր, դու մրսում էիր, Սակայն փաթիլն էր շուրթերիդ հալվում, Ես խոսում էի, դու խոսում իր, Բայց մեր զրույցը մեզ քիչ էր թվում։ Մենք միմյանց համար երազա՜նք էինք, Հանդիպման համար այրվում էինք մենք, Մենք միմյանց համար կյանքից թա՜նկ էինք, Եվ առանց իրար չկայինք երբեք: Արամայիս Սահակյան تو آن بهترین زمان عمرِ من بودی که فراموش نمی شود و نخواهد شد در این جهان پهناور تو آن یگانه ای بودی که منش می پرستیدم یادم نمی رود که چه خوشبخت بوده ایم چون کودکانِ سعادتمند ما در تمامِ فصولِ آن سال بهار بودیم و گل بودیم. در آغوش طبیعت تو را در آغوش می گرفتم من برای تو گل ها می چیدم و در باد و باران پناهگاهت بودم. چه خوشبخت بودیم، اما نمی دانستیم. به یادم هست که برف می بارید و تو می لرزیدی و برفِ لبانِ تو ذوب میشد. من سخن می گفتم تو سخن می گفتی و باز تشنه ی گفتار یکدیگر بودیم. ما برای یکدیگر هماره روٌیا بودیم. و در آتش شوق دیدار هم می گداختیم ما برای یکدیگر از زندگی هم عزیزتر بودیم. و بی هم هیچ نبودیم ما. آرامائیس ساهاکیان 1966

2025

از آن روز که ریشه هایمان را بیرون کشیدند و دوباره ما را کاشتند اما وارونه!.... آموختیم با دهانمان خاک و خون بنوشیم... با ریشه هایمان آفتاب....

اینجاست که آن چشم پزشک خجالتی به دژخیم بدل شد! ابتدا ده تن از مخالفانش را به زندان فرستاد... و هیولا شدن آدمی از همین موارد کوچک شروع می گردد! گروه های جامعه مدنی را که منتقد دولت بودند ابتدا دشمنان کشور، ابزار دست بیگانگان و سپس تروریست های خارجی نامید...دیگر از اینجا به بعد، بازگشت ممکن نبود و تا آخر طی کرد و سرانجام بجایی رسید که حتی از بکار بردن سلاح شیمیایی بر علیه مردمش نیز دریغ نورزید!

تنها در گورستان است که خونخواران و دژخیمان از بیدادگری خود دست می‌کشند... مرگ صادق هدایت

با چماقی آهنین در دست مرد بی‌دندان جشن می‌گیرد فتوحات غریب بی رقیب‌اش را می‌نوازد مشت ها بر طبل تلخ می‌لرزد تمام خانه از پابست سر گران از خواب چندین ساله‌اش در غار در هراس از بازگشت خاطرات آخرین مردی که می‌خندید نسخه‌ می‌پیچد برای مردم بیدار از عبث سرشار کاسه لیسی از قماش چارواداران پیشه‌اش فریاد خانه‌اش بر شانه‌های باد شوکران نوشانده رعناقامتان سربداران را بیشه از شیران تهی مانده‌است...

دژخیمی به میان مردم می‌آید و جلوی چشم همه، چوبه دارش را برپا می‌کند. دژخیم مردم را یکی یکی به بالای دار می‌فرستد. هرکس به دیگری می‌نگرد و واکنشی صورت نمی‌گیرد.همه (جز راوی قصه) حلق آویز می‌شوند. دژخیم راوی را مخاطب قرار می‌دهد و می‌گوید: چوبه دار را نه من، آن جماعت ساکت برپاکردند. مارتین نیمولر

الا ای رهگذر! منگر چنین بیگانه بر گورم چه می‌خواهی؟ چه می‌جویی در این کاشانه‌ی عورم؟ چه‌سان گویم؟ چه‌سان گریَم حدیث قلب رنجورم؟ از این خوابیدنِ در زیر سنگ و خاک و خون خوردن نمی‌دانی، چه می‌دانی که آخر چیست منظورم؟ تن من لاشه‌ی فقر است و من زندانیِ زورم کجا می‌خواستم مردن!؟ حقیقت کرد مجبورم چه شب‌ها تا سحر عریان، به سوزِ فقر لرزیدم چه ساعت‌ها که سرگردان، به ساز مرگ رقصیدم از این دورانِ آفت‌زا، چه آفت‌ها که من دیدم ....  به فرمان حقیقت رفتم اندر قبر ، با شادی  که تا بیرون کشم از قعر ظلمت نعش آزادی کارو دردریان please listen and enjoy

پنجه های قدرتمند تاریخ این سرزمین گویی در هزاره های بیشمار می خراشد زمان را و می گوید ما هنوز هستیم و خواهیم ماند. هربرت کریم مسیحی

بخواهید، که به شما داده خواهد شد؛ بجویید، که خواهید یافت؛  بکوبید، که در به رویتان گشوده خواهد شد.  Խնդրեցէ՛ք՝ ու պիտի տրուի ձեզի. փնտռեցէ՛ք՝ ու պիտի գտնէք. դուռը բախեցէ՛ք՝ ու պիտի բացուի ձեզի:

Որ ժամին ձեր սիրտը կուզի, Իմ դուռը բաց է: Մի նայեք, որ պատուհանիս Լույսը հանգած է: Քուն ու արթուն մի հարցրեք, Ներս եկեք, տուն է: Մինչև անգամ հույսն էլ քնի, Հոգսը արթուն է: Համո Սահյան هرساعتی که دلتان خواست در خانه ام باز است اگر از پنجره دیدید، چراغ خاموش است اهمیت ندهید بیدار یا که خواب (هیچ) مپرسید داخل شوید حتی اگر امید هم بخوابد غصه بیداراست

یک فیوز سه دلاری، جان خودش را در راه آرامش من از دست داد و خودش را سوزاند دیروز فیوز رادیوی ماشینم سوخت و بی‌رادیو شدم. باید از بقالی سرِ کوچه یک فیوز سه دلاری بخرم و خلاص. اما از دیروز که رادیو ندارم، دیگر استیو گاس هم حرف نمی‌زند. استیو مجری اخبار رادیو ملی است. یک کلاغ بدسرشت که هر روز تمام اخبار سیاه دنیا را جمع می‌کند و به زور فرو می‌کند توی حلق آدم. هر روز که از ماشین پیاده می‌شدم حس یک شهروند لاغر و بی‌دفاع را داشتم که بدون دستکش با تایسون توی رینگ بوکس افتاده‌ است. افسرده و داغون از خبرهای سیاه استیو ، داعش ، جنگ ، طالبان ، کاملا هریس و بایدن!!. سنکشن ، لیدی‌گاگا ، اما یک فیوز سه دلاری، جان خودش را در راه آرامش من از دست داد و خودش را سوزاند. ماشینِ بی‌رادیو یعنی سکوت. بعد از سال‌ها امروز بدون استیو گاس تا محل کارم راندم. در سکوت. اما بعد از سه دقیقه، جیرجیر لنت‌های ترمز ماشین را شنیدم. ناله‌اش طوری بود که یعنی باید عوضش کنم. صدایی که تا حالا لای خبرهای استیو گم شده بود. بعد یک حساب سرانگشتی کردم و دیدم باید پانصد دلار پیاده بشوم. افسرده شدم. این پانصد دلار خیلی سیاه‌تر از خبرهای استیو بود. انگار خود البغدادی آمده تا جانم را بگیرد. حالا هم تصمیم گرفتم تا سریع‌تر سه دلار بدهم و یک فیوز بخرم تا استیو بیاید و نجاتم بدهد. بدبختی آدم‌های دیگر را جار بزند تا من صدای خبرهای بدِ خودم را نشنوم. کلا یکی باید باشد تا مدام سیاه‌ترین خبرها را داد بزند تا آدم صدای لنت ترمز ماشینش را نفهمد. غصه خوردن برای دیگران به مراتب راحت‌تر از غصه خوردن برای خود آدم است.

تمام اون چیزایی که این دنیا برای زیبا شدن لازم داره

Ազատությունը, Սանչո!, մեծագույն բարիքներից մեկն է, որ երկինքը շնորհել է մարդուս։ Նրան չեն հասնի բոլոր գանձերը, որ պարփակված են հողի ծոցում կամ թաքնված ծովի հատակին։ Ազատության, ինչպես և պատվի համար կարելի է և անհրաժեշտ, որ մարդս վտանգի ենթարկի իր կյանքը։ Ընդհակառակն՝ գերությունը մարդուս հասած չարիքներից վատթարագույնն է։ Դոն Կիխոտ / Սերվանտես سانچو ! آزادی گرانبهاترین موهبتی است که از آسمان (خداوند) به آدمیان عطا شده است. در جهان هیچ‌چیز با آزادی برابر نیست و حتی گنجینه‌هایی که خاک در دل خود نهفته است و دفینه‌هایی که اقیانوس در عمق گرداب‌های خود پنهان ساخته است ارج و بهای آزادی را ندارند. شایسته و ضروری است که آدمی به خاطر آزادی و شرف جان خود را نیز به خطر اندازد، برعکس، بندگی و غلامی بدترین دردی است که ممکن است گریبان‌گیر انسان گردد. دون کیشوت / سروانتس

به شکل باران به صورت برف این تویی که می آیی بیا! سال نو! آمدنت به خیر! اما آنگونه بیا که باران فراوان بشورد و ببرد نه تنها کثیفی پیاده روهای خسته را بلکه غبار و دود جانهایمان را اندیشه های تاریک و افکار فریبکار را و برف بنشیند بر دسیسه ها، بر گونه های گر گرفته از شرمی سنگین بر دلهای زنگار گرفته و زرد از ناسپاسی ها و با مهربانی بی حد وحصر و سپیدش انسان را در برابر انسان روسفید سازد. پارویر سواک Անձրևի տեսքով Ձյան կերպարանքով Այդ դու ես գալիս Արի՜, Նո՜ր տարի Գալուստդ բարի Բայց...այնպե՛ս արի Որ անձրևը հորդ սրբելով տանի Ոչ միայն կեղտը հոգնած մայթերի Այլ նաև փոշին ու մուրը հոգու Այլև խավար խոհ ու խարդախ խոկում Եվ ձյունը իջնի որոգայթների Ծանր ամոթից շիկնած այտերի Ուրացումներից դեղնած-ժանգոտած սրտերի վրա Եվ իր այդ ճերմակ բարությամբ շռայլ Մարդուն մարդու դեմ պարզերես անի Պարույր Սևակ

نه تو می مانی نه اندوه و نه هیچ یک از مردم این آبادی به حباب نگران لب یک رود قسم و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت غصه هم خواهد رفت آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند لحظه ها عریانند به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز تو به آیینه، نه، آیینه به تو خیره شده است تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید و اگر بغض آه از آیینه ی دنیا که چه ها خواهد کرد گنجه ی دیروزَت...پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف! بسته های فردا، همه ای کاش ای کاش... ظرف این لحظه ولیکن خالیست ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود غم که از راه رسید در این سینه بر او باز مکن تا خدا یک رگ گردن باقیست تا خدا هست، به غم وعده این خانه مده... نه تو مانی و نه اندوه  سهراب سپهری Ո՛չ դու կմնաս, ոչ էլ տխրությունդ, ոչ էլ բնակիչները այս ավանի. գետեզերքի անհանգիստ պղպջակն ու վայելքի անցած կարճ պահերը վկա, այս թախիծն էլ երկար չի տևի այնպես, որ նրանից միայն մի հուշ կմնա: Պահերը մերկ են, քեզ տրված այս ակնթարթին վշտի զգեստ մի հագցրու բնավ. Այդ դու չես հայելուն՝ հայելին է քեզ ակնապիշ նայում. եթե դու խնդաս, նա էլ քեզ է խնդալու, և երբ փղձկաս, ա՜խ, թե ինչեր չի անի այս աշխարհ-հայելին… Անցյալիդ պահարանը, ավա՜ղ, լցվել է ափսոսանքով ու թախծով, և վաղվա փաթեթներդ էլ լի են՝ երանի՜, ա՜խ երանիով, սակայն դատարկ է գավաթն այս ակնթարթի, ո՞ւմ է հյուրընկալելու սրտիդ տարածքը. սրտիդ դուռը մի բացիր ճամփից հասած վշտի առջև: Մինչև Աստված՝ վզի մի երակ է միայն, մինչև Աստված դեռ կա, այս տան խոստումը տխրությանը մի տուր: Սոհրաբ Սեփեհրի

کارگرها زندگی ساده و زن های زیبایی دارند آنها هر روز در پایان کار از آسمان خراش ها ابرهای سفید تازه به خانه می برند. سابیر هاکا/  شاعر کرد   Սաբիռ Հաքա Բանվորները պարզ կյանք ու գեղեցիկ կին ունեն, նրանք գործից հետո երկնաքերերից թարմ ու ճերմակ ամպեր են տուն բերում։

کارگر افغانستانی آشغالُ از روی زمین جلوی کارگاه جمع میکرد، با تعجب پرسیدم چرا اینکار می‌کنی فیض‌محمد؟؟ گفت: چندروزی مهمان خاک شماییم، جفا به مِلک صاحبخانه در مرام ما نیست. .... شرافت، شناسنامه انسان‌هاست....

شرافت به هیچ دردی نمی‌خورد. همه در مقابل قدرت نابغه کمر خم می‌کنند. البته ازش متنفرند، سعی می‌کنند بدنامش کنند، چون همه را برای خودش برمی‌دارد و به کسی چیزی نمی‌دهد، اما اگر پایداری کند بالاخره جلوش زانو می‌زنند؛ در یک کلمه، اگر نتوانند زیر لجن دفنش کنند زانو می‌زنند و می‌پرستندش. انوره دو بالزاک «باباگوریو» Պատիվը, ուղղամտությունը ոչ մի բանի պետք չեն: Մարդիկ հանճարի իշխանության տակ կռանում են, հանճարեղ մարդուն ատում են, աշխատում են զրպարտել նրան, որովհետև նա վերցնում է առանց մնացորդի, առանց բաժին հանելու, այնուամենայնիվ կռանում են, եթե նա չթուլանա. մի խոսքով` ծնկաչոք պաշտում են նրան, եթե չկարողանան նրան ցեխի մեջ թաղել: Օնորե դը Բալզակ «Հայր Գորիո»

از پیرمرد کتاب فروش پرسیدند چرا وقتی نیستی درِ کتاب فروشی را نمیبندی؟ گفت: آنها که کتاب نمیخوانند کتاب نمیدزدند و آنها که کتاب میخوانند دزدی نمیکنند..

بازی ما تماشاچیانی هستیم، که پشت درهای بسته مانده ایم! دیر آمدیم! خیلی دیر... پس به ناچار حدس می زنیم، شرط می بندیم، شک می کنیم... و آن سوتر در صحنه بازی به گونه یی دیگر در جریان است! حسین پناهی ԽԱՂ մենք հանդիսատես ենք, որ մնաց փակ դռների հետևում ուշացել ենք շա՜տ և ճարահատյալ գուշակում ենք գրազ գալիս կասկածում... և այն բեմի վրա խաղն այլ կերպ է ընթանում Հոսեյն Փանահի

اعتراف من زندگی را دوست دارم ولی از زندگی دوباره می ترسم! دین را دوست دارم ولی از کشیش ها می ترسم! قانون را دوست دارم ولی از پاسبانها می ترسم! عشق را دوست دارم ولی از زنها می ترسم! کودکان را دوست دارم ولی ز آئینه می ترسم! سلام رادوست دارم ولی از زبانم می ترسم! من می ترسم پس هستم اینچنین می گذرد روز و روزگارمن! من روز را دوست دارم ولی از روزگار می ترسم! حسین پناهی ԽՈՍՏՈՎԱՆՈՒԹՅՈՒՆ Ես կյանքը սիրում եմ բայց կրկին ծնվելուց վախենում եմ Կրոնը սիրում եմ բայց հոգևորականներից վախենում եմ Օրենքը սիրում եմ բայց ոստիկաններից վախենում եմ Սերը սիրում եմ բայց կանանցից վախենում եմ Երեխաներին սիրում եմ բայց հայելուց վախենում եմ Բարևը սիրում եմ բայց լեզվիցս վախենում եմ Վախենում եմ ուրեմն կամ այսպես են անցնում օրս ու ժամանակս Ես օրը սիրում եմ բայց ժամանակից վախենում եմ Հոսեյն Փանահի

شب سردی بود ... زن .. بیرون میوه‌فروشى زُل زده بود به مردمى که میوه می خریدند. شاگرد میوه ‌فروش، تُند تُند پاکت‌هاى میوه را داخل ماشین مشترى‌ها می گذاشت و انعام می گرفت. زن پیش خودش فکر کرد چه میشد او هم میتوانست میوه بخرد و ببرد خانه... کمی نزدیکتر رفت...چشمش افتاد به جعبه چوبى بیرون مغازه که میوه‌هاى خراب و گندیده داخلش بود. با خودش گفت: «چه خوبه سالم‌ترهاشو ببرم خونه». می توانست قسمت‌هاى خراب میوه‌ها را جدا کند و بقیه را به بچه‌هایش بدهد... هم اسراف نمیشد و هم بچه‌هایش شاد می شدند. برق خوشحالى در چشمانش دوید... دیگر سردش نبود! زن رفت جلو؛ نشست پاى جعبه میوه. تا دستش را برد داخل جعبه، شاگرد میوه‌فروش گفت: « دست نزن ننه ! بلند شو و برو  رد کارت! » زن زود بلند شد، خجالت کشید. چند تا از مشترى‌ها نگاهش کردند. صورتش سرخ شد...و... راهش را کشید و رفت ... چند قدم بیشتر دور نشده بود که خانمى صدایش زد: «مادرجون... مادرجون ! » زن ایستاد، برگشت و به آن زن نگاه کرد... زن لبخندى زد و به او گفت: « اینارو براى شما گرفتم. » سه تا پلاستیک دستش بود ، پُر از میوه...؛ موز، پرتقال و انار ... زن گفت : دستت درد نکنه، اما من مستحق نیستم. زن گفت : « اما من مستحقم مادر ... من مستحق داشتن شعور انسان بودن ...  به هم‌ نوع توجه کردن ... دوست داشتن همه انسان‌ها و احترام گذاشتن به همه آنها بى‌هیچ توقعى؛ اگه اینارو نگیرى،....دلگیر میشم... زن منتظر جواب زن نماند، میوه‌ها را داد دست زن و سریع دور شد... زن هنوز ایستاده بود و رفتن زن را نگاه میکرد.... اشک شوق از چشمانش جاری شد ... زیر لب گفت: خیر ببینى... آبرومو خریدی مادر...

میگفت: بابام دوره شاه فقیر بود. ‏میگم: کارش چی بود؟ ‏میگه کار نداشت ‏میگم سواد داشت؟ ‏میگه نه ‏میگم تو چه کاری مهارت داشت؟ ‏میگه هیچ کاری بلد نبود ‏میگم تعجب میکنم چرا اصلا زنده مونده. بازم خدا پدر شاه را بیامرزه که خرج مدرسه بچه ها شو میداده. ‏هیچی نمیگه. فقط مات. نگاه می کنه دیگه

Կյանքն էլ նման է այս ավտոբուսին, Ոմանք իջնում են, ոմանք բարձրանում, Ոմանք նստած են անհոգ ու հանգիստ, Ոմանք կանգնելու տեղ են որոնում: Ոմանք դռներից կախվել են հազիվ, Ոմանք գնում են միայն մեկ կանգառ, Կյանքն էլ նման է այս ավտոբուսին, Պետք է վճարես գնալուդ համար: Հողագնդի պես օրորվում կամաց, Գնում է գալիս` նոր մարդկանցով լի, Ու եթե վթար պատահի հանկարծ, Կանգնած ու նստած` էլ չի հարցնի… Կյանքն էլ նման է այս ավտոբուսին, Եկեք մտածենք ապրելու մասին: Արամայիս Սահակյան زندگی هم مثل اتوبوسی ست همواره عده ای سوار می شوند عده ای هم پیاده می شوند عده ای نشسته اند بی خیال و آسوده عده ای جا برای ایستادن می جویند. عده ای به زحمت از درها آویزانند. و عده ای فقط یک ایستگاه می روند. زندگی هم مثل اتوبوسی ست باید برای رفتنت بپردازی همچون سیاره ی زمین آرام میچرخد و پر از آدم های جدید می رود و می آید و اگر که ناگه خطری پیش آید دیگر ایستاده و نشسته یکی ست زندگی هم مثل اتوبوسی ست بیائید به فکر زندگی باشیم   زندگی هم مثل اتوبوسی ست آرامائیس ساهاکیان 1936-2013

Ու՞ր գնամ հիմա և ու՞ր թափառեմ, Երբ ամեն ճամփա ձեր տունն է բերում, Ո՞ր հեռուներում կարոտս մարեմ, Երբ քոնն են հավետ մոտիկն ու հեռուն: Մենք բաժանվեցինք, ու թվում էր ինձ, Քեզ կմոռանամ անցնող օրերում, Ի՞նչ իմանայի, որ քամու շնչից Թույլ կրակներն են միմիայն մարում: Ի՞նչ իմանայի, որ հեռվից հեռու Կանչելու է միշտ քո ձայնը թովիչ, Ու սիրտս, սիրտս քո ձայնին հլու Ձեր տան ճամփան է փնտրելու նորից: Ո՞ւր գնամ հիմա և ու՞ր թափառեմ. Երբ ամեն ճամփա ձեր տունն է բերում, Ո՞ր հեռուներում կարոտս մարեմ, Երբ քոնն են հավետ մոտիկն ու հեռուն: 1944թ. ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ اکنون به کجا روم، و کجا آوارگی کنم وقتی که تمامی جاده ها به خانه تو باز می رسند خاموشی اشتیاقم در کدامین دور دستهاست وقتی که تمامی دورها و نزدیک های جاودانه ازآن تو،اند آنزمان که ازهم جداگشتیم،برآن شدم که در روزهای گذران، ترا از یاد ببرم اما چگونه میدانستم که در برابر وزش باد تنها آتش های بی شعله خاموش میشوند چگونه میدانستم؟ که از دورادور تنها صدای تست که مرا باز میخواند و قلب اسیر من ، اسیر صدای تو باردیگر راه خانه ترا جستجو خواهد کرد به کجا روم و کجا آوارگی کنم وقتیکه تمامی جاده ها به خانه تو باز میرسند خاموشی اشتیاقم درکدامین دوردستهاست وقتی که تمامی دور و نزدیک ها از آن تواند. واهاگن داوتیان

Oct2024

حقیقت این است که امروزه ملت بی‌پشت و پناه و سرپرست است و کسی به فکر او نیست و از دو راه یکی را باید انتخاب کند، یا تا جان دارد رنج ببرد و جور آقا(بالاسرهایش) را بکشد که به ریشش بخندند و یا اینکه علیرغم عقیده ناجیان فداکارش، ثابت بنماید که حق زندگی دارد! اشک تمساح صادق هدایت

گریز از طالبان و پناه به ایران؛ زندگی میان شکنجه گاه و استثمار و تبعید فیروزه با نگاهی به دستانش می‌گوید: «بچه‌های من همیشه از طالبان می‌ترسیدند. البته ما هم همینطور بودیم، ما همیشه پنهان بودیم. طالبان به سادگی دختران جوان و زن‌ها را از روستاها با خود می‌برند، به آنها تجاوز می‌کنند و آنها را می‌کشند.» فیروزه  26 سالشه، اهل کابل ، از زمان اشغال افغانستان توسط طالبان ، از ترس آنان همیشه مخفی بوده اند، تااینکه خودرا به مرز ایران رسانده و ازآنجا به تهران آمده و در  جنوب تهران سرگردان شدند، چند ماهی در سوز و سرما روزها را در پارک سر کردند، مدتی گذشت توسط یکی از هم ولایتی ها دراتاقک گوشه  باغی در جنوب شهرری ساکن شدند، بعد از گذشت سه سال و زندگی سخت ، همسرش به عنوان رفتگر در شهرداری با حقوق اندک مشغول کار شده، به امید کسب روزی برای همسر و دو فرزند خردسالش، هرچند اینجا هم این روزا نگاه نامهربانانه برخی از مردم آزارشان می دهد ولی از شکنجه گاه افغانستان بهتراست.... آرزوی فیروزه اینست که تا زمانیکه می تواند تلاش کند ، که فرزندانش در آرامش بزرگ شده وشرایط تحصیل برای آنان فراهم باشد و روزی بتوانند سرزمینشان را از دست طالبان آزاد کنند... Sharghiye_Ghamgin Right to life

«Երբ մենակ էի ապրում, պատահել է, իմ ծննդյան օրը ինձ ոչ-ոք չի շնորհավորել… Ի՜նչ հեշտ են մենակին մոռանում և անտեսում, վիրավորում… Որոշ գրողներ ինձնից այնպես էին նեղացել, որ կարծես ոչ թե իմ, այլ իրենց կնոջից էի բաժանվել… Իրականում նրանց առիթ էր պետք՝ իրենց դժգոհությունն ու անբարյացկամությունը ցույց տալու... Նրանց ոչ իմ, ոչ էլ առավել ևս իմ նախկին կնոջ ցավն էր մտահոգել... Հանկարծ բոլորը միասին հիշել էին իմ դիպուկ և կծու խոսքերը՝ ասված երեսներին, իմ հաջողությունները իրենց ցավ պատճառած...և որոշել էին վրեժխնդիր լինել ընկած և վիրավոր մարդուց... Ինչքա՜ն փոքր կարող է լինել մարդու հոգին... Այստեղ է, որ հասկացա աշխարհի օրենքը և ավելի լավ ճանաչեցի մարդուն... Այստեղ է, որ ստեղծվեցին իմ լավագույն գործերը, որպեսզի նվիրեմ նրանց, ովքեր ինձ մոռացել էին իմ մենության մեջ...» Համո Սահյան وقتی تنها زندگی می کردم، مواقعی پیش آمد که هیچ کس سالگرد تولدم را تبریک نگفت... آدم تنها را چه آسان فراموش می کنند و بی توجه می شوند، او را آزرده خاطر می سازند... بعضی نویسندگان آن چنان از من دلگیر شده بودند که انگار نه از همسرم بلکه از همسر خودشان جدا شده بودم ... در واقع آنها مترصد فرصتی بودند تا نارصایتی و غرض ورزی خودشان را نشان دهند... درد خودم و خصوصاً درد همسر قبلی ام نبود که مایه نگرانی شان شده بود... یکهو همه با هم به یاد حرفهای رک و تند من افتاده بودند که روبروی خودشان گفته بودم، به یاد موفقیتهایم که به دلشان درد شده بود ... و تصمیم گرفته بودند تا از آدم افتاده و مجروح انتقام گیرند... چقدر روح آدمی می تواند کوچک باشد... این جا بود که قانون دنیا را فهمیدم و انسان را بهتر شناختم... این جا بود که بهترین اشعار من ساخته شدند تا به آنهایی ارزانی کنم که مرا در تنهایی ام به فراموشی سپرده بودند... هامو ساهیان

«Ինչ իմացողի հարցնում եմ՝ գովում ու ծիծաղում է-իբր թե լավն ես, խշփով ես, և էդ ծիծաղն իմ սրտին դանակ է դառնում, զավակս, զավակս: Իմ հեր ու քո պապ Իշխանը խելոք բաներ ոչ ասում էր, ոչ էլ մտածելու ժամանկ ուներ, նա գործի մարդ էր, գետինը նրա ոտի տակ վառվում էր...բայց մի անգամ կիսաբերան ասել է ուսի վրայով իմ մերացվին հացի փող շպրտելու պես, ու ես ասում եմ. Մարդ չպիտի էնքան քաղցր լինի՝ որ կուլ տան, չպիտի էնքան դառը լինի՝ որ թքեն: Քեզ կուլ են տվել ու գովում են զավակս, քեզ կուլ են տալիս: Ասում ես խիղճ, բայց խիղճը գիտե՞ս երբ է գեղեցիկ-երբ գազանի մեջ է: Քոնը խիղճ չի, խեղճություն Հրանտ Մաթևոսյան, Ծառերը «از هر آشنایی که می پرسم تحسینت می کند و می خندد، یعنی مثلاً اینکه آدم خوبی هستی، با وجدانی؛ و اون خنده انگار خنجری باشد به دل من، فرزندم، فرزندم. پدر من و پدربزرگ تو ایشخان، نه حرفهای عالمانه می زد و نه وقت فکر کردن داشت، او مرد عمل بود، زمین زیر پایش گُر می گرفت، با این وجود یه بار نصفه نیمه برگشته و با گوشه دهانش به مادرخوانده ام- مثل پرت کردن پول خرجی- گفته ومن هم می گویم: آدم نباید اونقدر شیرین باشد که قورتش بدهند،نه اونقدر تلخ باشد که تف کنند. تو را قورت داده اند وتحسینت می کنند، فرزندم، تو را می بلعند. می گویند:وجدان! اما می دانی وجدان چه موقع زیبا است؟ وقتی پیش درنده باشد.مال تو وجدان نیست، مظلومیت است...» هِراند ماتِووسیان، داستان «درختها»

از وقتی که در این جهنم‌دره افتاده بود، دو زمستان میگذشت که یک شکم سیر غذا نخورده بود، یک خواب راحت نکرده بود، شهوتش و احساساتش خفه شده بود، یک نفر پیدا نشده بود که دست نوازشی روی سر او بکشد، یکنفر توی چشمهای او نگاه نکرده بود، گرچه آدمهای اینجا ظاهراً شبیه صاحبش بودند، ولی بنظر می‌آمد که احساسات و اخلاق و رفتار صاحبش با اینها زمین تا آسمان فرق داشت، مثل این بود که آدمهایی که سابق با آنها محشور بود، به دنیای او نزدیکتر بودند، دردها و احساسات او را بهتر می‌فهمیدند و از او بیشتر حمایت میکردند. سگ ولگرد صادق هدایت

آنگاه که شب ظلمت سایه‌اش را بر خورشید تابناک افکند، گویی زمین از آخرین خنده محروم گشت و شادمانی برای همیشه در سکوتی سنگین آرمید. اما در این خاموشی هولناک، نامی از اعماق سرزمین فراموش شده بلوچستان برخواست؛ خدانور جوانی بی‌نام و نشان، که تنها در کوچه‌های خاک‌خورده شیرآباد زاهدان او را می شناختند. مردی که زندگی‌اش، هر چند در حاشیه‌ی فقر و بی‌توجهی می‌گذشت، اما رقصش چنان زیبا و باشکوه بود که گویا بال‌هایی نامرئی به پاهایش بسته‌اند. او در میان درد و دشواری‌های زندگی، همچون آفتابی بود که هرگز غروب نمی‌کرد. لبخندش، زخم‌های زمانه را می‌شست و شادی‌اش، همانند نسیمی لطیف، دل‌های غم‌دیده را نوازش می‌داد. اما این شادی، برای حکومتی که از سرسبزی و شکوفایی هراس داشت، زهرآگین می‌نمود. آنان که همانند خفاش از نور می‌گریختند، نتوانستند تاب و رقص بی‌پایان او را تحمل کنند. خدانور، همچون ققنوسی از افسانه‌های دور، در آتشی از رقص و شعله‌های زندگی سوخت. رقص او، نه تنها جسم، که روح را به پرواز در می‌آورد. آتش وجودش چنان شعله‌ور شد که گویی تاریکی‌ها در برابر نورش عقب می‌نشستند. از میان این خاکستر، نوری سر برآورد، نوری که امید را در دل‌ها زنده کرد و از میان سیاهی‌ها به آینده‌ای روشن نوید داد. خدانور، هرچند از دنیا رفت، اما رقص او در خاطره‌ها جاودانه ماند؛ رقصی که از دل فقر و بی‌نامی برخاست و تا افق‌های دوردست جهانیان را به حیرت وا داشت. او، همچون نور صبحگاهی که هرگز خاموش نمی‌شود، به نشانی از امید، آزادی و زندگی باقی ماند. طلوع مهرماه 74 غروب مهرماه 401

مارتا رو از جوانی میشناختم دختر شاد و سرزنده و خوشبختی بود پدرش کارخانه دار و شخص بااراده و ثروتمندی بود... مارتا دوستای زیادی داشت... در خوشبختی غرق بود.. من هم از داشتن دوستی مثل اون احساس خوشبختی میکردم... البته در این دوستی یک وقفه طولانی افتاد... و مدتها ازش بی خبر بودم راستش برای یک ماموریت کاری به خارج از کشور رفتم... تقریبا شش یا هفت سال نبودم... خلاصه ماموریت کاریم تموم شد و به زادگاهم بازگشتم.. دلتنک دوستان و آشنایان به تک تکشون سرزدم.. از مارتا سراغ گرفتم... دوستام از صحبت کردن ازون طفره رفتن یک کم شک کردم ... گفتم خودم از احوالش جویا بشم.. به خونه پدریش سرزدم... متاسفانه پدرش دو سه سال قبل فوت شده بود... از مادرش جویای احوال مارتا شدم مادرش با احساس شرمندگی از مارتا ...  گفت : یک ساعت دیگه میاد ...رفته خرید... گفتم : حالش خوبه؟! گفت ؛ خوبه...با بغض گفت دخترم...مارتا .... همین که میخواست ادامه بده...مارتا از راه رسید ...منو دید ...اشک شوق تو چشاش جاری شد و منو به آغوش کشید گفت: خیلی دلم برات تنگ شده...تو کجا بودی؟.. منم گفتم : منم خیلی دلتنگت بودم... خلاصه منو دعوت کرد خونه... تو خونه یک دختر کوچولو به مبل تکیه زده بود... گفتم : مارتا! این... گفت آره دخترمه... یکم چهره اش غم گرفته شد... گفت : دخترم یک دقیقه میری پیش مامان بزرگ ... اونم گفت چشم و رفت... من و مارتا تنها شدیم. مارتا اونجا از سرنوشتش برام گفت تو کارخانه پدرش یک کارمندی داشتن.. اسمش آلبرت بود...از محله های پایین شهر بود و خیلی جاه طلب... یک دل و نه صد دل عاشق مارتا شده بود... مارتا هم تو تردید بود... پدرش باازدواجشون به خاطر مناسبات کاری موافق بود ... چون اینطور هم اون دامادش میشد و هم کارمندش... خلاصه این ازدواج سرگرفت... اما آلبرت فقط قصدش نفوذ به ثروت پدر مارتا و بدست آوردن ثروتی بادآورده بود... عشقش هم مصلحتی بود... چندی گذشت و برای نفوذ بیشتر صاحب بچه شد... خلاصه ریشه انداخت به کارخانه ... از پدر مارتا سواستفاده کرد و چند چک بی محل جهت خرید کشید... به اعتبار و آبروی خانواده لطمه زد... و موجبات ورشکستگی خانواده را فراهم آورد... خلاصه... زندگی مارتا و آلبرت خیلی زود به شکست انجامید و پس از چهار سال آندو از هم جدا شدند... پدر مارتا هم چندی بعد از غصه بیمار شد و درگذشت... مارتا و مادر و تنها دخترش ماندند و خانه پدری و بدهی کارخانه... داستان زندگی مارتا ٫ داستان انسانهایی از دو طبقه اجتماعی مختلف که یکی برای سودجویی و دیگری سرشار از احساس و لذت زندگی می باشد... Sharghiye_Ghamgin

آسیا به نوبت!! از وقتی مرتیکه ی چوپوقکش سر خرشو کج کرد اومد روستا...اینجا دیگه روی خوش به خودش ندید... تقریبا سی چل سال میشه علیجان ..پاشو اینجا گذاشته ..از زبون قدیمیها شنیدم که یکی از ده بالا اومد اینجا خونه سکینه خانوم یه اتاق اجاره کرد..اوایل خیلی حرف نمیزند و آزاری هم نداشت ...اهالی هم باهاش کنار اومدن...اما یک سالی گذشت که کم کم با جوونای ده اُخت شد... اهالی ده هم خبر نداشتن که چه بلایی داره سرشون میاد ... خودش گاهی چوپوق دستش میگرفت و غروبا تو پشت بوم خونه سکینه خانوم.. دودی به حلقش مینداخت... اما کم کم پای جوونای ده هم به بساطش باز شد... از اون ایام به بعد جوونای ده از خود بیخود شدن...ودیگه تن به کار نمیدادن معلوم نبود تو اون چوپوق کوفتی چی می ریخت!!! بعد از چند وقت دیگه جوونا برای بسط نشینی بهش پول هم میدادن.. اونم کاسبیش گل کرد و خودش یه خونه و یه باغ گرفت ... علیجان که بیشتر به گداها میخورد...و گاهی بهش به طنز میگفتن علی گدا ! دیگه براخودش آدمی شده بود...و کسی رو هم تحویل نمیگرفت... کم کم اهالی روستا از شرش روستا رو ترک کردن منم بار سفر بستم ازونجا رفتم بعد چند سال گذرم به روستا افتاد سرراه دیدم یه تابلو زدن روش نوشته به روستای چوپوقلو!! خوش آمدید!! کنار جاده هم یکی تو کیوسک نشسته بود ازش پرسیدم :  مگه این راه روستای پارس آباد!! نیست برگشت بهم گفت علیجان همشو خریده به نام زده!!...الانم اگه می خواهید وارد روستا بشید باید عوارض !! بدید... گفتم : ببخشید ما اینجا بدنیا اومدیم ، اونه که باید مالیات بده! بهم گفت: خیلی حرف بزنی میگم چاکِرهاش تو گونی بکنن ببرنت! گفتم : نمیخواد! ، بهش سلام برسون بگو : بی بی  (بِنی)!! سلام رسوند ، گفت : دَر ، همیشه روی یک پاشنه نمی چرخه ، خیلی زود روزگار توام سرمیاد! Sharghiye_Ghamgin

امروز یه جوابی شنیدم که لال شدم! بهش گفتم چرا مصاحبه قبول شدی ولی سرکار نرفتی؟ می‌دونم حقوقش کمه اما از هیچی بهتره فعلا موقتی برو تا بعدا شغل مناسبی پیدا کنی. ‏یه نگاهی بهم کرد و بعد از چند ثانیه سکوت گفت: عزتی که توی "هیچ" هست رو با "کم" معامله نمیکنم. ‏اول هَنگ کردم بعد دیدم واقعا راست میگه. گاهی اوقات "هیچ" از "کم" بهتره. هنوز جمله قبلی رو هضم نکرده بودم که توضیح داد: ‏"کم" مثل اعتیادِه. آلودَت میکنه. ترسو میشی. به چوسقِرون!! وابسته میشی. بعد از یه مدت به هر خِفَتی تن میدی (پاچه خواری،آدم فروشی،زیرآب زنی....) تا همین مبلغ رو ازت نگیرن. بالِ پَریدنت رو میچینه. ‏آروم سرم رو به نشانه تایید تکون دادم و خیلی سوسکی رادیو ماشین رو روشن کردم و کاملا بی ربط گفتم: هواشناسی میگه قراره برف بیاد!!!.

ما را مثل عقرب بار آورده اند؛مثل عقرب! ما مردم صبح که سر از بالین برمی داریم تا شب که سَرِ مرگمان را می گذاریم، مدام همدیگر را می گَزیم. بَخیلیم ؛ بَخیل! خوشمان می آید که سر راه دیگران سنگ بیندازیم؛ خوشِمان می آید که دیگران را خوار و فلج ببینیم. اگر دیگری یک لقمه نان داشته باشد که سق بزند، مثل این است که گوشت تن ما را می جود. تنگ نظریم ما مردم. تنگ نظر و بخیل. بخیل و بدخواه. وقتی می بینیم دیگری سر گرسنه زمین می گذارد، انگار خیال ما راحت تر است.وقتی می بینیم کسی محتاج است، اگر هم به او کمک کنیم، باز هم مایه خاطر جمعی ما هست. انگار که از سرپا بودن همدیگر بیم داریم! به قول عباس معروفی: آدمها حسودن زمانه بخیل است و دنیا عاشق‌کُش...

انتظار کشیدن برای اصلاحِ ابلهان ، خود رفتاری ابلهانه است! نیچه

این همه گنجشک بر یک درخت این همه آواز با یک نُت این همه چتر در یک باران این همه تنهایی در یک شهر محمدعلی بهمنی

گنجشک من.... آسمان و زمین به بودنت افتخار میکنند و هر آنچه در آنست به برکت وجود توست آسمان به تو لبخند میزند و در این پاییز زیبا اشک شوق از چشمانش جاریست تو بمان تا زندگی جریان داشته باشد

خار خندید و به گل گفت سلام و جوابی نشنید خار رنجید ولی هیچ نگفت ساعتی چند گذشت گل چه زیبا شده بود دست بی رحمی نزدیک آمد، گل سراسیمه ز وحشت افسرد لیک آن خار در آن دست خلید و گل از مرگ رهید صبح فردا که رسید خار با شبنمی از خواب پرید گل صمیمانه به او گفت سلام... ..."گل اگر خار نداشت دل اگر بی غم بود اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود، زندگی، عشق، اسارت، همه بی معنا بود".... فریدون مشیری

زمانی مردی رو می‌شناختم که می‌گفت: مرگ به روی همه ما لبخند می زنه، ولی فقط یه مرد واقعی می تونه جوابش رو با لبخند بده ماکسیموس

هر سلاحی که ساخته ، هر رزم‌ناوی که به آب انداخته و هر موشکی که شلیک می‌شود ، در اصل دزدی از کسانی‌ست که گرسنه‌اند و غذایی ندارند ، سردشان است و لباسی ندارند . راه و رسم زندگیِ درست به‌ هیچ وجه چنین نیست . وقتی سایه‌ی جنگ ما را تهدید می‌کند ، این انسانیت است که به صلیب کشیده می‌شود...

سنگ ها را نمی دانم اما گنجشک ها مفت نیستند! قلبشان می تپد. نگویید سنگ مفت، گنجشک مفت ...! بعضی آدمها ؛ ناخواسته ؛ همیشه متهم اند! همیشه مقصرند… بخاطر سکوتشان، مهربانیشان گذشتشان، بی کینه بودنشان ... کمک نخواستنشان، بی آزار بودنشان! گویی جان می دهند برای اتهام بستن. و از همه بدتر اینکه ؛ خوبی هایشان زود فراموش می شود!

گاهی باید رفت ... ماندن همیشه خوب نیست... رفتن هم همیشه بد نیست... گاهی رفتن بهتر است.گاهی باید رفت... باید رفت تا بعضی چیز ها بماند... اگر نروی هر انچه ماندنیست خواهد رفت... اگر بروی شاید با دل پر بروی و اگر بمانی با دست خالی خواهی ماند... گاهی باید رفت و بعضی چیزها که بردنی ست با خود برد... مثل یاد،مثل خاطره ،مثل غرور... و انچه ماندنیست را جا گذاشت،مثل یاد،مثل خاطره،مثل لبخند... رفتنت ماندنی می شود وقتی که باید بروی،بروی... و ماندنت رفتنی میشود وقتی که نباید بمانی...،بمانی

چرا هیچ کس نمیخواد حرفامو باور بکنه

نیمی از مردم جهان کسانی هستند که چیز های زیادی برای گفتن دارند ولی قادر به بیان آن نیستند ، و نیم دیگر افرادی هستند که چیزی برای گفتن ندارند اما همیشه در حال حرف زدن هستند. رابرت فراست

Karo Kapoutakian - Leran Lanjin (Gharabaghi Azadootian Mardigner) در دامنه کوه آزادیخواهان ما برای همیشه آرام می گیرند. فرزندان طبیعت همیشه دوست دارند آزاد بخوابند